Ερωτική Ιστορία Πρωκτικό Σεξ
ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΩΛΑΘΡΑ

Επιστρέφοντας, μετά την Θητεία μου, στην Αθήνα, έμεινα για μερικές μέρες στο σπίτι των γονιών μου. Τους είχα πεθυμήσει, τόσο αυτούς, όσο και τον αδερφό μου. Το αίσθημα της οικογενειακής επανένωσης είναι πάντα ζεστό, αλλά ειδικά αυτό που βιώσαμε μετά την απόλυσή μου, ήταν πολύ ιδιαίτερο. Περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, βγαίνοντας και συζητώντας. Ο αδερφός μου ήδη υπηρετούσε στο ΓΕΑ, αλλά η Θητεία του ήταν σχετικά εύκολη και ήρεμη. Οι γονείς μου εργάζονταν κανονικά, αλλά ήταν επιλεκτικοί με τις δουλειές που αναλάμβαναν. Δεν είχαν πλέον πολλές οικονομικές υποχρεώσεις, μπορούσαν να χαλαρώσουν. Όσο για εμένα, μπορούσα να απολαύσω μια-δυο βδομάδες οικογενειακής θαλπωρής και ανεμελιάς, πριν ξεκινήσω να ψάχνω δουλειά. Όλοι, λοιπόν, είχαμε και διάθεση και χρόνο να δεθούμε ξανά ως οικογένεια.

Η Πατρική Περιουσία

Τα κληρονομικά έχουν δημιουργήσει προβλήματα σε πολλές οικογένειες. Η μητέρα μου, ως δικηγόρος, έχει χειριστεί αναρίθμητες τέτοιες υποθέσεις. Από τις διηγήσεις της, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρες και έχουν διαλύσει πολλές οικογένειες. Οι γονείς έχουν ευθύνη να λάβουν μέτρα, ώστε να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη. Στο σημείο αυτό, ο πατέρας μου έπραξε σοφά.

Η ιστοσελίδα είναι πρωτίστως σεξουαλική, αλλά δεν βλάπτει και είναι και λίγο διδακτική για τον επισκέπτη. Πιστεύω ότι πολλοί επισκέπτες θα επωφεληθούν ακολουθώντας τις αρχές του πατέρα μου για τον διαμοιρασμό της περιουσίας τους. Ως εκ τούτου, διακόπτω τη ροή του κειμένου, προκειμένου να διηγηθώ πώς χειρίστηκαν το θέμα οι γονείς μου και να δώσω μερικές συμβουλές.

Η Σκέψη του Πατέρα Μου

Τις πρώτες ημέρες, μετά την απόλυσή μου από τον Στρατό, οι γονείς μου προέβηκαν και στην μοιρασιά της περιουσίας τους. Ήταν ευκαιρία, όσο ακόμα θα έμενα σπίτι τους, να ρυθμίσουν το ζήτημα. Ο πατέρας μου είχε ετοιμάσει ένα πλάνο, το οποίο έδωσε σε μένα και τον αδερφό μου. Μας ζήτησε να το μελετήσουμε, να συζητήσουμε και να κάνουμε ότι αλλαγές θέλαμε. Αν δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, θα εξετάζαμε το θέμα μαζί του. Ο μόνος του όρος ήταν να μην υπάρχει εξ αδιαιρέτου ιδιοκτησία σε ακίνητα. Ένα απόγευμα, λοιπόν, καθίσαμε με τον αδερφό μου και επεξεργαστήκαμε το πλάνο.

Ευτυχώς, ο πατέρας μου είχε προνοήσει η ακίνητη οικογενειακή περιουσία να είναι, κατά το πλείστο, διαμοιράσιμη. Σε τρεις από τις πολυκατοικίες που είχε χτίσει, κράτησε για τον εαυτό του από δυο όμοια διαμερίσματα, του ίδιου ορόφου. Συμφωνήσαμε άμεσα να πάρει ο καθένας μας από ένα σε κάθε πολυκατοικία. Για να μην υπάρχει καμμιά αμφιβολία για το δίκαιο της μοιρασιάς, κάναμε και κλήρωση για τα διαμερίσματα που θα παίρναμε. Και οι δυο μείναμε ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα.

Διευθέτηση Διαφωνιών

Ωστόσο, για την υπόλοιπη περιουσία η κατάσταση δεν ήταν το ίδιο εύκολη. Η διάρθρωσή της δεν επέτρεπε άμεση ακριβοδίκαιη μοιρασιά. Μοιραία, υπήρχαν διαφωνίες, που έπρεπε να διευθετηθούν.

Πατρικό και Εξοχικό

Το πρώτο ζήτημα που έπρεπε να επιλύσω με τον αδερφό μου, αφορούσε στο πατρικό σπίτι και στο εξοχικό. Το πλάνο του πατέρα μου προέβλεπε να πάρει από ένα ο καθένας. Όμως, και οι δυο θέλαμε να έχουμε ιδιοκτησία στα σπίτια που μεγαλώσαμε. Η μόνη λύση ήταν να τα πάρουμε μισά-μισά, εξ αδιαιρέτου, παρότι ο πατέρας μου το είχε απαγορεύσει. Συζητώντας, ο αδερφός μου και εγώ, αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να μεταπείσουμε τον πατέρα μου. Βγήκαμε στο σαλόνι και τον ρωτήσαμε ευγενικά, αλλά ήταν κάθετα αντίθετος. Προσπάθησα για αρκετή ώρα να του αλλάξω γνώμη, χωρίς αποτέλεσμα. Ο αδερφός μου, ξέροντας την αδυναμία που του είχε η μάνα μας, την παρακάλεσε να παρέμβει.

- “Κάνε το χατήρι των παιδιών, δεν έχουν άδικο. Στα σπίτια αυτά μεγάλωσαν, έχουν αναμνήσεις. Θα φροντίσω εγώ τα συμβόλαια να συνταχθούν έτσι που να μην υπάρχει περίπτωση διαφωνιών στο μέλλον. Δικηγόρος είμαι και μάλιστα καλή, δεν μου έχεις εμπιστοσύνη;”

- “Σε σένα έχω, στο δικηγορικό σινάφι σου δεν έχω. Ίσως στο μέλλον κάποιος δικηγόρος να βρει καμιά τρύπα και να τα κάνει να τσακωθούν”

- “Αφού σου λέω ότι θα φροντίσω τους όρους εγώ. Κανείς δεν θα μπορεί να επέμβει, ξέρω καλά τον Νόμο”

- “Ο Νόμος αλλάζει, δεν το ρισκάρω. Τελεία και παύλα. Εξάλλου, όσο ζούμε, τα παιδιά θα μπορούν να έρχονται στα σπίτια, όποτε θέλουν.”

Ο πατέρας μου είχε σχηματίσει άποψη, δεν θα την άλλαζε. Το θέμα μας προβλημάτισε και τελικά καταφύγαμε και πάλι στην κλήρωση. Μου έτυχε το πατρικό στην Αθήνα. Τόσο εγώ, όσο και ο αδερφός μου, δεν μείναμε ευχαριστημένοι. Είχαμε νευριάσει με την ξεροκεφαλιά του πατέρα μου, αλλά συμβιβαστήκαμε, αφού δεν μπορούσαμε να πράξουμε διαφορετικά.

Τα Οικοδομήσιμα Οικόπεδα

Ένα ακόμα ζήτημα, αφορούσε δυο παραπλήσιας αξίας οικοδομήσιμα οικόπεδα των γονιών μας, ένα στου Ζωγράφου και ένα στην Καισαριανή. Το οικόπεδο της Καισαριανής ήταν γωνιακό και έχτιζε περισσότερα τετραγωνικά. Έτσι, τόσο ο αδερφός μου, όσο και εγώ, θέλαμε αυτό το οικόπεδο. Συζητήσαμε το θέμα σε χαμηλούς τόνους, χωρίς να φτάσουμε σε λύση και μετά θέσαμε το θέμα στους γονείς μας. Πριν προλάβει να μιλήσει ο πατέρας μου, η μάνα μας πετάχτηκε και μου ζήτησε να υποχωρήσω, ως μεγαλύτερος. Ο πατέρας μου την διέκοψε με μάλλον απότομο τρόπο.

- “Τι ανακατεύεσαι εσύ; Προίκα σου είναι τα οικόπεδα;”

Η μάνα μου τον κοίταξε ενοχλημένη.

- “Μαζί τα αγοράσαμε. Δεν μπορώ να πω άποψη;”

- “Όχι, το θέμα είναι μεταξύ εμένα και των γιων μου. Βγάλε το σκασμό!”

Η μάνα μας υποχώρησε απρόθυμα. Ο πατέρας μου ηρέμησε, σκέφτηκε για λίγο και μετά εξέφρασε τη γνώμη του.

- “Δεν μπορώ να κάνω το οικόπεδο του Ζωγράφου γωνιακό. Μπορώ, όμως να φροντίσω, όποιος το πάρει, να χτίσει ακριβώς τα ίδια τετραγωνικά με της Καισαριανής. Μη σας νοιάζει πώς, είναι δική μου δουλειά. Συζητήστε το και αποφασίστε.”

Η μάνα μας με κοίταξε παρακλητικά.

- “Άκουσες τι είπε ο πατέρας σου, Κώστα;”

Ο πατέρας μου κοκκίνισε από θυμό.

- “Θα στο σπάσω το ξεροκέφαλο !”

Η μάνα μας έφυγε τρεχάτη στην κουζίνα. Πήρα τον αδερφό μου γρήγορα στο δωμάτιο και αφήσαμε τον πατέρα μου μόνο του να χαλαρώσει. Στο δωμάτιο είπα στον αδερφό μου ότι θα έπαιρνα το οικόπεδο του Ζωγράφου, επηρεασμένος από την προτροπή της μάνας μου. Αισθανόμουν αδικημένος, αλλά τελικά το οικόπεδο του Ζωγράφου αποδείχθηκε η αίτια που γνώρισα την Μαρία. Οπότε, μάλλον ευνοήθηκα από την όλη εξέλιξη του ζητήματος.

Το Τεχνικό Γραφείο

Το τελευταίο ζήτημα αφορούσε στο τεχνικό γραφείο του πατέρα μου. Στο πλάνο προβλεπόταν μοιρασιά 70-30. Ο πατέρας μου ήταν της άποψης ότι δεν ήταν δίκαιο ο αδερφός μου να πάρει εξ ολοκλήρου έτοιμη επιχείρηση, ενώ εγώ να ξεκινήσω από το μηδέν. Ο αδερφός μου δεν είχε αντίρρηση να διαμοιραστεί το τεχνικό γραφείο, αλλά δεν συμφωνούσε με τα ποσοστά. Θεωρούσε δικαιότερο να πάρει ακόμα υψηλότερο ποσοστό, αφού αυτός, ως Πολιτικός Μηχανικός, θα δούλευε στην ουσία το γραφείο. Έτσι, αντιπρότεινε μοιρασιά 90-10. Προσωπικά, συμμεριζόμουν την οπτική του αδερφού μου, αλλά δεν ήμουν ευχαριστημένος με τα ποσοστά που πρότεινε.

Συζητήσαμε το θέμα πολύ έντονα. Δεν ήθελα να υποχωρήσω και σ’ αυτό το ζήτημα. Η έμμεση, αλλά σαφής, παρέμβαση της μάνας μας στο ζήτημα των οικοπέδων, με είχε κάνει να πεισμώσω. Οι γονείς μου σίγουρα άκουγαν την διαμάχη μας, αλλά δεν επενέβαιναν. Είμαι βέβαιος ότι η μάνα μας ήθελε να παρέμβει και πάλι, αλλά ο πατέρας μου την συγκρατούσε. Μετά από κανένα δίωρο, υποχώρησα και δέχτηκα να μοιραστεί το τεχνικό γραφείο σε ποσοστά 85-15. Κατά βάθος ήθελα μοιρασιά 80-20 και ήμουν σίγουρος ότι ο πατέρας μου θα με δικαίωνε. Όμως, ένα 5% δεν άξιζε να χαλάσω τις σχέσεις μου με τον αδερφό μου.

Επισφράγιση της Συμφωνίας

Η συζήτηση με τον αδερφό μου είχε ξεκινήσει νωρίς το απόγευμα και ολοκληρώθηκε γύρω στις 11 το βράδυ. Όταν τελικά καταλήξαμε, βγήκαμε από το δωμάτιο. Οι γονείς μας περίμεναν στο σαλόνι, βλέποντας τηλεόραση. Όταν μας είδε, η μάνα μας πετάχτηκε από τον καναπέ και μας πλησίασε, κοιτώντας τον αδερφό μου με αγωνιώδες βλέμμα.

- “Τι έγινε; Σας ακούγαμε που μαλώνατε…”

Ο αδερφός μου υπεραγαπούσε την μάνα μας, αλλά και εκείνη του είχε αδυναμία. Από μικρό τον έλεγα “μαμάκια”, κάτι που τον έκανε έξαλλο. Την αγκάλιασε τρυφερά και την φίλησε.

- “Δεν θέλαμε να σε στεναχωρήσουμε μαμά. Είχαμε κάποιες διαφωνίες, αλλά τα βρήκαμε”

- “Για πες μου, που καταλήξατε;”

Ο πατέρας μου κοίταζε με ουδέτερο ύφος, χωρίς να έχει σηκωθεί από τον καναπέ.

- “Να μην σε νοιάζει, αυτά είναι ανδρική υπόθεση. Αν και δεν ξέρω αν ο χαϊδεμένος σου γιος γίνει ποτέ άνδρας, εκεί που τον έστειλες να υπηρετήσει. Αλλά και ο μεγάλος σου γιος, γεννημένος μαλάκας είναι, πάω στοίχημα ότι τον έριξε ο μικρός…”

Οι ατάκες του πατέρα μου πάντα έβριθαν από ειρωνεία, σαρκασμό και κυνισμό. Το ξέραμε και δεν τον παρεξηγούσαμε. Σηκώθηκε από τον καναπέ, πήρε το χαρτί που είχαμε ετοιμάσει και το έβαλε στην τσάντα του, χωρίς να το διαβάσει.

- “Είστε σίγουρα σύμφωνοι;”

Του γνέψαμε καταφατικά.

- “Ωραία, αύριο δίνω το χαρτί στη Συμβολαιογράφο και υπογράφουμε το συντομότερο. Καληνύχτα.”

Ο πατέρας μου πήρε την μάνα μας από το χέρι και την οδήγησε με το ζόρι στο δωμάτιό τους. Ο αδερφός μου και εγώ κάτσαμε για καμιά ώρα στο σαλόνι, πίνοντας ποτά και μετά πέσαμε για ύπνο. Καμμιά δεκαριά μέρες αργότερα, υπογράψαμε και τα συμβόλαια, επισφραγίζοντας την μοιρασιά της πατρικής περιουσίας.

Συμβουλές Προς Γονείς

Πιστεύω, ότι η προηγηθείσα εκτενής διήγηση σας έχει επιτρέψει να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Ωστόσο και με δεδομένη τη σπουδαιότητα του θέματος, θα ήθελα να συνοψίσω τα διδάγματά της, υπό μορφή συμβουλών. Για όσους αναρωτιούνται, έχω ακολουθήσει και ο ίδιος τις συμβουλές αυτές και είμαι σίγουρος ότι είχαν αποτέλεσμα. Δεν σας ξέρω προσωπικά, αλλά σας σέβομαι ως επισκέπτες της ιστοσελίδας, όσο τους επισκέπτες στο σπίτι μου. Συνεπώς, οι προτροπές μου είναι αντικειμενικές και χωρίς διάθεση πατροναρίσματος.

Έγκαιρα και Συμμετοχικά

Η μοιρασιά της οικογενειακής περιουσίας πρέπει να γίνεται νωρίς, όσο τα παιδιά είναι ακόμα δεμένα. Με την πάροδο του χρόνου, κάθε παιδί ακολουθεί το δρόμο του. Μοιραία, οι δεσμοί χαλαρώνουν και είναι πιο εύκολο να διαρραγούν. Αναβάλλοντας τον διαμοιρασμό, αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες ρήξης μεταξύ των παιδιών. Επιπλέον, όσο περνάει ο καιρός μπορεί να υπεισέρθουν τρίτοι στις συναφείς αποφάσεις, δημιουργώντας προβλήματα. Συχνά, οι διαφωνίες εντείνονται εξαιτίας των συζύγων των παιδιών. Οι γαμπροί και οι νύφες δεν συνδέονται με την πατρική οικογένεια, μέσω δεσμού αίματος. Δεν έζησαν στους κόλπους της και δεν βίωσαν τον σχηματισμό και την εξέλιξή της. Έτσι, πολλές φορές επηρεάζουν τους ή τις συζύγους τους, ώστε η νέα οικογένεια που έχουν δημιουργήσει να ευνοηθεί. Για όλους αυτούς τους λόγους, όσο πιο νωρίς γίνει η μοιρασιά της πατρικής περιουσίας, τόσο το καλύτερο.

Επιπλέον, ο διαμοιρασμός πρέπει να γίνεται με άμεση συμμετοχή των παιδιών. Οι γονείς μπορούν να προετοιμάσουν κάποιο γενικό πλάνο ή μερικές βασικές αρχές. Όμως, οι τελικές αποφάσεις είναι σκόπιμο να ληφθούν από τα παιδιά μέσω συζήτησης και διαπραγμάτευσης. Με τον τρόπο αυτό, κανένα παιδί δεν μπορεί να θεωρηθεί αδικημένο ή ευνοημένο. Οι γονείς μπορούν να επέμβουν για την επίλυση σοβαρών διαφωνιών, αλλά ως συμβουλάτορες και ισορροπιστές και όχι ως επιλυτές διαφορών. Κάθε άμεση ή έμμεση παρέμβαση του γονέα υπέρ κάποιου παιδιού, εντείνει τις διαφωνίες, δημιουργώντας πείσματα και παράπονα. Η μάνα μας, σε αντίθεση με τον πατέρα μου, δεν ενέργησε σωστά, με συνέπεια να διακινδυνευτεί η περαιτέρω διαπραγμάτευση με τον αδερφό μου. Η συμμετοχική λήψη των αποφάσεων που αφορούν στα κληρονομικά, με τα παιδιά σε πρώτο ρόλο και τους γονείς σε βοηθητικό είναι η ενδεδειγμένη πρακτική. Αυτή και μόνο αποσοβεί τις περισσότερες εστίες μελλοντικών συγκρούσεων.

Τίποτα Εξ Αδιαιρέτου

Κατά τη μοιρασιά, κάθε περιουσιακό στοιχείο πρέπει να δίδεται σε ένα και μόνο τέκνο, εξ ολοκλήρου. Οι εξ αδιαιρέτου ιδιοκτησίες είναι πηγή προβλημάτων. Είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει στο διηνεκές συμφωνία στη διαχείριση τους, ιδίως όταν στις αποφάσεις υπεισέρχονται γαμπροί, νύφες και πεθερικά. Μπορεί να δημιουργηθεί αρχικά κάποια δυσαρέσκεια προς τους γονείς, όπως έγινε με εμένα και τον αδερφό μου, για το θέμα του πατρικού και του εξοχικού. Όμως, αποτρέπει τις ρήξεις στο μέλλον.

Για την αποφυγή της εξ αδιαιρέτου μοιρασιάς, οι γονείς πρέπει να φροντίσουν η περιουσία να είναι εύκολα διαμοιράσιμη. Η διάρθρωση της περιουσίας σε ακίνητα και μετρητά πρέπει να είναι τέτοια που να επιτρέπει την εξ’ ολοκλήρου διάθεση των τμημάτων της. Είναι καλύτερο οι γονείς να αγοράσουν δύο μικρότερα σπίτια, παρά ένα μεγάλο. Χίλιες φορές η οικογένεια να είναι στριμωγμένη σε ένα μικρότερο σπίτι, παρά να διακινδυνεύσει να διαλυθεί στο μέλλον.

Αν κάποιο τμήμα ή και ολόκληρη η περιουσία δεν είναι εξ ολοκλήρου διαμοιράσιμη, είναι προτιμότερο να πουληθεί και να μοιραστούν τα χρήματα. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο είστε ως γονείς εν ζωή, ρυθμίστε το θέμα μέσω διαθήκης. Αφήστε μια επίσημη διαθήκη με την επιθυμία, όταν πεθάνετε, η περιουσία να πουληθεί και τα χρήματα να μοιραστούν εξίσου στα παιδιά.

Με απλά λόγια, το εξ’ αδιαιρέτου κληροδότημα μέρους ή όλης της οικογενειακής περιουσίας πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Μπορεί η πρακτική αυτή να μοιάζει δίκαιη, αφού τα παιδιά δύνανται να λάβουν ίσα μερίδια, ομοειδών περιουσιακών στοιχείων. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα είναι λίαν πιθανό να οδηγήσει σε έριδες, διαφωνίες και ρήξεις.

Scripta Manent, Verba Volant

Ο συμφωνηθείς διαμοιρασμός της περιουσίας, ιδίως της ακίνητης, πρέπει να επικυρώνεται με επίσημη συμβολαιογραφική πράξη γονικής παροχής. Μοιρασιές με τα λόγια είναι νομικά έωλες και είναι εύκολο να αποτελέσουν αντικείμενο διαφωνίας στο μέλλον. Για τη σύναψη της συμβολαιογραφικής πράξης είναι καλό να προσληφθεί ένας εξειδικευμένος δικηγόρος. Ο δικηγόρος μπορεί να σας συμβουλεύσει κατάλληλα, ώστε η συμβολαιογραφική πράξη να είναι ισχυρή και δεσμευτική.

Αναφορικά με την ακίνητη περιουσία, συμβουλεύω τους γονείς να κρατήσουν την επικαρπία και να μεταβιβάσουν την ψιλή κυριότητα. Επίσης, στην πράξη γονικής παροχής είναι καλό να υπάρχει ρήτρα, που να επιτρέπει στους γονείς να πουλήσουν το ακίνητο. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά δεν αποκτούν νοοτροπία ιδιοκτήτη, ούτε άμεση πρόσβαση στην περιουσία. Ανά πάσα στιγμή, όταν και αν οι γονείς το κρίνουν σκόπιμο, μπορούν να προβούν σε παραίτηση της επικαρπίας. Επιπλέον, μετά τον θάνατό τους, τα παιδιά δεν χρειάζεται να προβούν σε αποδοχές και πληρωμή φόρων κληρονομιάς.

Επιστροφή Στο Παγκράτι

Αφού χόρτασα τους δικούς μου, ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο διαμέρισμα που είχα νοικιάσει στο Παγκράτι. Ο Γιάννης, στον οποίο το είχα αφήσει πριν καταταγώ, είχε αποφοιτήσει πριν κανένα εξάμηνο και είχε επιστρέψει στην πόλη του. Τα κλειδιά τα είχε αφήσει στον Ιδιοκτήτη, ο οποίος χάρηκε πολύ που με είδε. Μου είχε κάνει μια αύξηση, αλλά και πάλι το ενοίκιο ήταν πολύ λογικό.

Το Διαμέρισμα

Μπαίνοντας στο διαμέρισμα, με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Γιάννης το είχε βάψει μόνος του και είχε κάνει και διάφορα άλλα μερεμέτια. Ήταν πεντακάθαρο και συγυρισμένο στην εντέλεια. Ο Γιάννης μου είχε αφήσει και ένα μπουκάλι μαύρο ουίσκι με μια ευχαριστήρια κάρτα. Συγκινήθηκα, δεν ήταν υποχρεωμένος να κάνει τόσα πολλά. Ήταν παιδί φιλότιμο και αναγνώριζε έμπρακτα την βοήθεια που του είχα προσφέρει.

Άφησα τις βαλίτσες μου, έβγαλα το μπουφάν και έκατσα σε μια πολυθρόνα να απολαύσω το αίσθημα της επιστροφής. Ένιωθα το διαμέρισμα πολύ οικείο και ζεστό. Αισθανόμουν μια άνεση, ένα συναίσθημα γαλήνης. Ήμουν στο σπίτι μου, μετά από μια μεγάλη απουσία.

Κοιτάζοντας προς την εξώπορτα, είδα στο πάτωμα πολλούς λογαριασμούς ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ και κοινοχρήστων. Μετά την αποχώρηση του Γιάννη, δεν είχε πληρωθεί κανένας λογαριασμός. Μου είχε διαφύγει εντελώς ότι έπρεπε να είχα μεριμνήσει. Άναψα το φως, φοβούμενος μήπως και μου είχαν κόψει το ρεύμα. Ευτυχώς, το ηλεκτρικό ήταν ακόμα συνδεδεμένο.

Έβαλα το μπουφάν, έβγαλα χρήματα από το ΑΤΜ και έτρεξα να ξοφλήσω τους λογαριασμούς. Κατόπιν, έκανα τα απαραίτητα ψώνια και γύρισα πίσω. Άδειασα τις βαλίτσες μου και έμεινα όλη την υπόλοιπη ημέρα μέσα, απολαμβάνοντας την θαλπωρή του διαμερίσματος. Τις επόμενες μέρες άρχισα να βλέπω φίλους που είχα χάσει κατά την Θητεία μου.

Ο Δημήτρης

Ο πρώτος άνθρωπος που πήρα τηλέφωνο ήταν ο Δημήτρης. Δεν είχαμε επικοινωνήσει για αρκετό διάστημα. Όμως, μιλώντας του ένιωθα λες και δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Το δέσιμό μας ήταν και παραμένει ισχυρό.

Η Πορεία του Δημήτρη

Ο Δημήτρης είχε απολυθεί από το Στρατό πολύ πριν από εμένα και έκανε την πρακτική του σε ένα δικηγορικό γραφείο. Ήταν πολύ ευχαριστημένος με το επάγγελμα που είχε διαλέξει και δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει την πρακτική. Ένιωθε ότι τον εκμεταλλεύονταν και δεν τον άφηναν να δείξει το ταλέντο του. Ήθελε το συντομότερο να ξεκινήσει κάτι δικό του και να αποδείξει την αξία του. Παράλληλα, συνέγραφε περιστασιακά νομικά άρθρα και σκεπτόταν για το μεταπτυχιακό του. Είχε διάφορες ιδέες για την ειδίκευσή του, αλλά πριν πάρει την τελική του απόφαση, ήθελε να γνωρίσει καλύτερα την αγορά.

Οι γονείς του Δημήτρη ήταν καλά στην υγεία τους. Είχαν βγει στη σύνταξη και περνούσαν πολύ χρόνο στο εξοχικό τους. Έτσι, πρακτικά ο Δημήτρης έμενε μόνος του. Σκόπευε να ζητήσει από τους γονείς του να τον αφήσουν να δώσει την πατρική μονοκατοικία αντιπαροχή. Η μονοκατοικία σύντομα θα έπρεπε να ανακαινισθεί, κάτι που δεν συνέφερε. Του είπα ότι, αν οι γονείς του τον άφηναν, θα μεσολαβούσα στον πατέρα μου να του κάνει καλή συμφωνία. Κατόπιν, μιλήσαμε για την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας.

Ο Δημήτρης φαινόταν πολύ πιο ώριμος από ότι τον θυμόμουν. Οι απόψεις του ήταν περισσότερο κατασταλαγμένες και οι προτεραιότητές του συγκροτημένες και λογικές. Είχε σχέδιο για το μέλλον, λάμβανε αποφάσεις με περίσκεψη, χωρίς βιασύνες και επιπολαιότητες. Δεν θα έλεγα ότι είχε σοβαρευθεί τελείως, αλλά σίγουρα είχε εξελιχθεί σαν προσωπικότητα. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν στον Στρατό ή στην αναμενόμενη για την ηλικία του ανάπτυξη της ωριμότητας. Πάντως ο Δημήτρης είχε αλλάξει πολύ, προς το καλύτερο.

Ακολουθώντας τα βήματα όλων των Ελλήνων γονέων, οι γονείς του Δημήτρη τον πίεζαν να παντρευτεί. Ήθελαν να τον δουν αποκαταστημένο και να αποκτήσουν εγγόνια. Του προξένευαν, μάλιστα, μια πλούσια νύφη, την Αντιγόνη.

Η Αντιγόνη

Ο πατέρας της Αντιγόνης ήταν μεγαλοδικηγόρος. Είχε μια ακόμα μεγαλύτερη κόρη, η οποία ήταν οδοντίατρος και ήδη παντρεμένη με έναν συνάδερφο της. Η σύζυγός του είχε πεθάνει πριν χρόνια από καλπάζοντα καρκίνο. Δεν είχε άλλους συγγενείς που να είχαν ασχοληθεί με τη δικηγορία. Έτσι, αν το προξενιό πετύχαινε, ο Δημήτρης κάποτε θα κληρονομούσε την πελατεία του πεθερού του. Με την προοπτική αυτή, ο Δημήτρης σκεφτόταν θετικά την ιδέα να παντρευτεί στο μέλλον την Αντιγόνη. Μου έδειξε και φωτογραφία της, ήταν αρκετά παρουσιάσιμη. Το μόνο θέμα του Δημήτρη ήταν ότι η Αντιγόνη δεν διέθετε ιδιαίτερη ευφυΐα, ούτε ήταν καλή νοικοκυρά. Από την άλλη, είχε μεγάλη προίκα, καλή καρδιά, πράο χαρακτήρα και ήταν πολύ καλή στο σεξ.

Μερικές μέρες αργότερα μου την γνώρισε. Η φωτογραφία την αδικούσε, ήταν πολύ πιο όμορφη από κοντά. Την συμπάθησα ως άτομο και φαινόταν να αγαπάει τον Δημήτρη. Όπως είχε ήδη διαγνώσει ο Δημήτρης, η Αντιγόνη δεν ήταν έξυπνη. Ωστόσο, στεκόταν καλά, αποφεύγοντας να μιλάει για θέματα που δεν γνώριζε και διατυπώνοντας ουδέτερες γνώμες για τα υπόλοιπα. Επιπλέον, όπως όλες οι εκπαιδευμένες από τους γονείς τους χαζές γυναίκες, ήταν χαμηλών τόνων και πλήρως υποτακτική. Το τελευταίο ήταν πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο με την έντονη προσωπικότητα του Δημήτρη.

Βγαίνοντας μαζί τους πολλές ακόμα φορές, κατέληξα ότι ο Δημήτρης και η Αντιγόνη ταίριαζαν. Αλληλοσυμπληρώνονταν και είχαν συμβατές επιδιώξεις. Και οι δυο είχαν να προσφέρουν πολλά ο ένας στον άλλο και έδειχναν ικανοποιημένοι με τη σχέση τους. Διατηρούσα κάποιες επιφυλάξεις, εξαιτίας του αυθορμητισμού του Δημήτρη. Ήμουν, όμως, σίγουρος ότι δύσκολα θα εύρισκε καλύτερο “πακέτο”. Έτσι, όταν μου ζήτησε τη γνώμη μου, τον παρότρυνα να προχωρήσει με την Αντιγόνη σε γάμο. Αυτό τελικά έγινε το καλοκαίρι του 1994, σχεδόν ένα χρόνο πριν το γάμο μου με την Μαρία.

Η κα Φρόσω

Επιστρέφοντας στο Παγκράτι, δεν θα μπορούσα να μην επισκεφτώ το ψιλικατζίδικο της κας Φρόσως. Χάρηκε πολύ που με ξανάβλεπε. Είχε πάρει αρκετά κιλά και είχε γερασμένη όψη, αλλά κατά τα άλλα ήταν καλά. Είχε βρει έναν υπάλληλο στη θέση του Γιάννη, αλλά ο λογιστής της έπαιρνε πολλά χρήματα για τα βιβλία. Της υποσχέθηκα ότι θα τα τηρώ εγώ δωρεάν, κάτι που έκανα μέχρι που έκλεισε το ψιλικατζίδικο. Μου χάρισε δυο σακούλες πράγματα, από μπισκότα και αναψυκτικά, μέχρι τσιγάρα.

Δυο-τρεις μέρες αργότερα, βρεθήκαμε για καφέ σπίτι μου. Κατάλαβα ότι η κα Φρόσω θα ήθελε πολύ να συνεχίσουμε την ιδιαίτερη σχέση μας. Της αρνήθηκα ευγενικά, αλλά την είδα που στεναχωρήθηκε. Τη λυπήθηκα και της υποσχέθηκα να βλεπόμαστε που και που για σεξ. Από τότε, μέχρι τον Μάιο του 1993, που γνώρισα τη Μαρία, βρισκόμουν με την κα Φρόσω μια-δυο φορές το μήνα. Συνήθως βγαίναμε για καφέ ή φαγητό και καταλήγαμε σπίτι μου για γαμήσι. Δεν ήταν μια σχέση που με εξέφραζε, αλλά η συμπάθεια προς την κα Φρόσω, σε συνδυασμό με την αγαμία με έκανε να τη συνεχίζω.

Δεν μετανιώνω για τη σχέση μου με την κα Φρόσω. Είχε πλήρη επίγνωση του λόγου που έκανα σεξ μαζί της και δεν την ένοιαζε. Χρειαζόταν και αυτή ερωτική ανακούφιση και δεν υπήρχε περίπτωση να βρει καλύτερο από εμένα. Αλλά, πέρα από το σεξουαλικό, η κα Φρόσω εύρισκε σε μένα έναν άνθρωπο να την ακούει. Μου έλεγε τα προβλήματά της με τα παιδιά και τις δυσκολίες της ως γυναίκα-επιχειρηματίας. Της έδινα κουράγιο και την βοηθούσα όπου μπορούσα, μεσολαβώντας σε προμηθευτές και Δημόσιες Υπηρεσίες. Εκείνη μου το ανταπέδιδε με έξτρα περιποίηση στο σεξ. Με έκανε να νιώθω πραγματικός άρχοντας και μου πρόσφερε μια αξιοπρεπή εναλλακτική της μαλακίας. Και όταν της είπα ότι είχα ερωτευτεί τη Μαρία, αποχώρησε από τη σεξουαλική μου ζωή, χωρίς να με κάνει να νιώσω άσκημα. Με απλά λόγια, η κα Φρόσω ήταν σπαθί.

Συνέχισα και αφού γνώρισα τη Μαρία να βλέπω την κα Φρόσω, αλλά μόνο για τα λογιστικά της. Της έδωσα συμβουλές για το Χρηματιστήριο, που μάθαινα από τον κο Μάνο, μέσω της Μαρίας. Έβγαλε αρκετά χρήματα, που τη βοήθησαν να μεγαλώσει και να σπουδάσει τον μεγάλο της γιο. Όταν βγήκε στη σύνταξη, άφησε το ψιλικατζίδικο στις δυο της κόρες και μετακόμισε στην επαρχεία. Με τις κόρες της δεν συνέχισα την συνεργασία, αλλά έπαιρνα κάθε τόσο για να μαθαίνω νέα της κας Φρόσως. Πέρασε την υπόλοιπή της ζωή ευτυχισμένη στην επαρχεία και γνώρισε επτά εγγόνια από τα παιδιά της. Αποβίωσε το καλοκαίρι του 2019, σε ηλικία 83 ετών. Ας είναι η ψυχούλα της καλά...

Η Γεωργία

Με την Γεωργία είχαμε διατηρήσει επαφή όσο ήμουν φαντάρος. Τηλεφωνιόμασταν σταθερά και μιλάγαμε για πολλή ώρα. Το πρώτο εξάμηνο της Θητείας μου, κάθε φορά που κατέβαινα στην Αθήνα με άδεια, περνάγαμε όλο το χρόνο μου μαζί. Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1988, λίγο μετά τις γιορτές, ανέβηκε Διδυμότειχο και περάσαμε μια υπέροχη βδομάδα, παρά το κρύο. Ταιριάζαμε, κάναμε καλή παρέα και ακόμα καλύτερο σεξ. Πέρναγα όμορφα μαζί της και είχα την πρόθεση να διατηρήσω τη σχέση και μετά την απόλυσή μου. Δεν απέκλεια την οποιαδήποτε εξέλιξη, ακόμα και γάμο στο μέλλον.

Ωστόσο, οι καταστάσεις δεν επέτρεψαν στη σχέση να καρποφορήσει. Κατά ένα μέρος έφταιγα εγώ. Λόγω της ιδιαίτερης σχέσης μου με την Προϊσταμένη και της εργασίας μου, κατέβαινα πολύ αραιά στην Αθήνα. Μοιραία αποξενωθήκαμε. Αλλά και η Γεωργία σιγά-σιγά απομακρύνθηκε. Στα τηλέφωνα μιλάγαμε όλο και λιγότερο και εντελώς επιφανειακά. Επιπλέον, οι έξοδοι μας, όταν κατέβαινα Αθήνα, έμοιαζαν περισσότερο σαν φιλικές συναντήσεις, παρά σαν έξοδοι ζευγαριού. Ίσως είχε διαισθανθεί ότι στο Διδυμότειχο είχα συνάψει κάποια παράλληλη σχέση, ίσως ήταν λόγω της απόστασης. Όπως και να έχει, αρκετά πριν απολυθώ, είχε γίνει φανερό ότι η σχέση μου με την Γεωργία είχε κλείσει τον κύκλο της.

Παρά ταύτα, όπως έχω ήδη αναφέρει, εκτιμούσα πολύ την Γεωργία. Ήταν και παραμένει ανοιχτόκαρδη, ήρεμη και ευφυής. Πρόκειται για μια προσγειωμένη, αποφασιστική, εξωστρεφή και ικανότατη γυναίκα, που χαίρεσαι να συναναστρέφεσαι. Ήθελα, λοιπόν, να διατηρήσω επαφή, έστω και σε φιλικό πλαίσιο. Έτσι, κάποια στιγμή περί τα μέσα του Δεκεμβρίου του 1989, την πήρα τηλέφωνο και βγήκαμε για καφέ.

Ο Πλούσιος Έμπορος

Η Γεωργία χάρηκε πολύ που την είχα καλέσει να βγούμε. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι κατά την απουσία μου είχε γνωρίσει τον Γιώργο, έναν επιτυχημένο έμπορο. Ήταν δώδεκα χρόνια μεγαλύτερος της, αλλά η εμφάνιση και ο χαρακτήρας του παρέπεμπαν σε νεότερο άτομο. Δεν ένιωθε έρωτα απέναντί του, ωστόσο τον συμπαθούσε πολύ, κυρίως λόγω του ήρεμου χαρακτήρα του. Η προοπτική της καλής ζωής που της πρόσφερε, την οδήγησε να συνάψει σχέση μαζί του. Ένιωθε τύψεις που δεν μου είχε πει τίποτα, αλλά δεν ήθελε να με πληγώσει. Με κοίταζε πολύ ένοχα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει και σε μένα τύψεις, για όσα είχα κάνει στο Διδυμότειχο.

Για να ελαφρύνω το κλίμα, της έκανα πλάκα για το γεγονός ότι είχαν ίδιο όνομα με τον επίδοξο μνηστήρα της. Η Γεωργία γέλασε απρόθυμα. Ήταν προφανές ότι η προσπάθειά μου να την ευθυμήσω δεν είχε αποτέλεσμα. Έτσι, της αποκάλυψα όσα μου είχαν συμβεί στο Διδυμότειχο με τον Ιδιοκτήτη, την Προϊσταμένη και την κόρη τους. Η Γεωργία σοκαρίστηκε, αλλά δεν νευρίασε. Καταλάβαινε ότι είχα σαρκικές ανάγκες που έπρεπε να ικανοποιήσω. Την είδα ότι ξελάφρωσε, κάτι που έδωσε αέρα στη συνάντησή μας. Συμφωνήσαμε να μείνουμε φίλοι και να βγαίνουμε μόνο σε επίπεδο παρέας, πάντα με τον Γιώργο παρόντα. Η συμφωνία μας τηρείται στο ακέραιο μέχρι σήμερα.

Η Γεωργία και ο Γιώργος παντρεύτηκαν το 1993. Ήταν από τους πιο πλούσιους γάμους που έχω παραστεί. Έκανε δυο εξαιρετικά παιδιά, τα οποία τώρα δουλεύουν μαζί με τον Γιώργο. Η ζωή της Γεωργίας, από όταν παντρεύτηκε, ήταν και συνεχίζει να είναι πολύ άνετη. Μένει στα Βόρεια Προάστια σε μια εκπληκτική διπλοκατοικία. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και μόρφωσε τα παιδιά της στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία. Καθόλου άσκημα για μια πρώην κομουνίστρια με λαϊκή καταγωγή. Της αξίζουν συγχαρητήρια.

Φίλοι από την ΚΝΕ

Από τον Μάρτιο του 1990 άρχισα να τηλεφωνώ σε παλιούς συντρόφους και συντρόφισσες από την ΚΝΕ. Μερικοί μου είχαν πραγματικά λείψει και ήθελα να συνεχίσουμε τη φιλία μας, εκεί που την είχαμε αφήσει. Επιπλέον, είχα συνηθίσει σε έντονη κοινωνικότητα. Τόσο σαν φοιτητής, όσο και σαν φαντάρος είχα πολλές γνωριμίες. Βγαίναμε, συζητούσαμε, βλέπαμε θεάματα και πηγαίναμε εκδρομές. Μετά την απόλυσή μου από τον Στρατό, κυρίως λόγω της δουλειάς, είχα μείνει μόνο με τον Δημήτρη και την Γεωργία. Όμως, αυτοί, πέρα από μένα, είχαν την σχέση τους και τις δικές τους επαγγελματικές υποχρεώσεις και κοινωνικές συναναστροφές. Ήλπιζα, λοιπόν, να αναπτύξω και πάλι έναν κοινωνικό κύκλο με ανθρώπους που είχαμε ίδια όνειρα και κοινές εμπειρίες ως φοιτητές.

Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, οφείλω να ομολογήσω ότι είχα και ένα κρυφό κίνητρο. Όταν βγαίναμε με τον Δημήτρη και την Αντιγόνη ή με την Γεωργία και τον Γιώργο, ήμουν μπάκουρος, ανάμεσα σε ζευγάρια. Αισθανόμουν, λοιπόν, κάπως άβολα. Ορισμένες φορές τα ζευγάρια προσκαλούσαν καμμιά φίλη τους που δεν είχε δεσμό, αλλά αυτό, αντί να βοηθήσει, με έκανε να νιώθω ακόμα πιο άβολα. Επιπλέον, η κα Φρόσω, παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειές της, δεν με κάλυπτε πλήρως σεξουαλικά. Πέρα του γεγονότος ότι βλεπόμασταν αραιά, ήταν και πολύ μεγάλη. Με δεδομένο ότι δεν ενδιαφερόμουν για σοβαρή σχέση, έψαχνα μια κοπέλα να με συνοδεύει στις εξόδους και να την γαμάω. Έτσι, αναμοχλεύοντας τις παλιές μου γνωριμίες από το κόμμα, ήλπιζα και να γνωρίσω μια πρόθυμη κομουνίστρια, να περνάμε καλά και να ξεφλοκιάζω.

Δυστυχώς, οι ελπίδες μου αποδείχθηκαν φρούδες. Οι πρώην συναγωνιστές και συναγωνίστριες είχαν επιλέξει, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους και τις περιστάσεις, μη συμβατούς με μένα δρόμους.

Οι Αγνοί Κομουνιστές

Το μεγαλύτερο μέρος των παλιών μου φίλων από την ΚΝΕ είχε παραμείνει αγνό στην ιδεολογία του. Παρακολουθούσε τα συνέδρια και τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ, λάμβανε μέρος σε πορείες και συλλαλητήρια, διάβαζε Ριζοσπάστη και Οδηγητή. Η πλειοψηφία τους δούλευε σε λογιστικά γραφεία ή λογιστήρια μικρών και μεσαίων εταιρειών. Λίγοι εργάζονταν σε μεγάλες εταιρείες ή είχαν ασχοληθεί με διάφορα επαγγέλματα, έξω από το πλαίσιο των σπουδών τους. Όλοι ανεξαιρέτως χάρηκαν που τους πήρα τηλέφωνο. Ξεκινήσαμε να βλεπόμαστε και συνεχίσαμε για δυο-τρία χρόνια. Ωστόσο, οι δεσμοί μας όλο και χαλάρωναν, μέχρι που σταδιακά εκλείψανε.

Ο κύριος λόγος ήταν ότι παρέμεναν προσκολλημένοι σε ουτοπικές προσδοκίες. Η σκέψη τους δεν είχε εξελιχθεί, ώστε να προσαρμοστεί στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Θεωρούσαν θέσφατο τις θέσεις του κόμματος, ακριβώς όπως οι Μουσουλμάνοι τις επιταγές του Κορανίου. Πίστευαν στις ικανότητες και στις αγνές προθέσεις των κομματικών στελεχών, όπως οι Χριστιανοί πιστεύουν στους αγίους. Δεν είχαν φιλοδοξίες, είχαν όνειρα. Δεν επιζητούσαν την ανέλιξη μέσω της εργασίας και της προσπάθειας. Επιδίωκαν μια πολιτική “επανάσταση”, ώστε να βελτιώσουν στιγμιαία την καθημερινότητά τους. Στο μεταξύ, διεκδικούσαν αιτήματα που μακροπρόθεσμα θα δυσχέραιναν την κατάστασή τους, κάτι που μερικοί γνώριζαν, ως πτυχιούχοι οικονομολόγοι. Η στάση ζωής αυτή δεν με εξέφραζε, ιδίως μετά την εργασιακή εμπειρία στην βιοτεχνία ρούχων, κατά τη Θητεία μου.

Δευτερευόντως, οι αγνές κομουνίστριες φίλες μου είχαν εξελιχθεί σε “καλά κορίτσια”. Ενδιαφέρονταν για μια σχέση με προοπτική. Μπορεί να ήταν αφελείς πολιτικά, αλλά είχαν καλή καρδιά, ανιδιοτελή χαρακτήρα και σοβαρές προθέσεις. Αντίθετα με την κα Φρόσω, διέθεταν τη δυνατότητα να γνωρίσουν έναν άνθρωπο για να φτιάξουν τη ζωή τους. Δεν μου πήγαινε να τις κοροϊδεύω μόνο και μόνο για να γαμάω. Έτσι, δεν υπήρχε προοπτική να λύσω το πρόβλημα της αγαμίας μου μέσω των κοριτσιών αυτών, κάτι που δεν με κινητοποιούσε να συνεχίσω να τις συναναστρέφομαι.

Οι Μετανοημένοι Κομουνιστές

Κάποιοι φίλοι και φίλες από την ΚΝΕ είχαν αλλάξει ρότα, επιλέγοντας μια πιο αστική κοσμοθέαση. Αυτοί δεν ήθελαν καμμιά επαφή με το κόμμα και τους πρώην συμπορευόμενους. Έτσι, είτε αρνήθηκαν ευγενικά τις προσκλήσεις μου, είτε υποσχέθηκαν να μου τηλεφωνήσουν κάποια άλλη στιγμή, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Δεν τους αδικώ από πολιτικής απόψεως, ωστόσο από κοινωνικής απόψεως η στάση τους ήταν απαράδεκτη. Και η Γεωργία είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της. Όμως συναντούσε, που και που, τις παλιές της φίλες, κάποιες από τις οποίες ήταν ακόμα ενεργές στο ΚΚΕ. Δεν μπορώ, ωστόσο, να τους κρατήσω κακία. Την εποχή εκείνη δεν είχε πέσει ακόμα η Σοβιετική Ένωση και η πάλη μεταξύ κομουνισμού και καπιταλισμού ήταν αδυσώπητη. Το να χαρακτηριστεί κάποιος κομουνιστής ήταν στίγμα, το οποίο, πολλές φορές, έκλεινε επαγγελματικού και κοινωνικούς δρόμους. Σε κάθε περίπτωση, αν αυτοί δεν ήθελαν τη φιλία μου, δεν θα τους παρακαλούσα να τη δεχτούν. Δική τους η απόφαση, δική τους και η απώλεια...

Οι Επαγγελματίες Κομουνιστές

Τέλος, ένα μικρό μέρος των παλιών μου συντρόφων χρησιμοποιούσε το κόμμα και τις γνωριμίες του προς ίδιον όφελος. Διατυμπάνιζαν παντού ότι είναι κομουνιστές και ήταν ενεργοί στα σωματεία και στις ομοσπονδίες. Παραπονιόντουσαν για το παραμικρό και οργάνωναν διαδηλώσεις, απεργίες και αποχές εργασίας. Δεν εργάζονταν όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, πληρώνονταν κανονικά και έπαιρναν χαρτζιλίκι και από το κόμμα.

Την εποχή εκείνη εργαζόμουν σαν είλωτας και προσπαθούσα να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις του επαγγέλματος. Όντας στο κουρμπέτι γνώριζα ότι η δράση των εν λόγω “κομουνιστών” μόνο προβλήματα δημιουργούσε. Βγήκα μερικές φορές με δυο-τρεις από δαύτους και απογοητεύτηκα. Και πιο πολύ απογοητεύτηκα από τις επαγγελματίες κομουνίστριες, οι οποίες, μόλις μάθαιναν ότι έχω περιουσία, μου την έπεφταν απερίφραστα. Έτσι, ξέκοψα διακριτικά και δεν τους ξαναμίλησα. Το μόνο για το οποίο μετανιώνω είναι ότι δεν πήδηξα όσες επαγγελματίες κομουνίστριες μπορούσα, πριν ξεκόψω οριστικά...

Εργασία

Έχοντας επιστρέψει, περί τις αρχές του Δεκεμβρίου του 1989, στο σπίτι μου μετά την Θητεία, ήθελα να ηρεμήσω λίγο. Δεν είχα την πρόθεση να ξεκινήσω να ψάχνω δουλειά πριν τις γιορτές. Χρειαζόμουν ξεκούραση και είχα μαζέψει αρκετά χρήματα. Μου άξιζαν δυο-τρεις μήνες χαλαρότητας. Όμως, οι εξελίξεις με ανάγκασαν να αλλάξω σχέδια. Σαν αποτέλεσμα, ξεκίνησα να εργάζομαι από τις 28 Δεκεμβρίου 1989, στη μέση των εορτών.

Ανεπάντεχο Τηλεφώνημα

Ένα πρωί καθόμουν στο σαλόνι μου και διάβαζα εφημερίδες, ακούγοντας ραδιόφωνο. Το κλίμα ήταν γιορτινό, όπως σε κάθε περίοδο μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Ήμουν εντελώς ήρεμος και ξεκούραστος, μετά από έναν καλό νυκτερινό ύπνο. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Μια γλυκιά γυναικεία φωνή με καλημέρισε.

- “Καλημέρα σας, είστε ο κος Τάδε;”

- “Μάλιστα, πώς μπορώ να φανώ χρήσιμος;”

- “Σας τηλεφωνώ από το γραφείο του Γενικού Διευθυντή της εταιρείας ΧΥΖ (η επωνυμία παραλείπεται για προφανείς λόγους). Μισό λεφτό να σας συνδέσω.”

Αιφνιδιάστηκα, δεν περίμενα τηλέφωνο από την ΧΥΖ. Ο ιδιοκτήτης της βιοτεχνίας ρούχω στο Διδυμότειχο μου είχε πει να επικοινωνήσω εγώ με τον Γενικό της Διευθυντή της ΧΥΖ, όταν ήμουν έτοιμος να εργαστώ.

- “Καλημέρα σας κ. Τάδε. Ο κ. Ιδιοκτήτης μου είχε αφήσει το όνομά σας για πιθανή πρόσληψη, όταν βρεθήκαμε το καλοκαίρι. Δεν είχα το τηλέφωνο σας, το εντόπισα μέσω του τηλεφωνικού καταλόγου Αττικής. Ελπίζω να μην σας ενοχλώ.”

- “Φυσικά όχι, κε Γενικέ. Στη διάθεσή σας.”

- “Έχω πολλή δουλειά, θα είμαι σύντομος. Υπάρχει μια θέση διαθέσιμη στο οικονομικό μας τμήμα, η οποία πρέπει να καλυφθεί άμεσα. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλη κενή θέση στο εγγύς μέλλον. Είχα υποσχεθεί στον κ. Ιδιοκτήτη, με τον οποίο είμαστε καρδιακοί φίλοι, να σας τακτοποιήσω. Ενδιαφέρεστε για τη θέση;”

Κατάλαβα ότι αν αρνιόμουν την συγκεκριμένη πρόταση, δεν επρόκειτο να προσληφθώ ποτέ στην ΧΥΖ.

- “Βεβαίως, κε Γενικέ.”

- “Πότε μπορείτε να έρθετε για ενημέρωση;”

- “Άμεσα, κε Γενικέ. Ντύνομαι και έρχομαι κατευθείαν.”

- “Δεν χρειάζεται να έρθετε τώρα, η θέση, εφόσον συμφωνείτε με τους όρους, είναι δική σας. Ελάτε αύριο στις επτάμισι το πρωί. Καλημέρα σας και ελπίζω να συνεργαστούμε.”

Ο Γενικός έκλεισε το τηλέφωνο, πριν προλάβω να τον ευχαριστήσω.

Ο Πατέρας με Παίρνει Πρέφα...

Όταν συνήλθα από την έκπληξη, κάθισα στον Υπολογιστή και έκανα ορισμένες διορθώσεις και προσθήκες στο βιογραφικό μου. Το έσωσα σε μια δισκέτα, ντύθηκα και κουρεύτηκα. Κατόπιν, πήγα στο γραφείο του πατέρα μου να εκτυπώσω το βιογραφικό. Ο πατέρας μου ευχαριστήθηκε πολύ που μια εταιρεία σαν την ΧΥΖ μου πρόσφερε δουλειά. Με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε με πλατύ χαμόγελο.

- “Μπράβο. Μη χάσεις την ευκαιρία, δεν δίδεται στον καθένα. Και μόνο που σε πήρε τηλέφωνο ο Γενικός Διευθυντής είναι απίστευτο. Τι έκανες στο Διδυμότειχο; Δούλευες τόσο καλά ή πηδούσες την προϊσταμένη σου;”

Ο πατέρας μου το είπε για πλάκα, αλλά εμένα μου κόπηκαν τα γόνατα. Ένιωσα τα μάγουλα μου να καίνε. Ο πατέρας μου το κατάλαβε και έσκασε στα γέλια.

- “Χα, χα, χα! Την πηδούσες, έτσι δεν είναι; Γι αυτό και είχες εξαφανιστεί από την Αθήνα. Χα,χα, χα! Είσαι μεγάλος καριόλης, δεν σου το ’χα. Πίστευα ότι είσαι μουρόχαβλος σαν την μάνα και τον μαμμόθρεπτο αδερφό σου. Αλλά εσύ είσαι σαν εμένα. Χα, χα, χα!”

- “Πατέρα, πιο σιγά. Ακούει το γραφείο...”

- “Ας ακούει, τι σε νοιάζει; Γαμούσες, δεν τον έπαιρνες! Χα, χα, χα!”

Άφησα τον πατέρα μου να του περάσουν τα γέλια. Μου έκανε αρνητική εντύπωση το γεγονός ότι ένιωθε περήφανος για τις σεξουαλικές μου κατακτήσεις. Το εύρισκα ανάρμοστο για το επίπεδό του. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Και εγώ σαν πατέρας, όταν έβλεπα ότι οι γιοι μου είχαν σεξουαλικές επιτυχίες, ένιωθα μια ιδιότυπη ικανοποίηση. Αισθανόμουν την ίδια χαρά σαν να είχα καταφέρει εγώ τις γκόμενές τους να μου κάτσουν. Ανδρική ματαιοδοξία, το ξέρω, αλλά έτσι είναι οι περισσότεροι πατεράδες...

Πρόσληψη στην Εταιρεία ΧΥΖ

Την επόμενη ημέρα ξύπνησα νωρίς, ετοιμάστηκα και πήγα στα γραφεία της εταιρείας ΧΥΖ. Ο Γενικός Διευθυντής με δέχτηκε στο γραφείο του. Ήταν πολύ κρύος, απόμακρος και λιγομίλητος. Καμμιά σχέση με τον Ιδιοκτήτη της βιοτεχνίας ρούχων στο Διδυμότειχο.

- “Καλώς ορίσατε κε Τάδε. Ο κ. Ιδιοκτήτης μου έχει μιλήσει για τις ικανότητές σας. Δεν τις αμφισβητώ, αλλά πρέπει να τις αποδείξετε. Σας δίνω μια και μόνη ευκαιρία. Εδώ έχουμε απαιτήσεις και προσδοκίες. Ελπίζω να μην εκθέσετε τον καλό μου φίλο, τον κ. Ιδιοκτήτη, απογοητεύοντας με. Θα ενημερωθείτε για την θέση από τον αρμόδιο Διευθυντή σας. Καλή αρχή, κε Τάδε. Χαίρετε!”

Η συνάντηση δεν κράτησε πάνω από τρία λεπτά. Έφυγα από το γραφείο του Γενικού με κατεβασμένα μούτρα. Η Γραμματέας του με κατέβασε στο γραφείο του Διευθυντού του οικονομικού τμήματος.

Ο Διευθυντής Mου

Ο Διευθυντής του οικονομικού τμήματος με δέχτηκε μετά από καμμιά ώρα. Ήταν χειρότερος και από τον Γενικό Διευθυντή. Εντελώς ακοινώνητος, εγωπαθής, αγενής και πλήρως αντιπαθής.

- “Ο Τμηματάρχης σου θα σε ενημερώσει για τα καθήκοντά σου. Θα έρχεσαι κάθε πρωί στις επτά και θα σχολάς όταν τελειώσεις τη δουλειά σου. Σου λέω εξαρχής ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβαίνει πριν τις έξι το απόγευμα. Τα Σάββατα εργάζεσαι από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις μία το μεσημέρι. Αν δεν σ’ αρέσει, μην πάρεις τη δουλειά, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Πήγαινε ενημερώσου, σκέψου το και αύριο, αν θες, υπογράφουμε καταρχήν μονοετή σύμβαση. Αργότερα βλέπουμε.”

Έφυγα από το γραφείο του Διευθυντή προβληματισμένος, ελπίζοντας ο Τμηματάρχης μου να είναι καλύτερος.

Ο Τμηματάρχης Μου

Η γραμματέας του Διευθυντή με οδήγησε στο γραφείο του Τμηματάρχη. Επρόκειτο για ένα μάλλον μικρό γραφείο, στο οποίο ο Τμηματάρχης εργαζόταν μόνος του. Χτύπησα δειλά την πόρτα και μπήκα μέσα. Ο Τμηματάρχης σηκώθηκε, μου χαμογέλασε και με χαιρέτισε με χειραψία. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου έδειχνε εγκαρδιότητα. Μου υπόδειξε μια καρέκλα και κάθισε στο γραφείο του.

- “Μην ανησυχείς. Έτσι ήμασταν όλοι την πρώτη μας μέρα. Μην σε τρομάζουν οι ‘μεγάλοι’, δεν θα σε απασχολούν. Θα συνεργάζεσαι κυρίως μαζί μου.”

Ανακουφίστηκα. Ομολογώ ότι ο Γενικός και ο Διευθυντής του οικονομικού μου είχαν προκαλέσει δέος. Ο Τμηματάρχης με άφησε να χαλαρώσω και συνέχισε.

- “Η εταιρεία είναι, όπως ξέρεις, πολύ μεγάλη. Εδώ είναι απλώς τα κεντρικά της γραφεία. Υπάρχουν πάνω από πενήντα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα, καθώς και δυο θυγατρικές που υποστηρίζουμε σαν τμήμα. Οι απαιτήσεις είναι πολλές και ο φόρτος σχεδόν αβάστακτος. Όμως, η εταιρεία είναι αξιόπιστη και με προοπτικές. Πληρώνει καλά και στην ώρα της. Αν αποδίδεις, θα μείνεις όσο θες, ακόμα και μέχρι να πάρεις σύνταξη.”

- “Σας ευχαριστώ. Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να φανώ χρήσιμος.”

Ο Τμηματάρχης με κοίταξε με επιδοκιμαστικό ύφος.

- “Θα παραλάβεις τα καθήκοντα ενός στελέχους που παραιτήθηκε. Δυστυχώς τον τελευταίο μήνα είχε παρατήσει τη δουλειά και έτσι οι φάκελοι του είναι λίγο μπάχαλο. Μην ανησυχείς όμως, παρακολουθούσα εγώ τις υποθέσεις του. Θα σε βοηθήσω να βάλεις τάξη.”

- “Σας ευχαριστώ κε Τμηματάρχη, το εκτιμώ.”

- “Ωραία! Πάμε να σου δείξω το γραφείο σου.”

Ο Τμηματάρχης σηκώθηκε και με οδήγησε σε ένα μικροσκοπικό γραφείο, πνιγμένο στους φακέλους και τα χαρτιά. Με το ζόρι χώραγα. Αρχίσαμε την τακτοποίηση του γραφείου και την ενημέρωσή μου. Τελειώσαμε αργά το απόγευμα. Την επόμενη μέρα υπέγραψα τη σύμβαση.

Υπάλληλος στην Εταιρεία ΧΥΖ

Μέχρι την εορτή των Φώτων, το γραφειάκι ήταν σε ευπρεπή κατάσταση και είχα ενημερωθεί επαρκώς για να μπορώ να ασκώ τα καθήκοντά μου. Η εμπειρία μου στην βιοτεχνία ρούχων και οι γνώσεις που μου είχε μεταλαμπαδεύσει ο κ. Πέτρου αποδείχθηκαν ανεκτίμητες. Σε μερικές βδομάδες είχα προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της θέσης και διεκπεραίωνα ευπρεπώς τα καθήκοντά μου. Παρέμεινα στην Εταιρεία ΧΥΖ, σχεδόν πέντε έτη, μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου του 1994. Η πενταετία αυτή ήταν σκέτη κόλαση από εργασιακής πλευράς.

Συνθήκες Εργασίας

Κατά την συνεργασία μου με την εταιρεία ΧΥΖ, εργαζόμουν για πάνω από δωδεκάωρο τις καθημερινές και τουλάχιστον ένα πεντάωρο τα Σάββατα. Με το ζόρι έπαιρνα τις άδειες που δικαιούμουν και, όταν τις έπαιρνα, με περίμεναν, μόλις επέστρεφα, βουνό οι εκκρεμότητες. Το κτίριο ήταν μουντό, άχρωμο και αποπνικτικό. Οι τουαλέτες βρώμαγαν. Τα γραφεία, πλην εκείνα των Διευθυντών, ήταν ψυχοπλακωτικά και κλειστοφοβικά. Και μόνο που έμπαινες στην είσοδο του κτιρίου αισθανόσουν καταθλιπτικά.

Η διαγωγή των ανωτέρων στελεχών ήταν παντελώς ανάρμοστη. Μπροστά τους ο χειρότερος Λοχίας έμοιαζε παπαδοπαίδι. Η απρέπεια, η υπεροψία και ο εγωκεντρισμός ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς τους. Αυτό είχε επίδραση και στην συμπεριφορά των υπαλλήλων. Ήταν πάντα κακόκεφοι και έτοιμοι να τσακωθούν. Πολλοί φόρτωναν τις ευθύνες τους σε άλλους. Οι περισσότεροι εργάζονταν χωρίς να μιλάνε στους υπολοίπους, περιμένοντας πότε θα σχολάσουν. Η συναδελφικότητα ήταν άγνωστη λέξη. Οι παλιότεροι υπάλληλοι το έπαιζαν ντερβέναγες στους πιο καινούργιους. Συχνά ρουφιάνευαν ή εξέθεταν επίτηδες άλλους συναδέρφους για να φανούν άξιοι στη Διοίκηση.

Φωτεινή εξαίρεση ήταν ο Τμηματάρχης μου, που κρατούσε κάποιες ισορροπίες. Δυστυχώς, δυο χρόνια μετά την πρόσληψή μου βρήκε αλλού δουλειά και παραιτήθηκε. Τον αντικατέστησε ένα οκνηρό κάθαρμα, το οποίο έκανε τη ζωή των υφισταμένων του κόλαση. Εγώ τη γλίτωσα γιατί είχα αποκτήσει καλή φήμη και με χρειαζόταν για να βγάζει τη δουλειά. Αυτό, ωστόσο, δεν περιόριζε την αντιπάθειά μου προς το πρόσωπό του.

Η Φύρα

Η κατάσταση δεν ήταν το ίδιο δύσκολη για όλους τους υπαλλήλους της ΧΥΖ. Υπήρχαν και μερικοί, γύρω ένας στους δέκα, που πέρναγαν καλά. Αυτοί ήταν άτομα που είτε είχαν προσληφθεί κατόπιν εμπλοκής κάποιου πολιτικού προσώπου, είτε ήταν γνωστοί ανωτέρων στελεχών, είτε ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση. Η ομάδα αυτή των υπαλλήλων περνούσε υπέροχα. Αναλάμβαναν τις εύκολες υποθέσεις, αποχωρούσαν στο κανονικό ωράριο και ήταν εντελώς χαλαροί στο γραφείο τους. Η δουλειά που τους αναλογούσε μοιραζόταν στους υπόλοιπους.

Πέραν από αυτούς, υπήρχαν οι γραμματείς, τις οποίες δεν άγγιζε κανείς. Απλά κάθονταν στο γραφείο τους και σήκωναν τα τηλέφωνα. Αν χρειαζόταν κάτι ο άμεσα προϊστάμενός τους, το ανέθεταν αμελλητί σε κάποιον άλλο υπάλληλο, συνήθως καινούριο. Σε περίπτωση που εκείνος έδειχνε απροθυμία, του έλεγαν ότι ο Διευθυντής είχε δώσει εντολή να το κάνει αυτός. Φυσικά, αυτό μάλλον δεν ίσχυε, αλλά που να τολμήσει ο υπάλληλος να ρωτήσει. Δεν ξέρω αν οι γραμματείς είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τους προϊστάμενους τους και έτσι εκείνοι ανέχονταν τη συμπεριφορά τους. Πάντως, οι γραμματείς, τόσο στην ΧΥΖ, όσο και σε άλλες εταιρείες όπου εργάστηκα, περνούσαν πάντα καλύτερα από τους υπόλοιπους κατώτερους υπαλλήλους.

Η φύρα αυτή υπήρχε σε όλες τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, με τις οποίες συνεργάστηκα. Στην ΧΥΖ, όμως, ήταν πιο πολυάριθμη και θρασύτερη. Ίσως σας φαίνεται απίστευτο, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι έτσι είχαν τα πράγματα.

Προτροπές στους Νέους

Η εξιστόρηση της τραυματικής μου εμπειρίας στην εταιρεία ΧΥΖ έγινε επ’ ωφελείαν των νέων στην ηλικία επισκεπτών. Οι περισσότεροι από εσάς θα εργαστείτε στον ιδιωτικό τομέα, αφού ο δημόσιος τομέας έχει συρρικνώσει τις προσλήψεις. Ο ιδιωτικός τομέας είναι σκληρός. Οι απαιτήσεις των εργοδοτών είναι υπερβολικές και οι ευκαιρίες για πραγματική οικονομική ανέλιξη λίγες. Οι συνθήκες στην εταιρεία ΧΥΖ δεν είναι τυπικό δείγμα. Οι καταστάσεις που θα βιώσετε θα είναι σχεδόν σίγουρα καλύτερες. Όμως και πάλι θα είναι δύσκολες. Για να ανταπεξέλθετε πρέπει να επιδείξετε υπομονή, επιμονή και καρτερικότητα.

Μην παρασύρεστε από συνδικαλιστές και ιδίως από τους κρατικοδίαιτους. Ο αγώνας που πρέπει να δώσετε λαμβάνει χώρα στα γραφεία, όχι στους δρόμους. Επικεντρωθείτε στους στόχους σας και εργαστείτε σκληρά για να τους κατακτήσετε. Κανείς δεν θα σας χαρίσει τίποτα, εσείς θα πρέπει να κερδίσετε την επαγγελματική σας εξέλιξη.

Τέλος, να ξέρετε ότι τα χρήματα που θα κερδίζετε ως ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν θα είναι ποτέ αρκετά. Λίγα μόνο στελέχη πληρώνονται με μεγάλους μισθούς. Οι περισσότεροι υπάλληλοι, πανεπιστημιακής μόρφωσης, ξεκινούν με 750-850 Ευρώ και δεν ξεπερνούν τα 1500 Ευρώ κατά την την καριέρας τους (τιμές μισθών 2022). Τα χρήματα αυτά είναι λίγα, ιδιαίτερα αν θέλετε να δημιουργήσετε οικογένεια και να προσφέρετε στα παιδιά σας καλή ανατροφή. Η μόνη λύση για να καταφέρετε να κερδίσετε περισσότερα χρήματα είναι να ανοίξετε μια δική σας επιχείρηση. Προς τούτο, ως ιδιωτικοί υπάλληλοι, κοιτάξτε να “μάθετε” καλά τη δουλειά. Αποκτήστε εμπειρία, γνωριμίες στην πιάτσα, γνώσεις και δεξιότητες. Όταν είστε έτοιμοι, αξιοποιήστε όσα έχετε μάθει για να γίνετε είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε μικροεπιχειρηματίες. Ως ιδιώτες, ανάλογα πάντα με τις ικανότητές σας, θα μπορέσετε να βγάλετε πολύ περισσότερα χρήματα. Αυτό έκανα εγώ και δεν το μετάνιωσα.

Αγαμία

Το χρονικό διάστημα από τον Δεκέμβριο του 1989 μέχρι τον Μάιο του 1993, που έκανα σχέση με την Μαρία, αποτελεί την Σαχάρα της σεξουαλικής μου δραστηριότητας. Βίωσα μια περίοδο έντονης σεξουαλικής έλλειψης. Πέρα από τις αραιές επαφές μου με την κα Φρόσω, δεν έκανα σεξ με άλλη γυναίκα.

Η αγαμία αυτή, μου δημιούργησε έντονα απωθημένα. Όταν ένας άνθρωπος στερηθεί τις βασικές απολαύσεις τις ζωής (ύπνος, φαγητό, σεξ) επί μακρόν, παγιδεύεται σε έναν επίπονο φαύλο κύκλο. Όσο δεν λαμβάνει μια απόλαυση, όλες οι σκέψεις του είναι εγκλωβισμένες στην απόκτησή της. Αυτό επηρεάζει τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του αρνητικά, γεγονός που τον εμποδίζει να συγκεντρωθεί στις ενέργειες εκείνες που θα του επιτρέψουν να βιώσει την απόλαυση που έχει στερηθεί. Έτσι, παρατείνεται η έλλειψη της απόλαυσης χρονικά, κάτι που επιτείνει περαιτέρω τον εγκλωβισμό των σκέψεων του στην απόκτησή της. Μέχρι που γνώρισα τη Μαρία ήμουν παγιδευμένος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, χωρίς προοπτική να τον σπάσω.

Η ψυχολογία μου ήταν πολύ πεσμένη. Κλείστηκα στον εαυτό μου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Η κατάσταση χειροτερευόταν και από την πίεση της δουλειάς. Μου είχε έρθει αρκετές φορές η ιδέα να αποδεχτώ την πρόταση του Ιδιοκτήτη της βιοτεχνίας ρούχων στο Διδυμότειχο. Όμως και αυτή η προοπτική δεν μου ήταν ελκυστική. Υπέμενα, λοιπόν, την κατάσταση αναμένοντας να παρουσιαστούν ευκαιρίες για τη βελτίωση της.

Σε κάθε περίπτωση, οφείλω να αναγνωρίσω ότι ορισμένα πρόσωπα και καταστάσεις με βοήθησαν εκείνη τη δύσκολο περίοδο. Νιώθω την υποχρέωση να τα μνημονεύσω. Είναι το ελάχιστον που μπορώ να κάνω για να τους ευχαριστήσω για την ηθική και πρακτική υποστήριξη που μου πρόσφεραν.

Οικογένεια και Φίλοι

Η κα Φρόσω μου έδινε μια σεξουαλική διέξοδο, τονώνοντας έτσι το ηθικό και την ανδρική μου ματαιοδοξία. Μπορεί οι συνευρέσεις μας να ήταν αραιές και η κα Φρόσω να μην ήταν ελκυστική, όμως ήταν πάντα παρούσα όποτε τη χρειαζόμουν. Πέρα από το σεξ, η συναναστροφή μου με την κα Φρόσω ήταν ψυχικά ιαματική και λόγω του χαρακτήρα της. Οι απλοί άνθρωποι είναι ήρεμοι και μακάριοι. Δεν έχουν υψηλές φιλοδοξίες, με αποτέλεσμα να είναι ικανοποιημένοι με τα λίγα. Η απλότητα της κας Φρόσως ήταν ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και την συναισθηματική μου μοναξιά. Για όλα αυτά την ευχαριστώ και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Ο Δημήτρης, η Γεωργία και η οικογένειά μου ποτέ δεν με άφησαν κάποιο Σαββατοκύριακο ή αργία μόνο. Πάντοτε μου έκαναν προτάσεις για εξόδους ή με καλούσαν σπίτι τους για φαγητό. Αλλά και τις καθημερινές με έπαιρναν συχνά τηλέφωνο για να με ευθυμήσουν. Με έκαναν να νιώθω ότι είχα στηρίγματα και αποκούμπια. Χωρίς αυτούς, δεν ξέρω αν θα ξεπερνούσα τις προκλήσεις της περιόδου. Αναγνωρίζω και εκτιμώ την υποστήριξη και την αφοσίωσή τους στο πρόσωπό μου.

Γυμναστική

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μετά την απόλυσή μου από τον Στρατό, είχα σκοπό να αρχίσω πάλι τις προπονήσεις πυγμαχίας στον Πανελλήνιο. Ήμουν ντεφορμέ, καθώς δεν είχα ασχοληθεί με το άθλημα κατά τη Θητεία μου. Γυμναζόμουν στο μικρό γυμναστήριο της βιοτεχνίας ρούχων και έτρεχα στην εξοχή, αλλά όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Ήθελα να βρω πάλι τη φόρμα μου. Δυστυχώς, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου άφηναν αρκετό ελεύθερο χρόνο. Οι καθημερινές μου ήταν πλήρεις και τα Σαββατοκύριακο έπρεπε να κάνω διάφορες δουλειές, αλλά και να ξεκουραστώ για να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις της επόμενης βδομάδας. Έτσι, δεν μπόρεσα να συνεχίσω τις προπονήσεις πυγμαχίας.

Ευτυχώς, πολύ κοντά στο σπίτι μου είχε ανοίξει ένα μικρό, αλλά πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Η συνδρομή ήταν πολύ λογική και το γυμναστήριο έμενε ανοικτό μέχρι τις έντεκα το βράδυ. Γράφτηκα, λοιπόν, μέλος. Στην αρχή πήγαινα μια-δυο φορές την εβδομάδα, μέχρι να βρω το ρυθμό μου. Μετά, πήγαινα συχνότερα. Ήταν πολύ βολικό γιατί δεν μου έπαιρνε χρόνο η μετακίνηση, ούτε χρειαζόταν να μεταφέρω ειδικό εξοπλισμό. Ξεκινούσα με διάδρομο και μετά έκανα μονόζυγο και βάρη. Σιγά-σιγά βρέθηκα πάλι σε φόρμα.

Πέρα από τη γυμναστική, στο γυμναστήριο έκανα και γνωριμίες, που μου επέτρεψαν να αυξήσω την κοινωνικότητα μου. Γνώρισα αρκετά άτομα της ηλικίας μου, που ήταν και γείτονες. Στο διάλειμμα της προπόνησης πίναμε χυμό στο κυλικείο του γυμναστηρίου και λέγαμε τα νέα μας. Μερικές φορές, συναντιόμασταν και για καφέ ή ποτό στον Λέτζο ή στο Αμόρε Κορτέζ, ένα συμπαθητικό μπαράκι της γειτονιάς. Δεν ταίριαζα μαζί τους αρκετά, ώστε να αναπτύξω στενούς φιλικούς δεσμούς. Ωστόσο, οι ευκαιριακές συναντήσεις μας, με έκαναν να νιώθω μέρος της τοπικής κοινωνίας και να γεμίζω κάποιες από τις ελεύθερες ώρες μου.

Ο Γέρο-Τζιμ

Ορισμένες φορές η μοίρα σου κάνει ένα δώρο που δεν ξέρεις ότι χρειάζεσαι, ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζεσαι. Ο Γέρο-Τζιμ ήταν για μένα ένα τέτοιο θεόσταλτο δώρο. Ήρθε στη ζωή μου ανεπάντεχα για να μου προσφέρει την ανιδιοτελή του αγάπη και να μετριάσει τη μοναξιά μου.

Τυχαία Συνάντηση

Ένα Σάββατο του Φεβρουαρίου του 1991 επέστρεφα αργά σπίτι από την έξοδό μου. Έκανε κρύο και ψιλόβρεχε. Καθώς έφτασα στην είσοδο της πολυκατοικίας, είδα έναν σκύλο κουλουριασμένο στο χαλάκι της εξώπορτας. Ήταν βρώμικος, αναμαλλιασμένος αδυνατισμένος και καταπονημένος, πραγματικά πολύ ταλαιπωρημένο σκυλί. Καθώς άνοιγα την εξώπορτα, με κοίταξε με ένα τόσο διαπεραστικό βλέμμα, που μου μάτωσε την καρδιά.

Τον προσπέρασα και ανέβηκα στο διαμέρισμά μου. Όμως, η ανάμνηση του βλέμματός του δεν με άφηνε να ησυχάσω. Πήρα μια κονσέρβα ζαμπονάκι Ζβαν και κατέβηκα πάλι στην είσοδο. Δεν περίμενα να είναι ακόμα εκεί, αλλά εκείνος παρέμενε κουλουριασμένος στη θέση που τον είχα αφήσει. Τον πλησίασα και του έδωσα την κονσέρβα, την οποία έκανε μια χαψιά. Τον χάιδεψα στο κεφάλι και πήγα να γυρίσω στο διαμέρισμά μου. Ο σκύλος, τότε, σηκώθηκε στα δυο πόδια και γρατζούνισε την εξώπορτα κλαψουρίζοντας. Το βλέμμα του ήταν παρακλητικό. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Του άνοιξα την εξώπορτα και με ακολούθησε στο διαμέρισμα.

Δεν φορούσε κολάρο, αλλά ήταν φανερό ότι κάποτε είχε ζήσει σε σπίτι. Δεν αντιστάθηκε καθόλου όταν τον έβαλα για μπάνιο, ούτε όταν τον στέγνωσα με το πιστολάκι. Κινιόταν αργά και προσεκτικά, χωρίς να ανεβαίνει στον καναπέ και στις πολυθρόνες ή να πλησιάζει το τραπεζάκι. Με κοίταζε εξεταστικά και ήταν νευρικός, μάλλον φοβούμενος ότι θα τον διώξω. Όταν ξάπλωσα, ηρέμησε και κοιμήθηκε σε μια άκρη της κρεβατοκάμαρας. Ήταν ωστόσο ανήσυχος. Κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου, τον έβλεπα να με κοιτάει λίγο φοβισμένος.

Έρευνα στην Γειτονιά

Όταν ξύπνησα εξέτασα τον σκύλο για παράσιτα. Ευτυχώς, δεν είχε κοριούς ή τσιμπούρια. Δεν είχα να του δώσω φαγητό, ούτε λουρί να τον πάω βόλτα για την ανάγκη του. Πήρα, λοιπόν, ένα κουβάρι χονδρό σπάγκο που είχα και του έφτιαξα κολάρο και λουρί. Του φόρεσα το πρόχειρο κολάρο, χωρίς ο σκύλος να αντιδράσει. Έμενε να του περάσω λουρί. Αυτό περίμενα να είναι δύσκολο, αλλά ο σκύλος με άφησε να δέσω το σκοινί στο ψευτοκολάρο που του είχα βάλει, χωρίς αντίσταση. Τότε σιγουρεύτηκα ότι ήταν από σπίτι. Τον πήρα και τον έβγαλα έξω.

Ο σκύλος φαινόταν πανευτυχής. Γύρισα για κανένα μισάωρο στη γειτονιά. Κάθε τόσο σταματούσα και ρωτούσα σε καφετέριες, παντοπωλεία και περίπτερα αν γνώριζαν τον σκύλο και τον ιδιοκτήτη του. Είχα την ελπίδα να καταφέρω να εντοπίσω ποιανού ήταν ο σκύλος και να του τον παραδώσω. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να μάθω κάποια πληροφορία. Έτσι, αγόρασα από ένα παντοπωλείο μερικές κονσέρβες για σκύλους και γύρισα άπραγος στο σπίτι.

Την επόμενη μέρα ζήτησα πρόωρη αποχώρηση από τη δουλειά για προσωπικούς λόγους, προκειμένου να συνεχίσω την έρευνα. Ο Τμηματάρχης δεν είχε αντίρρηση, αλλά ο Διευθυντής στραβομουτσούνιασε. Τελικά, με άφησε να φύγω στις δώδεκα. Γύρισα σπίτι, πήρα το σκύλο και άρχισα πάλι να ρωτάω στα καταστήματα της γειτονιάς. Κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα σε ποιον άνηκε ο σκύλος.

Μια καταστηματάρχης μου πρότεινε να ρωτήσω τον κτηνίατρο της περιοχής. Το ιατρείο του ήταν κανένα χιλιόμετρο μακριά. Σαν ιδέα μου φάνηκε καλή, αλλά ο σκύλος φαινόταν κουρασμένος. Η καταστηματάρχης με βοήθησε να βρω από τον Χρυσό Οδηγό το τηλέφωνο του κτηνιάτρου. Τον κάλεσα και του έκλεισα ραντεβού για το απόγευμα. Το ιατρείο ήταν κλειστό, αλλά θα με συναντούσε κατ’ εξαίρεση γιατί ήταν φιλόζωος και ήθελε να με βοηθήσει.

Ο Κτηνίατρος

Το απόγευμα, πήρα τον σκύλο και πήγα στο ραντεβού με τον κτηνίατρο. Αργήσαμε λίγο γιατί κουραζόταν συχνά και έπρεπε να κάνουμε διαλείμματα. Ο σκύλος, μόλις είδε τον κτηνίατρο, άρχισε να του κάνει χαρές.

- “Α, καλώς τον Γέρο-Τζιμ! Που τον βρήκες;”

Χάρηκα πολύ. Προφανώς ο κτηνίατρος ήξερε τον σκύλο και τον ιδιοκτήτη του. Σύντομα θα γύριζε σπίτι του.

- “Έξω από την πολυκατοικία μου, το Σάββατο. Ποιανού είναι;”

- “Τον είχε μια γριά για συντροφιά. Δυστυχώς, πέθανε πριν κανένα χρόνο. Υπέθεσα ότι τον είχαν οι κληρονόμοι της, αλλά φαίνεται ότι τον πέταξαν στο δρόμο.”

Η χαρά μου εξανεμίστηκε.

- “Και τώρα, τι θα απογίνει το σκυλί.”

Ο κτηνίατρος με κοίταξε με λυπημένο βλέμμα.

- “Δύο επιλογές υπάρχουν: ή τον κρατάς εσύ, ή τον πας στο κυνοτροφείο του Δήμου. Αλλά εκεί θα του κάνουν ευθανασία.”

- “Δεν υπάρχει περίπτωση να βρει σπίτι;”

- “Ξέρεις πόσα αδέσποτα κυκλοφορούν; Το κυνοτροφείο δεν μπορεί να δώσει ούτε τα κουτάβια. Δεν θα πάρει κανείς έναν γέρικο σκύλο.”

Έμεινα σιωπηλός. Είχα συμπαθήσει τον σκύλο, δεν ήθελα να του κάνουν ευθανασία. Γύρισα προς το μέρος του. Με κοίταζε με ένα βλέμμα παράκλησης, λες και καταλάβαινε τι λέγαμε με τον κτηνίατρο.

Ιδιοκτήτης Σκύλου

Ήξερα ότι δεν θα ήταν εύκολο να έχω υπό την ευθύνη μου ένα κατοικίδιο. Αλλά, δεν μου πήγαινε να αφήσω τον σκύλο στη μοίρα του. Αμφιταλαντεύτηκα, αλλά τελικά πήρα την απόφασή μου.

- “Θα τον κρατήσω…”

Το πρόσωπο του κτηνίατρου φωτίστηκε.

- “Λαμπρά. Κάτσε να τον εξετάσω και τα λέμε”

Ο κτηνίατρος εξέτασε τον σκύλο και μου έδωσε οδηγίες για τη φροντίδα του. Όταν τέλειωσε, τον ρώτησα τι οφείλω. Εκείνος μου είπε ότι, όσο ζούσε ο Γέρο-Τζιμ, θα τον εξέταζε δωρεάν. Τον ευχαρίστησα και γύρισα σπίτι με τον νέο μου φίλο.

Ο Γέρο-Τζιμ αποδείχθηκε εξαιρετική παρέα και πολύ εύκολος στην ανατροφή. Με αντάμειψε με το παραπάνω για το χρόνο και τον κόπο που του διέθεσα. Έμενε σπίτι όσο έλειπα, χωρίς να προκαλεί ζημιές ή να ενοχλεί με γαυγίσματα την πολυκατοικία. Στις βόλτες του ήταν πολύ υπάκουος και ήρεμος με ανθρώπους και άλλα ζώα. Καταλάβαινε πότε ήμουν κουρασμένος, πότε ήμουν θλιμμένος και πότε νευριασμένος. Σε τέτοιες περιπτώσεις με πλησίαζε και μου τριβόταν για να με χαλαρώσει. Το βλέμμα και η συμπεριφορά του ήταν το καλύτερο φάρμακο για το στρες. Ήταν ιδανικός σύντροφος και εύκολος “συγκάτοικος”. Ακόμα και οι γονείς μου, που δεν τους αρέσουν τα σκυλιά, τον συμπάθησαν και τον κρατούσαν όταν ήθελα να πάω εκδρομή ή διακοπές.

Ο Γέρο-Τζιμ έμεινε μαζί μου μέχρι τα μέσα του 1994. Πέθανε ένα βράδυ στον ύπνο του. Ήταν το μόνο βράδυ που ανέβηκε στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκε κάθετα στα πόδια μου, σαν να ήξερε ότι ήταν το τελευταίο του. Στεναχωρήθηκα τόσο που από τότε δεν έχω υιοθετήσει άλλο σκυλί. Το σπίτι έμοιαζε άδειο και απρόσωπο χωρίς αυτόν. Δεν ένιωθα το ίδιο άνετα, μετά τον θάνατο του Γερο-Τζιμ. Ήταν άλλος ένας λόγος που, όταν μου πρότεινε η Μαρία να συγκατοικήσουμε, δέχτηκα αμέσως.

Η Μαρία στη Ζωή Μου

Η έλξη με τη Μαρία ήταν αμοιβαία. Τότε, βέβαια, δεν το ήξερα, αλλά η ροή των γεγονότων το απέδειξε. Η Μαρία ανέφερε στην προσήκουσα της, ότι την κέρδισα από το πρώτο δευτερόλεπτο της γνωριμίας μας. Το ίδιο ισχύει και για μένα, όσον αφορά εκείνη. Όταν είδα τη Μαρία στο τεχνικό γραφείο ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Την ερωτεύτηκα αμέσως και ολοκληρωτικά. Δεν μου είχε ξανασυμβεί να ερωτευτώ σε τέτοιο βαθμό, τόσο γρήγορα.

Δεν ήταν ακριβώς η εμφάνισή της, ούτε ο χαρακτήρας της, που δεν τον μπορούσα εξάλλου να τον ξέρω. Ήταν ο αέρας, το στυλ και το χαμόγελό της όταν την χαιρέτισα. Υπήρξε από το πρώτο δευτερόλεπτο της γνωριμίας μας μια χημεία που μας έφερε κοντά και μας ένωσε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Η Πρόφαση του Ρενώ

Το μόνο για το οποίο νιώθω λίγο ένοχα είναι το θέμα του αυτοκινήτου της Μαρίας. Όσοι διαβάσατε την ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ της, γνωρίζετε ότι η πρόφασή μου για να ξαναβρεθούμε αφορούσε στην ανακαίνιση του αυτοκινήτου της. Η ανακαίνιση αυτή της κόστισε ακριβά, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος να ξοδέψει τόσα χρήματα. Την λυπάμαι ακόμα που αναγκάστηκε να διαθέσει ένα τόσο υψηλό ποσό, μόνο και μόνο για να ξανασυναντηθούμε.

Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, στα ταλέντα μου δεν περιλαμβάνεται το “καμάκι”. Όταν είναι να φλερτάρω κάποια γυναίκα, νιώθω αμήχανα και χάνω τα λόγια μου. Η φίλη της, η Νάντια, το είχε καταλάβει και προσπάθησε να με βοηθήσει. Στη διαδρομή από το τεχνικό γραφείο μέχρι το αυτοκίνητο της Μαρίας μου έκανε συνεχώς αβανταδόρικες ερωτήσεις. Αλλά εγώ δεν έπαιρνα το θάρρος να ανταποκριθώ. Φτάνοντας εκεί που είχε σταθμεύσει και βλέποντας την Μαρία έτοιμη να μπει στο αυτοκίνητό της πανικοβλήθηκα. Έπρεπε κάτι να πω για να της δώσω το τηλέφωνό μου. Εκείνη τη στιγμή, το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό να πω ήταν για το αυτοκίνητό της.

Σαν ατάκα και τρόπος προσέγγισης ήταν σίγουρα ακατάλληλος, να μην πω απαράδεκτος. Η μέση γυναίκα θα με θεωρούσε ψώνιο και δεν θα επιδίωκε ιδιαίτερη επαφή μαζί μου. Ευτυχώς, δούλεψε, έστω και με κόστος για την Μαρία. Τελικά, όταν είναι κάτι γραφτό να γίνει, γίνεται παρά τον όποιο λανθασμένο αρχικό χειρισμό.

Σχέση με την Μαρία

Η σχέση μας με την Μαρία ήταν από την αρχή της μέχρι σήμερα ανεπανάληπτη. Ταιριάζαμε σε όλα, συμφωνούσαμε στα πάντα και θέλαμε τα ίδια πράγματα για το παρόν και το μέλλον. Και να παράγγελλα στο Θεό να μου φτιάξει την τέλεια σύντροφο, δεν θα κατάφερνε να μου την κάνει τόσο ταιριαστή.

Πέρα από την μόρφωση και τον συναισθηματικό της κόσμο, εκείνο που μου άρεσε στην Μαρία ήταν η εγγενής της διαλλακτικότητα. Δεν προσπαθούσε να μου επιβάλλει την άποψή της ή να με “καπελώσει” με έμμεσες μεθόδους. Συζητούσε μαζί μου να πάντα και συναποφασίζαμε για όλα. Διαφωνούσε πάντα με επιχειρήματα, όντας παράλληλη έτοιμη να ακούσει και να αξιολογήσει με ανοικτό πνεύμα τα δικά μου. Αυτό το προσόν ήταν και παραμένει σπάνιο στους Έλληνες. Συνδυαζόμενο, δε, με την ηρεμία της, η Μαρία ήταν η ιδανική επιλογή συντρόφου τότε και συζύγου μετέπειτα.

Το εξαιρετικότερο προσόν της ιδιοσυγκρασίας της Μαρίας, ωστόσο, είναι κάτι που τότε δεν φαινόταν. Αυτό δεν είναι άλλο από την σταθερότητα του χαρακτήρα και την συμπεριφοράς της. Πολλές γυναίκες αλλάζουν αρκετά όταν παντρεύονται και ακόμα περισσότερο όταν κάνουν παιδιά. Η Μαρία παραμένει, ύστερα από τόσα χρόνια, το ίδιο τρυφερή, αποτελεσματική, συνεργάσιμη και ερωτική. Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες με αυτό το μοναδικό προσόν.

Σεξ με την Μαρία

Το σεξ, μαζί με την υγεία και τα λεφτά, αποτελεί θεμελιώδη πυλώνα μιας σχέσης. Η Μαρία, στον τομέα του σεξ υπήρξε εξαρχής μοναδική. Με απλά λόγια, ήταν κανόνι στο γαμήσι. Το επιθυμούσε, το ζούσε και το πρόσφερε χωρίς φειδώ. Δεν είπε όχι σε τίποτα, καθόλη την διάρκεια της ενεργού μας σεξουαλικής ζωής.

Για να καταλάβετε τι εννοώ, αναλογιστείτε κάποια γνωστή σας, που να της αρέσει πραγματικά η μαγειρική. Σίγουρα θα πειραματίζεται, θα ανταλλάσει ιδέες και τεχνικές και θα είναι ανοικτή στην εξερεύνηση κουζινών από διάφορες χώρες. Επίσης, θα κάνει τα πιάτα της όλο και πιο γευστικά, ενώ θα δοκιμάζει όλο και πιο περίπλοκες συνταγές. Παράλληλα, θα επισκέπτεται ψαγμένα ρεστοράν και ζαχαροπλαστεία. Δεν θα βλέπει την μαγειρική ως απλή υποχρέωση ή πρόσκαιρη ηδονή. Θα την βλέπει σαν μέσο έκφρασης και δεν θα σταματάει να την εξελίσσει. Ακριβώς έτσι είναι η Μαρία σε ότι αφορά στο σεξ.

Η ιδιαίτερη αυτή προσέγγιση του σεξ από την Μαρία, την έκανε να μπορεί να προσφέρει άριστες ερωτικές εμπειρίες. Το σώμα της δεν ήταν ποτέ ιδανικό. Όμως το ταλέντο της να ικανοποιεί σεξουαλικά και τον πιο απαιτητικό άνδρα, την καθιστούσε περιζήτητη σεξουαλικά. Μπορούσε και σίγουρα μπορεί ακόμα να διεγείρει τους παρτενέρ της και να τους εμπνέει να τα δίνουν όλα στο σεξ. Κανείς από τους (πάρα) πολλούς άνδρες, με τους οποίους έχει συνευρεθεί, από όταν την γνώρισα, δεν έχει εκσπερματώσει λιγότερο από δυο φορές μαζί της. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.

Απόφαση Για Γάμο

Σίγουρα κάποιοι θα έχετε εκπλαγεί που προχώρησα σε γάμο με την Μαρία, παρότι είχε υπάρξει επαγγελματίας πόρνη. Η έκπληξή σας είναι δικαιολογημένη. Οι περισσότεροι άνδρες δεν θα επέλεγαν ως σύζυγο μια γυναίκα που, πριν τη γνωρίσουν, την είχαν πηδήξει αρκετές εκατοντάδες άνδρες. Θα απέφευγαν να την παντρευτούν, άλλοι για λόγους αρχής και άλλοι επειδή μια πρώην πόρνη δεν θα τους ενέπνεε εμπιστοσύνη. Η Μαρία, ωστόσο, ήταν μια πολύ ειδική περίπτωση.

Μην θεωρήσετε ότι δεν αμφιταλαντεύτηκα για να πάρω την τελική μου απόφαση. Όμως, τελικά η ζυγαριά έγειρε υπέρ της Μαρίας. Σε αυτό σίγουρα πρωτεύοντα ρόλο έπαιξαν τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητά της, που προανέφερα, καθώς και η σεξουαλική της δεινότητα. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά.

Η Μαρία είναι μια γυναίκα δυναμική, έξυπνη και μεθοδική. Μπορεί να φέρει σε πέρας οτιδήποτε αναλάβει ή της ανατεθεί. Φαινόταν ότι ήξερε να διαχειρίζεται χρήματα και περιουσία, καθώς και ότι θα γινόταν εξαιρετική μάνα και σύζυγος. Πάντα ήταν σε θέση να σταθεί σε οποιοδήποτε κοινωνικό περιβάλλον και να κερδίσει την εκτίμηση των συνομιλητών της. Επιπλέον, χάρις στο παρελθόν της, η Μαρία διέθετε πολλές χρήσιμες γνωριμίες, που άνοιγαν προοπτικές. Τέλος, μου άρεσε το γεγονός ότι η Μαρία είναι αυτοδημιούργητη. Δεν βρήκε τίποτα έτοιμο, όπως εγώ. Έφτιαξε από το μηδέν, πριν τη γνωρίσω, σημαντική κινητή και ακίνητη περιουσία, μόνη της. Αυτό δεν είναι κάτι που το καταφέρνουν πολλές.

Για όλους αυτούς τους λόγους, προχώρησα σε γάμο με την Μαρία, παρά το παρελθόν της. Η Μαρία δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Μεγάλωσε τα παιδιά μας υποδειγματικά, κατάφερε, με τις γνωριμίες της, να τριπλασιάσει την περιουσία μας και με στήριξε πρακτικά και ηθικά σε κάθε σημαντική μου απόφαση. Και όλα αυτά συνοδεύτηκαν από πλούσιες σεξουαλικές εμπειρίες. Δεν νομίζω να είχα καλύτερη πρόοδο, αν παντρευόμουν καμμιά μυξοπάρθενη νοικοκυρούλα ή καμμιά ανέραστη εργαζόμενη.

Περί της Κωλάθρας της Μαρίας

Πριν ανακαλύψω τις χάρες της Κωλάθρας της Μαρίας, πίστευα ότι η καλύτερη σεξουαλική ικανότητα της ήταν οι πίπες. Η Μαρία είναι εκπληκτική τσιμπουκλού, εφάμιλλη των πορνοστάρ. Αντίθετα από την πλειοψηφία των γυναικών, η Μαρία ζει το τσιμπούκι και το κάνει με ύψιστη δεξιότητα. Θα έλεγα, χωρίς υπερβολή, ότι δεν προσφέρει στοματικό σεξ, προσφέρει ψυχοθεραπεία μέσω του στοματικού σεξ. Όταν τελειώσει την περιποίησή της, νιώθεις ανάλαφρος, απολύτως χαλαρός και έτοιμος να αντιμετωπίσεις ακόμα και την πιο απαιτητική πρόκληση. Τόσο καλή είναι στις πίπες. Ωστόσο, το γαμήσι της Κωλάθρας της Μαρίας είναι ακόμα πιο διεγερτικό σεξουαλικά και πιο θεραπευτικό ψυχικά από τα τσιμπούκια της.

Όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έχουν γίνει τυχαία. Συνήθως, το άτομο που τις ανακάλυψε έψαχνε κάτι άλλο ή είχε άλλους σκοπούς. Η τύχη, όμως, το οδήγησε στον δρόμο της μεγάλης ανακάλυψη. Κάπως έτσι έγινε, όπως θα μάθετε στη συνέχεια της ερωτικής ιστορίας και με την Κωλάθρα της Μαρίας.

Ομολογώ ότι, παρότι το ήθελα πολύ, δεν τολμούσα να ζητήσω πρωκτικό σεξ στη Μαρία. Οι αναστολές της εποχής, το είχαν καταστήσει σχεδόν ταμπού. Οι περισσότεροι της γενιάς μου δεν έχουν γαμήσει ποτέ κώλο. Προσωπικά, υπήρξα τυχερός. Βίωσα το πρωκτικό σεξ τόσο με την πρώτη μου κοπέλα, την Τίτη, όσο και με την κα Φρόσω. Με την Τίτη δεν το ευχαριστιόμουν τόσο, γιατί ο κώλος της δεν ήταν στενός και συχνά μου σκάτωνε την πούτσα. Με την κα Φρόσω το πρωκτικό σεξ ήταν καλύτερο, αλλά όχι και ξεχωριστό. Έπρεπε να γνωρίσω τη Μαρία και να περιμένω σχεδόν ένα χρόνο για να γευτώ πραγματικά ηδονή του πρωκτικού σεξ.

Η Κωλάθρα της Μαρίας αποτελεί την κορωνίδα του πρωκτικού σεξ και όσοι είχαν την τύχη να την δοκιμάσουν, μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Είναι πραγματικά πολύ στενή. Όταν είσαι μέσα στην Κωλάθρα της Μαρίας βιώνεις την υπέρτατη πρωκτική εμπειρία. Η σφικτή της κωλότρυπα πνίγει κυριολεκτικά τον πούτσο σου και δυσκολεύεσαι να την γαμήσεις. Δεν αντέχεις, για πάνω από δυο-τρία λεπτά, να μην χύσεις. Στα λεπτά αυτά όμως είσαι στον παράδεισο. Πιστέψτε με, δεν υπερβάλλω. Δεν έχω λόγο να γράφω ανακρίβειες, προκειμένου να φανώ μέγας γαμιάς στα μάτια σας. Η ερωτική μου ζωή έχει μεν τελειώσει, αλλά υπήρξε πολύ πλούσια και ποιοτική. Σε καμμία περίπτωση δεν θα την αμαύρωνα με υπερβολές και φαντασιοπληξίες.

Τολμώ να πω ότι οι κωλότρυπες που είναι τόσο στενές, σαν της Κωλάθρας της Μαρίας, είναι μετρημένες στα δάκτυλα. Ο ισχυρισμός μου δεν έχει προκύψει μόνο από την εμπειρία μου και τις διηγήσεις άλλων που την έχουν γαμήσει. Τον Απρίλιο του 2007, σε μια παρτούζα που οργανώσαμε έλαβε έμμεσα μέρος ένας έμπειρος γιατρός. Ο γιατρός, παρατηρώντας την να τον παίρνει, θεωρεί ότι η Κωλάθρα της Μαρίας διαθέτει μια σπανιότατη ανατομική ιδιαιτερότητα. Η αυτή ιδιαιτερότητα αυτή, επιτρέπει στην κωλοτρυπίδα της να παραμένει στενή, παρά τα γαμήσια. Είναι σχεδόν αδύνατο άλλη γυναίκα στην Ελλάδα να διαθέτει την ίδια ιδιαιτερότητα. Αυτό προσδίδει στην Κωλάθρα της Μαρίας ανεκτίμητη αξία. Είμαι πραγματικά τυχερός που την είχα στη διάθεσή μου όλα αυτά τα χρόνια.

Πέρα από το ανατομικό προτέρημα της κωλοτρυπίδας της, το σεξ με την Κωλάθρα της Μαρίας ξεχωρίζει για δυο ακόμα λόγους.

Ο πρώτος είναι η συμπεριφορά της Μαρίας κατά τη διάρκειά του. Δεν παραμένει αμέτοχη, ούτε πνίγει τον πόνο που νιώθει. Σκούζει, κλαίει, βογκάει και οδύρεται σαν να είναι έτοιμη να πεθάνει. Οι στριγκλιές της είναι αυθεντικά σπαρακτικές και οι φωνές της ειλικρινά παρακλητικές. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται, σε συνδυασμό με την αίσθηση της στενότητας της κωλοτρυπίδας της, είναι απίστευτα καυλωτική. Μένει στη μνήμη για πολύ καιρό μετά το σεξ. Ξέρω ότι η Μαρία θα πονούσε λιγότερο με την κατάλληλη προετοιμασία, αλλά τέτοια κωλότρυπα δεν είναι για ευγένειες. Είναι για σκληρό και ασάλιωτο γαμήσι.

Ο άλλος λόγος είναι ότι, παρότι ματώνει σχεδόν κάθε φορά που γαμιέται, η Κωλάθρα της Μαρίας δεν κατεβάζει ποτέ σκατό. Πολλοί θεωρείτε δεδομένο ότι κατά το πρωκτικό σεξ δεν κατεβαίνει σκατό. Πιστέψτε με δεν έχετε δίκιο και η εμπειρία μου με την Τίτη είναι ισχυρή απόδειξη. Σε αντίθεση με της Τίτης, η Κωλάθρα της Μαρίας δεν σκατώνεται κατά το πρωκτικό σεξ. Μένει καθαρή, ακόμα και σε περιπτώσεις που την γαμάει βαρβάτη ψωλή, για πολύ χρόνο. Μερικές φορές έχει τύχει στο τέλος του πρωκτικού σεξ να αμολήσει μακρόσυρτες πορδές. Αυτό, όμως, είναι περισσότερο διασκεδαστικό, παρά βρωμερό και αντισεξουαλικό.

Γαμήσι στην Κωλάθρα της Μαρίας

Είχα πια μετακομίσει στο διαμέρισμα της Μαρίας. Η ζωή μου έμοιαζε μαγική, όλα φαίνονταν να εξελίσσονται προς το καλύτερο. Ξεκίνησα πάλι να βλέπω τη ζωή αισιόδοξα και να χαίρομαι την κάθε στιγμή της.

Η αλλαγή περιβάλλοντος με είχε αναζωογονήσει. Μετακόμισα από το κλειστοφοβικό Παγκράτι στην πιο απλόχωρη Καλλιθέα. Είχα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, σταθερή σύντροφο, με την οποία συζούσα. Περνάγαμε υπέροχα και ζούσαμε τον έρωτά μας στην πλήρη του έκταση. Ήμουν ένας ερωτευμένος νέος που όλα μου φαίνονταν όμορφα.

Οι γονείς μου λάτρεψαν την Μαρία, από την πρώτη στιγμή που τους την παρουσίασα ως κοπέλα μου. Ακόμα και η μάνα μου, που είναι πολύ αυστηρός κριτής χαρακτήρων, την εκτίμησε. Η Μαρία την κέρδισε με την προσωπικότητά της, κάνοντας τη μάνα μου να τη δει σαν κόρη της. Η ειρωνεία της υπόθεσης: Από τη μια, η μάνα μου αγαπούσε τη Μαρία, μια πρώην πόρνη. Από τη άλλη αντιπαθούσε, μέχρι που απεβίωσε, τη γυναίκα του αδερφού μου, ένα ευγενικό, μορφωμένο, ευκατάστατο και καλοσυνάτο κορίτσι, άμεμπτου ηθικής. Τι να πει κανείς…

Στον επαγγελματικό τομέα, φαινόταν φως στο τούνελ. Είχα βρει μια θέση σε μια μικρότερη, αλλά αξιόπιστη εταιρεία. Θα ξεκινούσα στα μέσα Οκτωβρίου 1994, λιγότερο από ένα μήνα αφότου μετακόμισα στην Καλλιθέα. Οι μέρες μου στο εργασιακό Νταχάου της εταιρείας ΧΥΖ ήταν μετρημένες. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός, έφευγα κάθε μέρα στις πέντε το απόγευμα, ανεξάρτητα αν είχα ολοκληρώσει πλήρως τη δουλειά. Επίσης, δεν πήγαινα τα Σάββατα, εκτός και αν πραγματικά έπρεπε. Ο Τμηματάρχης μου έκανε παρατηρήσεις για το παραμικρό και ο Διευθυντής μου έριχνε φαρμακερές ματιές. Αλλά, πραγματικά στ’ αρχίδια μου!

Η Ρουτίνα Μας

Το πρωί ξυπνάγαμε πολύ νωρίς, ετοιμαζόμασταν και φεύγαμε ο καθένας για τη δουλειά του. Όταν επέστρεφα από τη δουλειά, η Μαρία είχε ήδη σχολάσει. Την χαιρετούσα και έκανα ένα ντουζ. Κατόπιν καθόμασταν στο τραπέζι, τρώγαμε, συζητάγαμε και κανονίζαμε τι θα κάναμε το βραδάκι. Βγαίναμε σχεδόν καθημερινά, άλλες φορές μόνοι, άλλες φορές με τους φίλους μας. Είχα δέσει με τον κύκλο της Μαρίας και εκείνη με τον δικό μου. Νιώθαμε μέρος μιας ξεχωριστής παρέας, αξιόλογων και προκομμένων ανθρώπων. Η κοινωνική μας ζωή ήταν πλήρης και ενδιαφέρουσα.

Κάποια Σαββατοκύριακα κανονίζαμε εκδρομικές εξορμήσεις με φίλους. Τα περισσότερα, ωστόσο, μέναμε Αθήνα και τα Σάββατα βγαίναμε μέχρι τα χαράματα. Εννοείται ότι επισκεπτόμασταν όλες τις μεγάλες πίστες και τα δημοφιλή στέκια της εποχής. Τις Κυριακές, όταν ξυπνάγαμε, είτε τρώγαμε κάπου έξω, είτε πηγαίναμε στο σπίτι των γονιών μου. Τα Κυριακάτικα απογεύματα ήταν αφιερωμένα στον Κινηματογράφο και στο Θέατρο. Η μοναξιά και η πλήξη που ένιωθα, πριν γνωρίσω τη Μαρία, είχαν πάει περίπατο και δεν έχουν γυρίσει έκτοτε.

Όπως προανέφερα, το σεξ με την Μαρία ήταν άριστο, τόσο από ποιοτικής, όσο και από ποσοτικής απόψεως. Δεν υπήρχε μέρα, παρά μόνο κατά τον μηνιαίο κύκλο της Μαρίας, που να μην κάναμε έρωτα. Τις καθημερινές συνευρισκόμασταν συνήθως το βράδυ, πριν κοιμηθούμε και τα Σαββατοκύριακα όποτε μας την καύλωνε. Η σεξουαλική μου πενία είχε μετριαστεί και για πρώτη φορά, μετά τη Θητεία μου. Ένιωθα χορτάτος ερωτικά.

Μια Συνηθισμένη Μέρα

Μια μέρα ξύπνησα και έφυγα για τη δουλειά ακολουθώντας την κλασσική μου ρουτίνα. Ήταν μια συνηθισμένη Σεπτεμβριανή ημέρα, λίγο συννεφιασμένη. Πήρα τον Ντ’ Αρτανιάν, το θρυλικό Ντε Σεβώ μου και ξεκίνησα για τη δουλειά. Τίποτα δεν προμήνυε ότι θα ήταν η ημέρα που θα γευόμουν για πρώτη φορά την Κωλάθρα της Μαρίας.

Στην εταιρεία ΧΥΖ η κατάσταση είχε εξομαλυνθεί. Η τακτική μου να φεύγω στις πέντε το απόγευμα, ανεξαρτήτως υποχρεώσεων, είχε κάνει λίγο επιθετικό τον Τμηματάρχη μου. Από την άλλη, με είχε γλιτώσει από πολύ κόπο. Δεν με έβλεπαν πια σαν την εύκολη λύση, όταν προέκυπτε κάτι επείγον. Είχα ήδη ειδοποιήσει ότι θα διέκοπτα τη συνεργασία και η εταιρεία θα προσλάμβανε άλλον για τη θέση μου. Εκείνη την ημέρα θα ερχόταν και ο αντικαταστάτης μου.

Έκατσα στο γραφείο και άρχισα να δουλεύω. Υπήρχαν αρκετές υποχρεώσεις, οι οποίες όμως δεν ήταν πολύπλοκες. Μπορούσα να τις τελειώσω πριν τις δώδεκα και μετά να ασχοληθώ με το θέμα του αντικαταστάτη. Δεν έπρεπε όμως να χάνω χρόνο. Αφοσιώθηκα στα χαρτιά και στους φακέλους μου, χωρίς διάλειμμα. Όταν τέλειωσα, κοίταξα το ρολόι. Ήταν σχεδόν δώδεκα και μισή. Μάλλον δεν θα ερχόταν εκείνη την ημέρα ο αντικαταστάτης. Κάθισα στο γραφείο μου, άναψα ένα τσιγάρο και ξεκίνησα να τακτοποιώ το γραφείο. Θα παρέδιδα τα χαρτιά και τους φακέλους, που είχα ετοιμάσει, λίγο πριν φύγω. Έτσι, δεν θα μου φόρτωναν επιπλέον δουλειά.

Η Αντικαταστάτρια

Μετά από κανένα μισάωρο, ακούστηκε ένα δειλό χτύπημα στην πόρτα. Όταν την άνοιξα αντίκρισα ένα νεαρό κορίτσι, όχι πάνω από 23 ετών. Με κοιτούσε με ένα φοβισμένο βλέμμα, ντυμένο με ένα φτηνό, αλλά καλαίσθητο, ταγιέρ και ένα εφαρμοστό υφασμάτινο παντελόνι. Τα επίσημα ρούχα έμοιαζαν, λόγω της μικρή του ηλικίας, παράταιρα πάνω του. Του είπα να περάσει μέσα, έκλεισα την πόρτα και του έδειξα μια καρέκλα να καθίσει.

Το κορίτσι σωριάστηκε στην καρέκλα, πέταξε στο πάτωμα το χαρτοφύλακά του και ξέσπασε σε γοερά κλάματα. Αισθάνθηκα πολύ άβολα, δεν ήμουν προετοιμασμένος για μια τέτοια αντίδραση. Περίμενα λίγο να ηρεμήσει και το ρώτησα:

- “Όλα καλά; Τι συμβαίνει

- “Είναι όλοι απαίσιοι, αλλά χρειάζομαι τη δουλειά.”

Χαμογέλασα εγκάρδια, αναλογιζόμενος το σοκ που πέρασα την πρώτη μου μέρα.

- “Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά. Πώς σε λένε;”

- “Χρύσα.”

Έδωσα στη Χρύσα το κουτί με τα χαρτομάντιλα που είχα στο γραφείο και ένα μπουκαλάκι νερό από το ψυγειάκι που είχα εγκαταστήσει. Απευθύνθηκα στη Χρύσα με εύθυμη, αλλά σταθερή φωνή, συνεχίζοντας να της χαμογελάω εγκάρδια.

- “Εγώ είμαι ο Κώστας, χάρηκα Χρύσα. Θα πάρεις τη θέση μου. Θα σε ενημερώσω για τα πάντα. Σε μια-δυο βδομάδες θα πετάς!”

Η Χρύσα φάνηκε να ηρεμεί. Της μίλησα για λίγο περί ανέμων και υδάτων και μετά ξεκίνησα την ενημέρωση.

Κωλαράκι Πειρασμός

Η Χρύσα φαινόταν πολύ συγκροτημένη. Σημείωνε σε ένα μπλοκ ότι της έλεγα και μου έκανε καίριες ερωτήσεις. Δεν θα της έπαιρνε καιρό να προσαρμοστεί, αλλά, όπως εγώ, θα βλαστημούσε την ώρα που υπέγραψε τη σύμβαση. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την βιβλιοθήκη των φακέλων για να τη δει από κοντά. Αναγκαστικά, μου γύρισε την πλάτη. Καθώς ήμουν καθισμένος στο γραφείο, το ύψος των ματιών μου ήταν περίπου στο ύψος της μέσης της. Μου πετάχθηκαν τα μάτια έξω.

Το κωλαράκι της Χρύσας ήταν εξαίσιο. Ολοστρόγγυλο, τουρλωτό και πλούσιο. Δεν ήταν ούτε πολύ μεγάλο, ούτε πολύ μικρό. Κουνιόταν προκλητικά καθώς η Χρύσα κατέβαζε από τα ράφια και εξέταζε τους φακέλους. Μου έγινε ο πούτσος κατάρτι. Γενικά, από όταν γνώρισα την Μαρία, δεν κοιτούσα, ούτε ερεθιζόμουν από άλλες γυναίκες. Αλλά το κωλαράκι της Χρύσας ήταν πραγματικά άπαιχτο. Συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω σεξ αρκετές μέρες, καθώς η Μαρία είχε την περίοδό της. Δεν ήξερα πότε θα τέλειωνε, ήλπιζα σύντομα.

Η Χρύσα ξανακάθισε στην καρέκλα της και συνεχίσαμε την ενημέρωση. Γύρω στις τέσσερεις παρέδωσα τους φακέλους, που είχα ετοιμάσει και στις πέντε ακριβώς έφυγα. Είπα στη Χρύσα ότι θα συνεχίσουμε την επόμενη μέρα και την συνόδευσα στην κοντινή στάση του λεωφορείου. Θα σχόλαγε μετά τις επτά το απόγευμα κάθε μέρα, ας απολάμβανε ένα πιο χαλαρό ωράριο, όσο θα ήμουν εκεί.

Το Δαντελένιο Κορμάκι

Γύρισα σπίτι με τον Ντ’ Αρτανιάν, ανυπομονώντας να δω τη Μαρία. Το κωλαράκι της Χρύσας δεν μπορούσε να βγει από το μυαλό μου. Σε όλη τη διαδρομή με φαντασιωνόμουν να της το ξεσκίζω ανελέητα. Ήμουν πολύ καυλωμένος και είχα τύψεις. Αισθανόμουν ότι ήμουν έμμεσα άπιστος στη Μαρία και ένιωθα ενοχές που σκεφτόμουν να γαμήσω από κώλο ένα απροστάτευτο και χαριτωμένο κορίτσι, σαν την Χρύσα. Άνοιξα το ραδιόφωνο σε έναν σταθμό που μετέδιδε ειδήσεις και προσπάθησα να ξεχάσω το πανέμορφο κωλαράκι της Χρύσας.

Όταν έφτασα σπίτι, φίλησα τη Μαρία και έφυγα σφαίρα για το ντουζ. Πείναγα και αναρωτιόμουν τι φαγητό θα είχε ετοιμάσει η Μαρία. Ήταν και συνεχίζει να είναι καλή στη μαγειρική. Παρότι μάλλον περιορισμένα σε ποικιλία και πολυπλοκότητα, τα φαγητά της ήταν πάντα εύγευστα και προσεγμένα. Έβαλα τη φόρμα που είχα για το σπίτι και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Η Μαρία με περίμενε φορώντας μόνο ένα διάφανο δαντελένιο εφαρμοστό κορμάκι. Το κορμάκι της πήγαινε πολύ. Τόνιζε τις καμπύλες και τις βυζάρες της, αφήνοντας να φαίνονται οι τρίχες του μουνιού της. Με κοίταξε προκλητικά:

- “Σου αρέσει το καινούριο μου εσώρουχο; Κοίτα πώς μου πάει!”

Δεν χρειαζόταν να με προκαλέσει περισσότερο. Την πήρα από το χέρι και την οδήγησα στην κρεβατοκάμαρα.

Σεξ στο Κρεββάτι

Η Μαρία ξάπλωσε στο κρεβάτι. Την ακολούθησα και άρχισα να την φιλάω. Η καύλα μου ήταν μεγάλη και η Μαρία, όπως έχω πει, δεξιοτέχνης στο σεξ. Της έβγαλα το κορμάκι και της έγλυψα τις ρόγες. Κατόπιν, της έκανα γλειφομούνι. Την περιποιήθηκα αρκετή ώρα με τη γλώσσα και τα δάκτυλά μου. Δεν βιαζόμουν, ήξερα ότι η Μαρία γουστάρει πολύ το γλυφομούνι και ιδιαίτερα όταν είναι αρκετά διαρκές, ώστε να χύσει. Τότε δεν ήξερα ότι είχε υπάρξει πουτάνα και μου έκανε εντύπωση πόσο φαρδύ μουνί είχε. Χωρούσε άνετα τέσσερα δάκτυλα. Μου άρεσε να παίζω μαζί του και να το βλέπω να ξεχειλώνει καθώς του έχωνα διαδοχικά τα δάκτυλά μου. Γνώριζα ότι η Μαρία έχει ευαίσθητη κλειτορίδα. Επικεντρώθηκα με την γλώσσα σε αυτήν και με τα δάκτυλα στον κόλπο της. Καθώς είχε και αυτή μέρες να κάνει σεξ ήρθε γρήγορα σε οργασμό.

Δεν της άφησα χρόνο να συνέλθει. Ανασηκώθηκα, ξάπλωσα από πάνω, σήκωσα τα μπούτια της και της τον έχωσα στο απύθμενο μουνί της. Σε πολλούς δεν αρέσουν τα φαρδιά μουνιά. Εγώ, απεναντίας τα προτιμώ. Τα στενά μουνιά σε κάνουν να τελειώσεις πιο γρήγορα. Επίσης, συχνά δεν μπορείς να καυλώσεις αρκετά ώστε να τα πηδήξεις δεύτερη φορά, ιδίως από μια ηλικία και μετά. Αν, μάλιστα, είσαι πολύ κουρασμένος, ίσως να μην μπορέσεις να τα πηδήξεις ούτε μια μόνο φορά. Μου είχε συμβεί με την Γεωργία, η οποία είχε το πιο στενό μουνί που έχω γαμήσει. Όμως, τόσο με τη Προϊσταμένη μου στο Διδυμότειχο, όσο και με τη Μαρία, συνήθως τελείωνα δυο φορές σε κάθε συνεύρεση.

Το μουνί της Μαρίας ήταν πολύ υγρό από τον προηγούμενο οργασμό της. Η πούτσα μου έπλεε μέσα του. Η ζεστασιά του μου έδινε μια υπέροχα ηδονική αίσθηση. Η Μαρία είχε σηκώσει τελείως τα πόδια της, επιτρέποντάς μου σε κάθε σπρωξιά να πιάνω πάτο. Αφέθηκα στην ηδονή, αυξάνοντας τον σταδιακά τον ρυθμό μου. Ήμουν πολύ φτιαγμένος γιατί είχα να κάνω σεξ αρκετές μέρες. Μοιραία έχασα τον έλεγχο. Ευτυχώς, η Μαρία με έσπρωξε λίγο πριν χύσω μέσα της. Δεν είχα φορέσει προφυλακτικό και ακόμα τότε δεν σκεπτόμασταν για γάμο. Τελείωσα βογκώντας στην κοιλιά της και ξάπλωσα δίπλα της.

Πισωκολλητό

Η Μαρία δεν είχε χορτάσει γαμήσι. Ήρθε πάνω μου και άρχισε να με φιλά και να με ερεθίζει. Ήμουν κουρασμένος από την πίεση της ημέρας, αλλά ως νέος δεν είχα πρόβλημα να φτιαχτώ πάλι. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και η πίπα της Μαρίας, η οποία ήταν, όπως πάντα, περίτεχνη και άκρως ερεθιστική. Μπήκα πάλι μέσα της και ξεκίνησα να την γαμάω. Ήταν ακόμα πολύ υγρή, γεγονός που σήμαινε ότι η Μαρία φτιαχνόταν όταν έπαιρνε τσιμπούκια. Το είχα παρατηρήσει από τις πρώτες κιόλας μέρες της σχέσης μας. Ίσως αυτός είναι ένας λόγος που είναι τόσο καλή τσιμπουκλού.

Συνέχισα να γαμάω προσπαθώντας να φέρω τη Μαρία σε οργασμό. Εκείνη βόγκαγε με κλειστά μάτια και με παρότρυνε να την πηδήξω πιο βίαια. Έκανα τα πάντα να ανταποκριθώ, αλλά ήμουν κουρασμένος από τη δουλειά και το προηγούμενο γαμήσι. Καταλάβαινα ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα. Έπρεπε να αλλάξω στάση σε πισωκολλητό, που είναι πιο ξεκούραστο. Βγήκα από το μουνί της Μαρίας, της ζήτησα να στηθεί στα τέσσερα και ξεκίνησα να την παίρνω.

Η θέα του Κωλάθρας της Μαρίας μου θύμισε το κωλαράκι της Χρύσας. Ο συνειρμός ήταν αυτόματος, παρότι οι δυο κώλοι διέφεραν σε μεγάλο βαθμό, τόσο σε σχήμα, όσο και σε μέγεθος. Ερεθίστηκα πολύ, παρότι είχα κουραστεί να γαμάω. Έκλεισα τα μάτια και έφερα στο μυαλό μου το κωλαράκι της Χρύσας. Ο πούτσος σκλήρυνε ακόμα περισσότερο και ο ρυθμός που γαμούσα αυξήθηκε. Η Μαρία ξετρελάθηκε και άρχισε να αναστενάζει και να φωνάζει από την ηδονή.

Γαμώντας την Κωλάθρα

Η φρέσκια ανάμνηση του κωλαρακίου της Χρύσας να κουνιέται λιγότερο από ένα μέτρο μακριά μου ενίσχυσε εκθετικά την καύλα μου. Ήμουν ασυγκράτητος και η Μαρία ανταποκρινόταν στην ορμή μου. Τα βογκητά της έγιναν πιο παρατεταμένα και ηχηρά. Συντόνισε τις μπρος-πίσω κινήσεις της λεκάνης της με τις σπρωξιές μου. Το μουνί της ήταν μούσκεμα. Σε πολύ λίγο χρόνο ήρθε σε οργασμό, κάνοντας τ’ αρχίδια μου μούσκεμα. Η αίσθηση ήταν απαράμιλλη, η καύλα μου με κυρίεψε και βγήκα εκτός ελέγχου. Έσπρωχνα όλο και πιο δυνατά, φωνάζοντας από ηδονή.

Ξαφνικά ένιωσα έναν πόνο στο κεφάλι της πούτσας μου και μια πίεση σε όλο το μήκος της. Η Μαρία έμπηξε μια εκκωφαντική κραυγή.

- “Ιιιιιάάάάάάάάάάάάάά, σταμάτααααααα!”

Τα πόδια της Μαρίας λύγισαν και το σώμα της Μαρίας σωριάστηκε μπρούμυτα στο κρεββάτι. Έπεσα πάνω της, με αποτέλεσμα η πούτσα μου να μπει πιο βαθιά μέσα της.

- “Ααααιιιιι, βγάααααααααλτον, ααααααααα”

Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Καθώς την γαμούσα δυνατά στα τέσσερα, σε μια από τις σπρωξιές μου, είχα μπει, χωρίς να το επιδιώξω, στην Κωλάθρα της Μαρίας.

Ήξερα ότι το σωστό ήταν να βγάλω την πούτσα μου από μέσα της, ζητώντας στη Μαρία συγνώμη για το ατύχημα. Όμως, η αίσθηση ήταν φοβερή και οι φωνές της είχαν ξυπνήσει τα ένστικτά μου. Πάνω στην καύλα παραδόθηκα σε αυτά. Ακινητοποίησα μπρούμυτα τη Μαρία με το σώμα μου, της άνοιξα με τα χέρια τα κωλομέρια και άρχισα να τη γαμώ. Η Μαρία προσπαθούσε να ελευθερωθεί και σε κάθε εισχώρηση στρίγκλιζε. Η στενότητα της κωλότρυπάς της με έκανε να πετάω στα σύννεφα. Δεν άντεξα για πολύ, σε πέντε-έξι σπρωξιές είχα χύσει, αλλά η ηδονή ήταν τόση, που τη θυμάμαι ακόμα.

Κολλημένος με την Κωλάθρα

Έγειρα δίπλα στη Μαρία και πήγα να την αγκαλιάσω. Εκείνη σηκώθηκε και με κοίταξε με τα βουρκωμένα μάτια της γεμάτα οργή.

- “Είσαι μαλάκας, να πας στο διάολο”

Χαμήλωσα τα μάτια από ντροπή. Δεν ακολούθησα την Μαρία, φοβούμενος ότι θα έκανα τα πράγματα χειρότερα. Την άφησα να ηρεμήσει, κάτι που της πήρε αρκετές ώρες.

Από τότε παγιδεύτηκα στην λαγνεία της Κωλάθρας της Μαρίας. Έγινε το αντικείμενο των πόθων μου, το απόλυτο σεξουαλικό μου φετίχ. Ζούσα για την στιγμή που θα την γαμούσα μια ακόμα φορά, απολαμβάνοντας την υπέρτατη ηδονή που πρόσφερε. Δυστυχώς, η Μαρία ήταν πολύ φειδωλή στην προσφορά της Κωλάθρας της για γαμήσι. Μέχρι το 2004, μου την πρόσφερε, ύστερα από πολλά παρακάλια δυο-τρεις φορές το χρόνο, ίσως λέω και πολύ. Ευτυχώς μετά, όπως θα μάθετε στην επόμενη ενότητα ΓΑΜΟΣ, κάναμε μια ειδική συμφωνία. Η συμφωνία αυτή, αφενός μου επέτρεψε να χαρώ την Κωλάθρα της Μαρίας, αφετέρου οδήγησε και στην δημιουργία της ομώνυμης ιστοσελίδας.

Τα γεγονότα συνέβηκαν ακριβώς όπως τα περιέγραψα. Εκείνη την ημέρα, δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να πηδήξω την Κωλάθρα της Μαρίας. Ήταν μια τυχαία έκβαση, η οποία έλαβε χώρα εξαιτίας των περιστάσεων της ημέρας. Δεν έχω λόγο να πω ψέμματα, μετά από τόσα χρόνια και όσα έχω βιώσει με την Μαρία. Εκείνη, ακόμα και σήμερα, πιστεύει ότι είχα προσχεδιάσει να της κάνω πρωκτικό σεξ και απλά περίμενα την ευκαιρία. Δεν έχει δίκιο. Ομολογώ ότι μου άρεσε ο κώλος της και τον κωλοδακτύλιαζα συχνά. Φυσικά και είχε περάσει από το μυαλό μου η ιδέα να της τον γαμήσω. Όμως, δεν θα το έκανα, χωρίς έχω συνεννοηθεί πρώτα με τη Μαρία και σίγουρα δεν θα ήμουν βίαιος. Η αλήθεια είναι ότι ανακάλυψη της Κωλάθρας της Μαρίας ήταν προϊόν τύχης. Ελπίζω κάποτε να την πιστέψει και η Μαρία.

Ετικέτα/ες: Ερωτικές Ιστορίες | Η Κωλάθρα της Μαρίας | Πρωκτικό Σεξ | Σεξ