Ερωτική Ιστορία Handjob Μαλακία

Το γεγονός και μόνο ότι η Υποενότητα φιλοξενεί μια ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ HANDJOB υποδηλώνει την κυρίαρχη τάση της περιόδου. Απλά και μονολεκτικά, η περίοδος από τον Σεπτέμβριο του 2015 και έπειτα, μπορεί να περιγραφεί μονολεκτικά ως ΠΑΡΑΚΜΗ. Τουλάχιστον αυτό ισχύει μέχρι την ημέρα που ανανεώθηκε τελευταία φορά το περιεχόμενο του παρόντος Τμήματος (27/5/2024). Μόνα θετικά υπήρξαν η εισαγωγή των παιδιών μου στο Πανεπιστήμιο, καθώς και η επιτυχής επαγγελματική μου στροφή προς το επιχειρείν. Στους υπόλοιπους τομείς των δραστηριοτήτων μου επήλθε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τέλμα.

Παρότι την τελευταία διετία η κλίση της κατηφόρας μου έχει μειωθεί, το κατρακύλισμα συνεχίζεται, χωρίς προοπτική ανάκαμψης. Η δεκαετία-δεκαπενταετία των 50 με 60+ ετών της ζωής μου αποδεικνύεται η χειρότερη που έχω βιώσει. Δεν μεμψιμοιρώ, αφού, ως γνωστό, ου γαρ το γήρας μόνον έρχεται. Απλώς, περιγράφω αντικειμενικά και χωρίς περιστροφές την κατάσταση.

Όσοι δεν επιθυμούν να διαβάσουν το πλαίσιο που αφορά στην ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ HANDJOB, μπορούν να μεταβούν απευθείας σ’ αυτήν κάνοντας κλικ ΕΔΩ.

Τα Ευχάριστα

Όπως συνηθίζω στις διηγήσεις μου, ξεκινάω από τα ευχάριστα της περιόδου, τα οποία δεν είναι ευκαταφρόνητα. Μπορεί να μην μου είναι αρκετά για να νιώθω ευτυχισμένος, όμως αν δεν υπήρχαν, θα ήμουν πολύ χειρότερα. Έτσι, είμαι ευγνώμων γι’ αυτά, παρά την γκρίνια μου για πολλά άλλα ζητήματα. Ίσως η ευγνωμοσύνη μου αυτή να μην είναι άμεσα φανερή στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν. Ωστόσο, σας διαβεβαιώνω ότι είναι, όχι απλώς υπαρκτή, αλλά και απέραντη. Σε ότι αφορά στα παιδιά και στα επαγγελματικά μου, λίγοι έχουν την χαρά να πετύχουν όσα πέτυχα. Το ξέρω και το αναγνωρίζω. Από την άλλη, δεν μπορώ να προσπεράσω τις δυσάρεστες πτυχές τις περιόδου. Αλλά, προς το παρόν ας τις ξεχάσουμε. Θα αναφερθώ σ’ αυτές εκτενέστατα στα επόμενα κεφάλαια.

Μοναδική εξαίρεση θα αποτελέσει ένα ατυχές περιστατικό, που αφορά στην Νύφη μου. Είναι απαραίτητο να αναφερθεί στο παρόν κεφάλαιο, καθόσον συνέβαλε στην θετική τροπή των επαγγελματικών μου. Ζητώ την κατανόησή σας, ορισμένες φορές κάποια δευτερεύοντα και φαινομενικά άσχετα γεγονότα, επηρεάζουν τα κύρια γεγονότα μιας διήγησης. Έτσι, είναι πιο δόκιμο να περιγράφονται παράλληλα με τα κύρια αυτά γεγονότα και όχι με τα ομοειδή τους.

Τα Παιδιά Ανοίγουν Φτερά

Από το 2012, που ο μεγάλος γιος της Νάντιας και του Σάκη έγινε φοιτητής, τα παιδιά μας σταδιακά πήραν τη ζωή στα χέρια τους. Η διαδικασία δεν ήταν εύκολη, ούτε για αυτά, ούτε για εμάς τους γονείς. Όμως, με την προσπάθειά τους και τη δική μας στήριξη τα κατάφεραν. Το γεγονός ότι είμαι μάρτυρας και αρωγός στην εξέλιξή τους αυτή είναι μία από την ομορφότερες εμπειρίες στη ζωή μου. Οι βλαστοί της παρέας αναπτύσσονται διαρκώς και ανθοφορούν. Τα άλλο να ζητήσει κανείς από την οικογένειά του;

Το μέλλον των παιδιών μας διαγράφεται λαμπρό. Η παρέα είναι διαρκώς κοντά τους για να τα συμβουλεύει και να τους προσφέρει προοπτικές. Νιώθω σίγουρος ότι θα καταφέρουν να πετύχουν πολύ περισσότερα από όσα εμείς και το αξίζουν. Παρά τα ελαττώματά τους και τις λαχτάρες που μας επιφύλαξαν στην πορεία της ωρίμανσης τους, έχουν όλα τους καλό χαρακτήρα. Επιδεικνύουν μια ωριμότητα, σπάνια για την σημερινή εποχή και έχουν καταλάβει ότι για την επιτυχία χρειάζονται γνώσεις και δουλειά. Είναι παιδιά που κάθε γονέας θα ήταν περήφανος να μεγαλώνει και ευχαριστώ το Θεό που μας τα χάρισε.

Όποτε νιώθω απογοητευμένος, κάθε φορά που απελπίζομαι με τις περιστάσεις, σκέφτομαι τα παιδιά αυτά. Η σκέψη τους μου δίνει δύναμη και μου προσφέρει περηφάνια και χαρά. Αναμφίβολα η ανατροφή τους είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της παρέας. Οι γυναίκες μας αξίζουν συγχαρητήρια και κάθε αναγνώριση. Χαλάλι όσα τους έχουμε προσφέρει και όσα θα τους προσφέρουμε στο μέλλον.

Αλλαγή Πλεύσης

Η εταιρεία στην οποία εργαζόμουν από όταν έκλεισα την πρώτη μου επιχείρηση, ήταν υποδειγματική στην συμπεριφορά προς τους υπαλλήλους της. Πλήρωνε δίκαια και στην ώρα της, έδινε μπόνους, δεν “έτρωγε” υπερωρίες και γενικά σεβόταν τους εργαζόμενους όλων των βαθμίδων. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα πολλές άλλες εταιρείες με τέτοια φιλεργατική πολιτική. Όμως, κατά το φθινόπωρο του 2015, ένιωθα ότι είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσω.

Από όταν άνοιξε το Super Market, ο Σάκης και ο Γιώργος δούλευαν σαν σκυλιά. Το ωράριό τους ξεπερνούσε μεσοσταθμικά το δεκάωρο και η δουλειά τους ήταν δύσκολη. Περνούσαν όλα από τα χέρια τους. Παραγγελίες, παραλαβές, αποθέματα, αναπληρώσεις, θέματα εργαζομένων, οικονομικά και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί ήταν στην αρμοδιότητά τους. Η Νύφη μου, με την πείρα και τις γνώσεις της, τους βοήθησε να μάθουν την δουλειά και τους υποστήριξε να σταθούν στα πόδια τους. Όμως, η διοίκηση και η λειτουργία ενός μεγάλου Super Market είναι εξαιρετικά δύσκολο έργο. Για να επιτευχθεί χρειαζόταν να εργάζονται πυρετωδώς και οι τρεις.

Αφήνοντας τον Σάκη και τον Γιώργο να κουβαλάνε το βάρος μιας τόσο απαιτητικής επαγγελματικής δραστηριότητας, αισθανόμουν ενοχές. Δεν γινόταν ο Σάκης και ο Γιώργος να ξεπατώνονταν στη δουλειά και εγώ να ήμουν άνετος σ’ ένα γραφείο. Ως αρχηγός της παρέας έπρεπε να βρίσκομαι μαζί τους, στην πρώτη γραμμή, για να τους κατευθύνω και να τους υποστηρίζω. Δεν ήταν τίμιο εκ μέρους μου να δουλεύω λιγότερο και να παίρνω από πάνω και ποσοστά από το Super Market. Ήμουν υποχρεωμένος να δώσω το καλό παράδειγμα στις γυναίκες και τα παιδιά της παρέας, που βασίζονταν στην καθοδήγησή μου.

Με αυτό το σκεπτικό, υπέβαλλα, τον Φεβρουάριο του 2016, την παραίτησή μου στην εταιρεία όπου εργαζόμουν. Η εργοδοσία με παρακάλεσε να μείνω μέχρι να βρεθεί και να ενημερωθεί πλήρως κάποιος κατάλληλος αντικαταστάτης μου. Μετά από τόσα χρόνια άριστης συνεργασίας, δεν μπορούσα να μην αποδεχτώ αυτό το αίτημα. Έτσι, παρέμεινα μερικούς μήνες ακόμα στην εταιρεία, αποχωρώντας τελικά λίγο μετά το Πάσχα του 2016.

Την τελευταία μέρα κάλεσα την εργοδοσία και πολλούς πρώην συναδέρφους και συνεργάτες σε ένα αποχαιρετιστήριο γεύμα, στο οποίο περάσαμε υπέροχα. Ζήσαμε πολύ ξεχωριστές και συγκινητικές στιγμές, συζητώντας και αναπολώντας τις όμορφες εμπειρίες της επαγγελματικής μας σχέσης. Ήπιαμε και φάγαμε του σκασμού, ερχόμενοι όλοι σε μεγάλο κέφι. Τα δώρα που δέχτηκα από τους καλεσμένους μου ήταν γενναιόδωρα και οι ευχές τους για το μέλλον εγκάρδιες και ειλικρινείς. Στεναχωριόμουν που θα διέκοπτα μια τόσο αμοιβαία επικερδή συνεργασία. Όμως, η προοπτική να δουλέψω με τους φίλους και τη Νύφη μου και μάλιστα στη δική μου επιχείρηση, με παρηγορούσε.

Την επόμενη μετά το αποχαιρετιστήριο γεύμα ημέρα, σηκώθηκα αργά, ετοιμάστηκα και αναχώρησα κεφάτος για το Super Market. Δεν είχα ενημερώσει τον Σάκη, τον Γιώργο και τη Νύφη μου ότι είχα ολοκληρώσει την συνεργασία μου με την εταιρεία. Ήθελα να τους κάνω έκπληξη, παρουσιαζόμενος απροειδοποίητα. Έφτασα στο Super Market, αλλά δεν είδα κανέναν από τους τρεις στη συνηθισμένη τους θέση. Μου έκανε εντύπωση γιατί εκείνη την ώρα είναι συνήθως παρόντες. Ρώτησα μια ταμία, η οποία με πληροφόρησε ότι ο Σάκης και ο Γιώργος είχαν φύγει για εξωτερικές δουλειές και συναντήσεις. Η Νύφη μου είχε ανέβει στον πρώτο όροφο. Ευχαρίστησα την ταμία και ανέβηκα τις σκάλες, για να κάνω την έκπληξη τουλάχιστον σε εκείνη. Δυστυχώς, αντί να την εκπλήξω εγώ, με εξέπληξε εκείνη και μάλιστα πολύ δυσάρεστα.

Σοκ Την Πρώτη Μέρα

Φτάνοντας στον πρώτο όροφο, έψαξα την Νύφη μου στους διαδρόμους των προϊόντων, αλλά δεν την εντόπισα. Έτσι, σκέφτηκα ότι μάλλον θα βρισκόταν στα γραφεία, τα οποία βρίσκονται εντός του τμήματος διοίκησης, στο ακριανό μέρος του ορόφου.

Το τμήμα διοίκησης διαχωρίζεται με μια στεγανή πόρτα από τον χώρο των διαδρόμων με τα προϊόντα, ο οποίος είναι ανοιχτός στο κοινό. Κλειδιά για την πόρτα αυτή έχουμε μόνο ο Σάκης, ο Γιώργος, η Νύφη μου και εγώ. Το τμήμα διοίκησης αποτελείται ουσιαστικά από έναν διάδρομο, που οδηγεί σε τρία ανεξάρτητα δωμάτια. Το αριστερό δωμάτιο έχει διαμορφωθεί με γυψοσανίδες σε χώρο γραφείων και αρχείου, ενώ το δεξιό σε χώρο συσκέψεων. Το τρίτο δωμάτιο, το οποίο βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου, είναι μια μικρή γκαρσονιερίτσα, που αποκαλούμε χαριτολογώντας “Hilton”. Την είχαμε φτιάξει επειδή, κάθε μέρα, ένας από τους συνεταίρους εργαζόταν συνεχόμενα, όλο το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησης. Αυτός, για να αντέξει, έπρεπε να ξεκουραστεί το μεσημεράκι κανένα δίωρο. Έτσι, αξιοποιούσε το Hilton, για να ρίξει λίγο υπνάκο και να κάνει κανένα ντουζάκι.

Κατευθύνθηκα, λοιπόν, προς την στεγανή πόρτα του τμήματος διοίκησης, την άνοιξα με τα κλειδιά μου και μπήκα στο διάδρομο. Μόλις η πόρτα έκλεισε και σταμάτησε ο θόρυβος από των χώρο των διαδρόμων με τα προϊόντα, άκουσα ξεκάθαρα αγκομαχητά γαμησιού. Προέρχονταν σαφώς από το “Hilton”, του οποίου η πόρτα ήταν μισάνοικτη και τα φώτα ανοικτά. Προχώρησα αργά προς τα εκεί και κοίταξα προς το εσωτερικό του. Το θέαμα με σόκαρε. Η Νύφη μου ήταν στημένη στα τέσσερα, με υποδειγματικά τουρλωμένο τον κώλο της. Πίσω της, ένας υπάλληλος του τμήματος τυριών την γαμούσε πισωκολλητά, με δυνατές σπρωξιές. Εκείνη αγκομαχούσε σε κάθε του παλινδρόμηση, ζητώντας του να την σκίσει στο γαμήσι. Έμεινα κοκαλωμένος, με το στόμα ανοικτό από την έκπληξη.

Επιστροφή Άρον-Άρον

Το θέαμα, εκτός από συνταρακτικό ψυχικά, ήταν και αποκρουστικό οπτικά. Ο υπάλληλος του τμήματος τυριών ήταν πανάσχημος, με μεγάλη κοιλιά, βλάχικο μουστάκι, καράφλα και τρίχες σε όλο του το σώμα. Η μεσήλικη Νύφη μου, με τα πεσμένα βυζιά και τις ζάρες στο κορμί της, τον έπαιρνε, μουγκρίζοντας σαν φάλτσο μοσχάρι. Εντελώς αντιαισθητική εικόνα. Όταν συνήλθα από την έκπληξη, σκέφτηκα να ορμίσω μέσα και να τους πλακώσω στις κλωτσιές. Ευτυχώς, συγκρατήθηκα και αποχώρησα προσεκτικά από το τμήμα διοίκησης. Κατέβηκα τρέχοντας στο ισόγειο και έφυγα τρέχοντας από το Super Market, αρπάζοντας στο δρόμο ένα μπουκάλι ουίσκι.

Ήμουν έξαλλος. Η Νύφη μου κεράτωνε τον αδερφό μου, έναν υποδειγματικό σύζυγο, με ένα έκτρωμα, που δεν έπιανε μία μπροστά του. Η πράξη της ήταν απαράδεκτη και άδικη, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι γονείς μου είχαν πεθάνει πρόσφατα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μπήκα στο αμάξι και προσπάθησα να σκεφτώ, αλλά δεν κατάφερα να αποφασίσω πώς θα έπρεπε να χειριστώ την κατάσταση. Τηλεφώνησα, λοιπόν, στην Μαρία, ζητώντας της να έρθει με την Τασία στον γαμιστρώνα της παρέας, αμέσως μόλις σχολούσαν. Η Μαρία νόμιζε ότι τις ήθελα για γαμήσι και μου απάντησε χαριτολογώντας:

- “Θα μας καταφέρεις και τις δύο, γέρο μου;”

- “Δεν σας θέλω για σεξ, πρέπει να μιλήσουμε για κάτι σημαντικό.”

Η Μαρία ανησύχησε και ήθελε να μάθει λεπτομέρειες, αλλά δεν γινόταν να της τα πω τηλεφωνικά.

- “Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται για τα παιδιά ή την παρέα, ούτε για οικονομικά. Είναι, ωστόσο, σοβαρό. Ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Γεια…”

Έκλεισα το κινητό, έβαλα μπρος το αμάξι και ξεκίνησα σπινιάροντας για τον γαμιστρώνα. Το οδήγημά μου ήταν νευρικό και απρόσεκτο, μέχρι να φτάσω έφαγα πάνω από δέκα μούντζες από άλλους οδηγούς. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου τις έριχναν, αν ήξεραν γιατί οδηγούσα σαν τρελός...

Οι Γυναίκες Συμβουλεύουν

Έφτασα στον γαμιστρώνα, ο οποίος σταδιακά είχε καταντήσει μάλλον χώρος συναντήσεων, παρά στέκι για σεξ. Κάθισα στο σαλόνι και περίμενα την Μαρία και την Τασία, πίνοντας ουίσκι. Οι προσπάθειες μου να ηρεμήσω ήταν παντελώς ανεπιτυχείς. Η αηδής εικόνα της Νύφης μου να πηδιέται στα τέσσερα δεν μπορούσε να σβήσει από την μνήμη μου. Συγκρατιόμουν με το ζόρι να μην πάω στον αδερφό μου, για να του τα πω όλα. Ωστόσο, ήξερα ότι δεν έπρεπε να πάρω απόφαση, πριν μιλήσω με τις γυναίκες μου. Η γνώμη τους για το ζήτημα θα ήταν πιο νηφάλια και άρα σωστότερη από τις παρορμήσεις μου.

Η Μαρία και η Τασία έφτασαν σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα, επειδή είχε κίνηση στο δρόμο. Μαζί τους είχαν φέρει και την Νάντια, η οποία τις είχε συναντήσει τυχαία στην είσοδο της πολυκατοικίας μας. Δεν είχα σκεφτεί να φωνάξω και εκείνη, παρότι ίσως ήταν καταλληλότερη να με συμβουλεύσει από τις γυναίκες μου. Κάθισαν ανήσυχες στο σαλόνι και με ρώτησαν τι είχε συμβεί. Τους εξιστόρησα τα γεγονότα, με τον θυμό μου να μεγαλώνει καθώς τα αναβίωνα. Και οι τρεις έμειναν άναυδες. Δεν περίμεναν τέτοια συμπεριφορά από την Νύφη μου. Η Μαρία, η οποία εκτιμά πολύ τον αδερφό μου, ήταν της γνώμης να του αποκαλύψω τα πάντα. Η Τασία προέκρινε την ιδέα να μιλήσω πρώτα στη Νύφη μου, μήπως συνετιζόταν και σταματούσε το κεράτωμα. Η Νάντια, ωστόσο είχε άλλη άποψη:

- “Εγώ σε συμβουλεύω να μην κάνεις τίποτα για το θέμα. Θέλει λεπτούς χειρισμούς, που μόνο μια γυναίκα μπορεί να κάνει. Άστο σε μένα. Θα μιλήσω στην Νύφη σου και θα την κάνω να σταματήσει τις απιστίες. Κανείς άλλος, εκτός από εμάς, δεν θα ξέρει για αυτές.”

Οι υπόλοιποι ξαφνιαστήκαμε από την θέση της. Η Νάντια ήταν πάντα αυστηρή στο ζήτημα της απιστίας.

Η Νάντια Αναλαμβάνει

Βλέποντας την αντίδρασή μας, η Νάντια κατάλαβε ότι είχαμε απορήσει. Έτσι, άρχισε να μας εξηγεί:

- “Ας πούμε, Κώστα, ότι ο αδερφός σου μαθαίνει τα πάντα. Τι θα συμβεί; Αρχικά, θα στεναχωρηθεί πολύ και μετά είτε θα ξεσπάσει, είτε θα αποδεχτεί το γεγονός. Ο γάμος του, στην πρώτη περίπτωση, θα τελειώσει άσκημα, ενώ στην δεύτερη, θα βαλτώσει. Ότι και να γίνει, ο αδερφός σου θα είναι δυστυχισμένος, ξέρεις πόσο αγαπάει την γυναίκα του. Όχι, δεν πρέπει να μάθει τίποτα, ιδίως τώρα που πενθεί τους γονείς σας.”

Η Νάντια με κοίταξε ερωτηματικά. Της έκανα νόημα να συνεχίσει.

- “Η καλύτερη λύση είναι να μιλήσει κάποιος στην Νύφη σου, όμως εσύ είσαι εντελώς ακατάλληλος. Σίγουρα δεν θα διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και θα φέρεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Εγώ, ως τρίτη, θα τα καταφέρω. Σου υπόσχομαι η Νύφη σου να πάψει τις απιστίες, χωρίς ο αδερφός σου να μάθει τίποτα για ότι έγινε. Έτσι είναι καλύτερα. Σκέψου αν διαρρεύσει το θέμα τι σκάνδαλο θα δημιουργηθεί και τον αντίκτυπό του στα ανίψια σου…”

Η Νάντια είχε δίκιο. Αν η υπόθεση γινόταν ευρέως γνωστή, ο αδερφός μου θα στιγματιζόταν και τα ανίψια μου θα υπέφεραν. Βέβαια, η Νύφη μου θα έμενε ατιμώρητη για το κεράτωμα. Όμως, εκείνο που ήταν σημαντικότερο ήταν ο αδερφός και τα ανίψια μου. Έτσι, με ανάμεικτα συναισθήματα, δέχτηκα την πρόταση της Νάντιας, αφήνοντάς την να αναλάβει την υπόθεση.

- “Αν, όμως, συνεχίσει η πουτάνα, την γάμησα στις μπουνιές....”

- “Δεν πρόκειται να συνεχίσει, μωρό μου. Ξέρεις καλά ότι όταν λέω κάτι, το κάνω.”

Το καθησυχαστικό βλέμμα της Νάντιας και τα νεύματα επιδοκιμασίας της Μαρίας και της Τασίας με ηρέμησαν. Θα εμπιστευόμουν την Νάντια, έχοντας βέβαια παράλληλα το νου μου στην συμπεριφορά και στις πράξεις της Νύφης μου.

Βαριά Η Καλογερική

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα να εργάζομαι στο Super Market. Η δουλειά δεν ήταν όπως την φανταζόμουν. Γνώριζα τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητές της, μέσω των περιγραφών του Σάκη και του Γιώργου. Όμως, άλλο οι περιγραφές και άλλο η πραγματική εμπειρία, με επιβαρυντικές μάλιστα περιστάσεις...

Δυσκολίες Στη Δουλειά

Το επάγγελμα του ιδιοκτήτη Super Market είναι πολύ απαιτητικό. Ασχολείσαι με τα πάντα, είσαι υπεύθυνος για το παραμικρό και δεν έχεις το ελάχιστο αποκούμπι. Οι υπάλληλοι, με το δίκιο τους, ενδιαφέρονται να βγάλουν το ωράριο με τον λιγότερο δυνατόν κάματο. Δεν μπορείς να τους εμπιστεύεσαι, πρέπει να είσαι συνεχώς από πάνω τους. Πολλοί πελάτες δεν είναι καλοπροαίρετοι, αρκετοί μάλιστα κλέβουν ότι μπορούν. Ο ιδιοκτήτης πρέπει να αντιμετωπίσει και όλα αυτά, πλέον των υπολοίπων καθηκόντων του. Ως αποτέλεσμα, ο ιδιοκτήτης ενός μεγάλου Super Market εργάζεται σε έντονους ρυθμούς, υπό συνθήκες διαρκούς πίεσης και άγχους.

Ως ιδιωτικός υπάλληλος, αλλά και παλιότερα ως μικρός επιχειρηματίας, εργαζόμουν εντατικά και βίωνα στρες. Όμως υπήρχαν και στιγμές χαλάρωσης. Μπορούσα να κάνω ένα διάλειμμα και να διαβάσω μια εφημερίδα ή να μπω για λίγο στο διαδίκτυο. Εύρισκα, που και που, τον χρόνο να πιώ έναν καφέ ή να φάω κάτι πρόχειρο, με κάποιον συνάδερφο ή φίλο. Στο Super Market αυτό ήταν άπιαστο όνειρο. Δούλευα διαρκώς καθ’ όλο το ωράριο, το οποίο έφτανε συχνά το δωδεκάωρο. Δεν σταματούσα στιγμή, αφού όλο και κάτι θα παρουσιαζόταν: Πότε κάποιος δυσαρεστημένος πελάτης, πότε κάποιος υπάλληλος που διέλαθε, πότε κάποιος αιφνίδιος έλεγχος από την εφορία, πότε κάποια διαφωνία με προμηθευτές και χίλια δυο άλλα. Η δουλειά με κούραζε σωματικά και με έφθειρε ψυχικά. Η προσαρμογή μου αποδεικνυόταν πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη.

Συνεργασία με την Νύφη μου

Καμιά δεκαριά μέρες αφότου άρχισα να εργάζομαι στο Super Market, ο γαμιάς της Νύφης μου μετατέθηκε σε άλλο υποκατάστημα της αλυσίδας. Η Νύφη μου δεν έδειχνε σημάδια ότι συνέχιζε να διατηρεί την εξωσυζυγική της σχέση. Εργαζόταν, όπως όλοι μας, πολύ και, όταν σχολούσε, πήγαινε κατευθείαν σπίτι της. Το τσέκαρα τηλεφωνώντας στο σταθερό τους τηλέφωνο, είτε την ίδια, δήθεν για κάποιο επαγγελματικό θέμα, είτε τον αδερφό μου, δήθεν για συζήτηση. Η Νάντια είχε κάνει πάλι το θαύμα της, ο αδερφός μου πήρε την αξιοπρέπειά του πίσω.

Ωστόσο, η αντιπάθεια προς την νύφη μου δεν έσβησε. Αντίθετα, η βδελυγμία μου για την απιστία της με έκανε να την μισώ όλο και περισσότερο. Πολλές φορές μου ερχόταν να την χαστουκίσω, άλλες φορές να την κλωτσήσω και άλλες φορές να την κάνω εντελώς μαύρη στο ξύλο. Συχνά ένιωθα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου και μόνο που την έβλεπα. Η συνεργασία μαζί της ήταν πολύ ψυχοφθόρα. Προσπαθούσα να μην συμπίπτουν οι βάρδιες μας, αλλά αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Επιπλέον, έπρεπε να κρύβω από τον Σάκη και τον Γιώργο τα συναισθήματά μου απέναντί της. Αν υποψιάζονταν ότι την είχα αντιπαθούσα, θα ήθελαν να μάθουν τον λόγο και θα ήμουν αναγκασμένος να τους πω ψέματα.

Η σχεδόν καθημερινή παρουσία της Νύφης μου στο Super Market, επέτεινε τις δυσκολίες προσαρμογής μου. Είναι πολύ δύσκολο να διευθύνεις μια τόσο απαιτητική επιχείρηση, όταν δεν εκτιμάς τους άμεσους συνεργάτες σου. Όταν μάλιστα σιχαίνεσαι και μόνο που τους βλέπεις, η επαγγελματική σου ζωή γίνεται αφόρητη.

Καινούργια Εταιρεία

Για όλους τους λόγους που προανέφερα, σε λιγότερο από δυο μήνες, είχα μετανιώσει για την απόφασή μου να αλλάξω επάγγελμα. Ευτυχώς, μια σειρά συγκυριών μου επέτρεψε να βρω τρόπο να “δραπετεύσω” από το Super Market. Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ διεξοδικά στις συγκυρίες αυτές για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι μάλλον δεν ενδιαφέρουν τους αναγνώστες, ο δεύτερος είναι ότι αναφερόμενος σ’ αυτές διακινδυνεύεται η ανωνυμία μου. Έτσι, απλώς θα περιγράψω το γενικό τους πλαίσιο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Εξάλλου, εκείνο που έχει σημασία για τις ανάγκες τις Ιστοσελίδας είναι το θετικό αποτέλεσμα των συγκυριών αυτών. Ελπίζω να μην σας κουράσω με όσα θα περιγράψω.

Επαγγελματική Και Όχι Μόνο Ευκαιρία

Τον Αύγουστο του 2016 αποφασίσαμε να πάμε διακοπές στην Κρήτη. Την προηγούμενη χρονιά, όπως εξήγησα είχαμε αναγκαστεί να ακυρώσουμε την επίσκεψή μας στο πανέμορφο αυτό νησί. Έτσι, εκείνη την χρονιά, θέλαμε όλοι να περάσουμε όσο καλύτερα γινόταν, κάτι που έγινε με το παραπάνω. Μπορεί οι διακοπές αυτές να μην είχαν την ερωτική ένταση των προηγουμένων. Όμως, ξεδώσαμε, είδαμε πολλά νέα μέρη, ξεκουραστήκαμε και είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε χρόνο μαζί. Επίσης, κατά τη διάρκειά τους, έλαβε χώρα μια τυχαία συνάντηση, η οποία έμελλε να αποτελέσει σταθμό για τα οικονομικά της παρέας. Η συνάντηση αφορούσε μια παλιά μου γνωστή, την Χρύσα, η οποία με αντικατέστησε στην εταιρεία ΧΥΖ, όταν αποχώρησα από αυτήν.

Με την Χρύσα είχαμε να ιδωθούμε πάνω από 20 χρόνια. Στο μεταξύ η Χρύσα είχε παντρευτεί, είχε κάνει παιδιά και είχε διοριστεί καθηγήτρια Οικονομικών στην Δημόσια Εκπαίδευση. Επίσης, είχε αναπτύξει σημαντική πολιτική και συνδικαλιστική δράση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Από μαθήτρια Λυκείου ήταν ενεργή με το ΚΚΕ Εσωτερικού, κάτι που δεν το ήξερα όταν την γνώρισα. Με τα χρόνια είχε ανελιχτεί κομματικά και έτσι το 2016, που ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε, ήταν μέσα στα πράγματα. Η Χρύσα μας πληροφόρησε για την πρόθεση της τότε Κυβέρνησης να ανοιχθεί σε Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Επιπλέον, μας ανέφερε ότι ο υπεύθυνος για το πρόγραμμα, ένα ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος, ήταν προσωπικός της φίλος. Αμέσως τα λαγωνικά της παρέας, δηλαδή η Νάντια και ο Γιώργος, κατάλαβαν ότι ανοιγόταν μια εξαιρετικά προσοδοφόρα προοπτική. Επέμεναν, πολύ σωστά όπως αποδείχθηκε, ότι η παρέα έπρεπε να συμμετάσχει στην ΣΔΙΤ πάση θυσία. Με την επιμονή τους, η Νάντια και ο Γιώργος έπεισαν την παρέα. Συσπειρωθήκαμε, συντονιστήκαμε και τελικά καταφέραμε να εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία που παρουσιάστηκε από το πουθενά.

Φυσικά, χωρίς την Χρύσα δεν θα είχαμε καμιά ελπίδα, αλλά και πάλι η παρέα αξίζει αναγνώριση. Η προσπάθεια να συμμετάσχουμε στην ΣΔΙΤ δεν ήταν εύκολη. Χρειαζόταν μεγάλο κυνήγι και πάλη με την γραφειοκρατία και τον ανταγωνισμό. Ακόμα, ήταν αναγκαίο οι ενέργειές μας να γίνονται γρήγορα και αποτελεσματικά, καθώς επίσης και να λαδωθεί πολύς κόσμος. Για να επιτευχθεί ο τελικός σκοπός κάποιος έπρεπε να αναλάβει το τρέξιμο και την λάτρα. Με δεδομένη την αποστροφή μου απέναντι στο Super Market, προθυμοποιήθηκα να παίξω εγώ αυτόν τον ρόλο. Έτσι, η επαγγελματική ευκαιρία που παρουσιάστηκε ήταν για μένα και ευκαιρία να απεμπλακώ από το Super Market, κάτι που ήταν βάλσαμο για την ψυχολογία μου.

Νέα Επιχείρηση

Για να υλοποιηθεί η ΣΔΙΤ χρειαζόταν να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα κεφάλαια και να ιδρυθεί μια νέα επιχείρηση. Η στενή παρέα δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει το σύνολο των απαιτούμενων πόρων, ούτε να λειτουργήσει την νέα επιχείρηση αυτόνομα. Με δεδομένο ότι δεν θέλαμε να πάρουμε δάνειο, ούτε να μπλέξουμε με ξένους συνεταίρους, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με τον Δημήτρη και τον αδερφό μου. Και οι δυο ήθελαν να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους. Ο μικρός γιος του Δημήτρη ήταν άξιος, το ίδιο και η μεγάλη κόρη του αδερφού μου. Αυτοί θα αναλάμβαναν το νομικό γραφείο του Δημήτρη και την τεχνική εταιρεία του αδερφού μου, αντίστοιχα. Όμως, η κόρη του Δημήτρη και ο γιος του αδερφού μου ήταν μέτριοι σε επιδόσεις και διάθεση. Έτσι, οι πατεράδες τους ήθελαν να εξασφαλίσουν μια δουλειά με προοπτική. Η νέα επιχείρηση ήταν αυτό που χρειάζονταν, το ίδιο και εγώ για τον μικρό μου γιο. Όλοι έβγαιναν κερδισμένοι, κάτι που είναι το κυρίαρχο συστατικό της επιτυχίας.

Η νέα επιχείρηση άνοιξε επισήμως τον Μάρτιο του 2017. Στην αρχή την δούλευα εγώ, η Αντιγόνη και η κόρη του Δημήτρη. Το καλοκαίρι του 2023, η Αντιγόνη αποσύρθηκε και την αντικατέστησαν ο γιος και ο ανιψιός μου. Μόλις τα παιδιά μάθουν την δουλειά, θα μπορέσω να αποσυρθώ και εγώ, αφήνοντάς τα να διοικούν την επιχείρηση, όπως νομίζουν. Στο μεταξύ, κάνω ότι μπορώ για την εξέλιξη της επιχείρησης. Εργάζομαι πολλές ώρες, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όμως, τα χρήματα είναι εξαιρετικά καλά και επιπλέον γλίτωσα από το Super Market. Κανένα, λοιπόν, παράπονο από τα επαγγελματικά μου.

Νέα Εταιρεία

Για να μπορέσω να αποσυρθώ από την ενεργό επαγγελματική δράση, απομένει μόνο μια εκκρεμότητα. Η περιουσία της παρέας είναι σημαντική και η επιχειρηματική της δραστηριότητα εκτεταμένη. Σιγά-σιγά εμείς γερνάμε και τα παιδιά μας πρέπει να αναλάβουν τα ηνία. Ως παρέα είμαστε πολύ δεμένη, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για όλα τα παιδιά μας. Ειδικά τα παιδιά του Δημήτρη και τα ανίψια μου, δεν έχουν ιδιαίτερους δεσμούς με τα υπόλοιπα. Για να μπορέσουν τα παιδιά μας να συνεργαστούν, το ίδιο αρμονικά όπως εμείς, πρέπει να ληφθούν μέτρα.

Συζητώντας οι μεγάλοι, καταλήξαμε σε ένα πλάνο, για να εξασφαλίσουμε την ομαλή μετάβαση της περιουσίας και των επαγγελματικών μας δραστηριοτήτων στα παιδιά. Λίγο πριν πάρουμε σύνταξη, θα ιδρύσουμε μια εταιρεία, στην οποία θα είναι μέτοχοι τα παιδιά, με δίκαιο ποσοστό το καθένα. Η εταιρεία θα διαχειρίζεται την περιουσία που δεν μπορεί να μεταβιβαστεί ακέραια, καθώς και τις τέσσερεις επιχειρήσεις/γραφεία που κατέχουμε. Οι διοικητικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από τα παιδιά, με βάση τις αρχές που διέπουν τους μετόχους κάθε εταιρείας. Πέρα όμως από το διοικητικό συμβούλιο, δηλαδή τα παιδιά, θα υπάρχει και ένα ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο, με μέλη εμάς. Το όργανο αυτό θα εκφέρει γνώμη και θα διαθέτει δικαίωμα βέτο στις σοβαρές αποφάσεις. Έτσι, όσο μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, θα υποστηρίζουμε τα παιδιά και θα τα προστατεύουμε από κακοτοπιές. Όταν δούμε ότι τα παιδιά μπορούν να σταθούν στα πόδια τους πλήρως, θα αλλάξουμε το καταστατικό της εταιρείας, αφήνοντάς τα να την διοικήσουν, όπως κρίνουν.

Νομίζω ότι το πλάνο μας είναι το ενδεδειγμένο. Όταν πια ο άνθρωπος περάσει τα 70-75, η σημαντικότερη έννοια του είναι η ευζωία των παιδιών του. Εργαστήκαμε σκληρά και δικαιούμαστε στα τελευταία μας χρόνια να είμαστε ξένοιαστοι. Το πλάνο, που έχουμε κάνει, θα μας προσφέρει αυτήν την δυνατότητα. Ο Δημήτρης, που ήταν ο εμπνευστής του, αξίζει συγχαρητήρια για την όλη ιδέα και την υλοποίησή της.

ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ

Διαβάζοντάς τις προηγούμενες παραγράφους, πολλοί θα σκεφτείτε ότι θα έπρεπε να ήμουν πλήρης και ευτυχής. Αν μάλιστα τις συνδυάσετε με τις διηγήσεις των άλλων Ενοτήτων και Υποενοτήτων του Τμήματος ΕΜΕΙΣ, ίσως πιστέψετε ότι είμαι αχάριστος. Δεκτή η κριτική, ίσως και δίκαιη. Ωστόσο, καλώς ή κακώς, δεν αισθάνομαι ούτε πλήρης, ούτε ευτυχής με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

Από τα μέσα του 2015, πέρα από τα θετικά που προανέφερα, συνέβησαν και πολλά δυσάρεστα γεγονότα. Μπορεί να μην ήταν όλα τραγικά, όμως με έχουν επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι επιπτώσεις τους στην ψυχολογία μου είναι βαριές. Τόσο βαριές, που δεν μπορώ να ευχαριστηθώ όσα έχω φτιάξει με κόπο και στερήσεις. Όπως και να έχει, τελικοί κριτές θα είστε εσείς. Είναι δικαιολογημένη η στάση μου ή όχι; Έχω δίκιο και σε ποιον βαθμό; Πείτε μου ελεύθερα τη γνώμη σας, ερχόμενοι σε ΕΠΑΦΗ με όποιον τρόπο προτιμάτε.

Θάνατοι

Από τον Δεκέμβριο του 2015, η παρέα γνώρισε πολλούς θανάτους προσφιλών προσώπων, αλλά και ενός μέλους της. Ο θάνατος είναι κάτι το φυσικό. Θα επέλθει κάποια στιγμή για όλους, όσο και αν αποφεύγουμε να σκεφτούμε την προοπτική. Όταν, όμως, συμβαίνει σε κάποιον κοντινό του, ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει ως φυσιολογική εξέλιξη. Τον βιώνει σαν ένα δυστυχές συμβάν, το οποίο του φέρνει θλίψη και τον συνταράσσει ψυχικά. Για μένα ο θάνατος των κοντινών μου προσώπων είναι κάτι ακόμα πιο περίπλοκο.

Παρότι προσωπικά δεν τον φοβάμαι, ο θάνατος κοντινών μου ανθρώπων με γεμίζει δέος και έχει μακροχρόνιες συνέπειες. Στην αρχή στεναχωριέμαι, όπως όλοι. Όμως, σε αντίθεση με τους περισσότερους, η θλίψη παραμένει για πάντα. Δεν μπορώ να ξεπεράσω τον χαμό ενός φίλου ή συγγενή, καθώς το κενό της απουσίας του με καταβάλει. Σχεδόν καθημερινά, χωρίς να το θέλω, αναπολώ τις στιγμές που έζησα με κάποιον από τους ανθρώπους που έφυγαν από την ζωή μου. Αισθάνομαι ότι ο κόσμος μου γίνεται φτωχότερος, όπως το δάσος που του κόβουν ένα δέντρο. Έτσι, οι επιπτώσεις του θανάτου προσφιλών μου ανθρώπων είναι διαρκείς και έντονες. Μοιραία, η διάθεσή και η συμπεριφορά μου επηρεάζεται τόσο σε ενεστώτα, όσο και σε μέλλοντα χρόνο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Οι Γονείς Μου

Το 2015, ο πατέρας μου ήταν λίγο πάνω από 95 ετών. Επρόκειτο για βιολογικό φαινόμενο. Οι εξετάσεις του ήταν καλύτερες και από τις δικές μου. Περπατούσε καθημερινά τουλάχιστον 2 χιλιόμετρα, πήγαινε σε καφενεία και ταβέρνες, ενώ ήταν και ενεργό μέλος σε έναν τοπικό εξωραϊστικό σύλλογο. Ωστόσο, όλοι περιμέναμε ότι σύντομα θα συνέβαινε το μοιραίο. Όμως, αντί να φύγει ο πατέρας μου, έφυγε ανεπάντεχα η μάνα μου, από εγκεφαλικό, λίγο πριν μπει το 2016.

Ο πατέρας μου δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την απώλειά της και αφέθηκε εντελώς. Έπαψε να τρώει, δεν είχε διάθεση για κοινωνικές συναναστροφές, δεν έβγαινε ούτε καν για μια σύντομη βόλτα. Δεν περίμενα ότι το δέσιμό του με την μάνα μου ήταν τόσο ισχυρό. Από όταν τον θυμόμουν, την μάλωνε διαρκώς και της μιλούσε απότομα. Ωστόσο, κατά βάθος, την αγαπούσε παράφορα. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν, κυριολεκτικά. Πέθανε σε λιγότερο από τρεις μήνες, από την στεναχώρια του.

Στο συρτάρι του κρεβατιού του βρήκαμε ένα γράμμα για μένα και τον αδερφό του, γραμμένο με ασταθή γραφικό χαρακτήρα. Μας ζητούσε συγνώμη για ότι κακό θεωρούσαμε ότι μας έχει κάνει και μας προέτρεπε να μην στεναχωρηθούμε, όταν θα πέθανε. Η ζωή του, χωρίς την μάνα μου, δεν είχε γι’ αυτόν νόημα. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να φροντίζαμε, όταν ήταν πρακτικά εφικτό, να ταφούν τα οστά του, μαζί με τα οστά της μάνας μου. Ποτέ ένα κείμενο, με λιγότερες από 300 λέξεις, δεν με έχει συγκλονίσει τόσο πολύ.

Θεωρώ περιττό να αναφερθώ στην επίπτωση που είχε ο θάνατος των γονιών πάνω μου. Όσοι έχουν χάσει τους γονείς τους, καταλαβαίνουν. Θα γράψω μόνο ότι ακόμα και σήμερα πολλές φορές βουρκώνω, όταν τους σκέφτομαι και ότι είμαι περήφανος που είχα τέτοιους γονείς.

Η Παλιότερη Γενιά

Τα επόμενα τρία χρόνια σταδιακά συγχωρέθηκαν όλοι οι γονείς μας. Ήταν λες και οι δικοί μου έδωσαν το σύνθημα στους υπόλοιπους ότι είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσουν. Κάθε τόσο οργανώναμε κηδείες, μνημόσυνα και τρισάγια. Πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ένας από τους δικούς μας είχε φύγει, μαθαίναμε ότι κάποιος άλλος ήταν άρρωστος ή παρουσίαζε σοβαρά θέματα υγείας.

Κάθε φορά που συνέβαινε το μοιραίο, η παρέα πενθούσε και έχανε την διάθεσή της. Δεν είχε σημασία ποιανού μέλους ο γονέας έφευγε ή πόσο στενή ήταν η σχέση του καθένα μας με αυτόν. Από τη στιγμή που ένα από τα μέλη της παρέας ένιωθε λύπη, όλοι συμμεριζόμασταν τα αισθήματά του. Δεν το κάναμε ούτε τυπικά, ούτε από υποχρέωση. Δεν το επιδιώκαμε, ούτε το επιθυμούσαμε. Απλά συνέβαινε. Νιώθαμε την θλίψη της απώλειας που βίωναν τα μέλη που επηρεάζονταν, σαν να επρόκειτο για εμάς. Η παρέα δεν ήταν, ούτε είναι, κοντά μόνο στα καλά.

Οι συνεχόμενες αυτές ψυχικές οδύνες, για τις οποίες δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, είχαν σημαντική επήρεια στην καθημερινότητά μας. Η διάθεσή για διασκέδαση και ψυχαγωγικές δραστηριότητες μειώθηκε πολύ. Υπήρχαν Σαββατοκύριακα που δεν βγαίναμε καθόλου. Οι εκδρομές και οι εξορμήσεις μας έγιναν σπάνιες. Όσο για το σεξ, καμιά σχέση με το παρελθόν, όπως θα εξηγήσω σε επόμενο κεφάλαιο. Αλλά, η θλίψη των θανάτων της προηγούμενης γενιάς δεν ήταν τίποτα, μπροστά στο αιφνίδιο θάνατο του Γιώργου…

Ο Γιώργος

Ο Γιώργος ήταν άριστος στην δουλειά του και άψογος οικογενειάρχης. Η σχέση του με τα παιδιά της παρέας ήταν πολύ πιο στενή, τόσο από την δική μου, όσο και από του Σάκη. Λάτρευε την Ελίνα, μας αγαπούσε όλους και γινόταν θυσία για την παρέα. Ήταν μάλλον ο πιο ευαίσθητος από όλους τους άνδρες και σίγουρα ο πιο έξυπνος, καθώς ήταν μέλος της Ελληνικής MENSA. Όμως, έκανε από μικρός πολλές καταχρήσεις. Κάπνιζε σαν φουγάρο, έπινε σαν νεροφίδα και έτρωγε σαν να μην υπήρχε αύριο. Λίγο πριν μας αφήσει, είχε φτάσει τα 155 κιλά βάρος. Για χρόνια κατανάλωνε σχεδόν τέσσερα πακέτα Καρέλια Αγρινίου την ημέρα και τουλάχιστον πέντε μπουκάλια ουίσκι την εβδομάδα. Όλοι του λέγαμε να μετριάσει τις καταχρήσεις και να κάνει ιατρικές εξετάσεις, αλλά εκείνος δεν μας άκουγε.

Το Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020, ο Γιώργος επέστρεψε από το Super Market, νιώθοντας κάπως αδιάθετος. Όλη την ημέρα παραπονιόταν ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει άνετα. Ο Σάκης προσφέρθηκε να μείνει εκείνος στην θέση του, αλλά ο Γιώργος τον διαβεβαίωσε ότι ήταν καλά. Όταν έφτασε σπίτι του, πήγε να γδυθεί για να κάνει μπάνιο. Καθώς γδυνόταν αισθάνθηκε μια ζάλη και λιποθύμησε. Η Ελίνα τον συνέφερε, αλλά μετά ο Γιώργος δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά. Η Ελίνα πήρε τηλέφωνο την Νάντια, η οποία της είπε να τον πάνε στον Ευαγγελισμό, που εφημέρευε εκείνη την ημέρα. Κατόπιν, τηλεφώνησε στην Μαρία και στην Τασία, για να έρθουν και αυτές. Καθώς ακόμα εργαζόμουν, η Μαρία με ειδοποίησε να τους συναντήσω στον Ευαγγελισμό. Άφησα την Αντιγόνη στην Επιχείρηση και πήρα το πρώτο ταξί που βρήκα. Έφτασα στον Ευαγγελισμό περίπου πενήντα λεπτά, αφότου ο Γιώργος είχε λιποθυμήσει σπίτι του.

Όταν μπήκα στα επείγοντα, ο Γιώργος ήταν ξαπλωμένος σε ένα φορείο, φορώντας μάσκα οξυγόνου και περιμένοντας να τον δεχτούν. Ο Σάκης και οι γυναίκες, πλην της Νάντιας, κάθονταν γύρω του και φαίνονταν ανήσυχοι. Όταν τους πλησίασα, είδα ότι ο Γιώργος κοιμόταν. Ρώτησα χαμηλόφωνα για την κατάσταση του Γιώργου. Μου είπαν ότι είναι σταθερός, αλλά ακόμα δεν τον είχαν δει γιατροί, για να ξέρουμε σίγουρα. Κάθισα κοντά τους, αγωνιώντας για την υγεία του Γιώργου. Κανένα τέταρτο αργότερα, ήρθε η Νάντια συνοδευόμενη από δυο νοσοκόμους, οι οποίοι πήραν τον Γιώργο για εξέταση. Πέρασαν σχεδόν τέσσερεις ώρες αγωνίας, χωρίς να έχουμε την παραμικρή ενημέρωση για τον Γιώργο.

Κάποια στιγμή, ακούσαμε έναν γιατρό να φωνάζει το επώνυμο του Γιώργου. Πλησιάσαμε γεμάτοι αγωνία, προκειμένου να ενημερωθούμε. Ο γιατρός μας είπε ότι ο Γιώργος ήταν καλά, αλλά χρειαζόταν πλήρεις εξετάσεις, από μια σειρά ιατρικών ειδικοτήτων. Η φυσική του κατάσταση ήταν μετριότατη και ως εκ τούτου έπρεπε να αλλάξει εντελώς τρόπο ζωής. Οι εξετάσεις, ωστόσο, δεν ήταν επείγουσες, μπορούσαν να γίνουν την επόμενη βδομάδα. Η Νάντια επέμενε να τον κρατήσουν στο Νοσοκομείο, ώστε να τον δουν όσοι γιατροί χρειαζόταν. Ο γιατρός με κοφτό ύφος μας ενημέρωσε ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμες κλίνες και έφυγε να εξυπηρετήσει τους πολλούς άλλους ασθενείς που περίμεναν. Μισή ώρα περίπου αργότερα, έφεραν τον Γιώργο σε αναπηρικό καροτσάκι. Φαινόταν κουρασμένος και χλωμός, ενώ ανάπνεε με δυσκολία. Δεν είμαι γιατρός, αλλά μου ήταν φανερό ότι ο Γιώργος δεν ήταν καλά.

Τέλος πάντων, τον μεταφέραμε με το καροτσάκι, χωρίς βοήθεια από το προσωπικό του Νοσοκομείου, στο αυτοκίνητο και τον βάλαμε με δυσκολία μέσα. Ο Σάκης ανέλαβε να τον γυρίσει σπίτι, με την Ελίνα και την Νάντια. Οι υπόλοιποι περπατήσαμε λίγο μακρύτερα, που βρισκόταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητο της Τασίας και ξεκινήσαμε για τα σπίτια μας. Καθώς οδηγούσα προς το σπίτι και βρισκόμουν σχεδόν στα μέσα του δρόμου, η Ελίνα πήρε πανικόβλητη τηλέφωνο την Μαρία. Ο Γιώργος είχε χάσει τις αισθήσεις του και δεν μπορούσαν να τον συνεφέρουν. Έτσι, γυρνούσαν εσπευσμένα πίσω στον Ευαγγελισμό.

Ανέστρεψα γκανγκστερικά το αμάξι και οδηγώντας σαν ραλίστας έφτασα πριν την Σάκη στο Νοσοκομείο. Αμέσως συνέγειρα τους υπευθύνους των επειγόντων, αναφέροντας τι είχε συμβεί και απειλώντας ότι θα πέσουν μηνύσεις. Οι απειλές μου έπιασαν τόπο και όταν έφτασε ο Σάκης τον περίμεναν δυο γιατροί και τέσσερεις νοσοκόμοι. Ανέβασαν τον Γιώργο σε ένα φορείο και τον έβαλαν τροχάδην στα επείγοντα. Περίπου μια ώρα αργότερα, μας ενημέρωσαν ότι ο Γιώργος είχε καταλήξει…

Η παρέα κεραυνοβολήθηκε από τον χαμό του Γιώργου. Ήταν μόλις 63 ετών, πολύ μικρός για να πεθάνει. Είχε όρεξη για τη ζωή, ήταν παραγωγικότατος και το μέλλον σίγουρα του επιφύλασσε πολλές χαρές. Είχαμε βιώσει την απώλεια των γονιών μας, αλλά η θλίψη μας για τον Γιώργο ήταν πολύ μεγαλύτερη. Για μήνες δεν μπορούσα να συνηθίσω την απουσία του. Όταν χτυπούσα το κουδούνι της Ελίνας, νόμιζα ότι θα μου ανοίξει ο Γιώργος. Στις συγκεντρώσεις μου λείπουν τα χωρατά και οι εύστοχες τοποθετήσεις του. Όποτε βλέπω να περισσεύει φαγητό, σκέφτομαι αμέσως ότι ο Γιώργος, αν ήταν εκεί, θα το τσάκιζε. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει εντελώς το γεγονός ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.

Ωστόσο, ο Σάκης επηρεάστηκε περισσότερο από όλους μας. Έχασε την διάθεσή του και κλείστηκε πολύ στον εαυτό του. Με τον ζόρι τον πείθω να πάμε για έναν καφέ ή τσίπουρο. Πολύ σπάνια αποδέχεται τις προσκλήσεις μου σε εξόδους που οργανώνω με τον Δημήτρη. Συμμετέχει, μάλλον τυπικά, στις αραιές πια εκδηλώσεις της παρέας. Για δε εκδρομές ή εξορμήσεις, ούτε λόγος. Έχει αφοσιωθεί πλήρως στην δουλειά, δήθεν για να καλύψει το εργασιακό κενό του Γιώργου. Πολλές φορές περνάει την νύχτα στο “Hilton”, μόνος του. Δεν μου το έχει εκφράσει άμεσα, αλλά η απώλεια του Γιώργου του στοίχισε πολύ. Καταλαβαίνω ότι ο Σάκης και ο Γιώργος ήταν πολύ στενά δεμένοι και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογώ την στάση του. Όμως, δεν πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να φθαρεί, δεν θα το ήθελε ούτε ο Γιώργος…

Οι γυναίκες, από την άλλη, δεν επηρεάστηκαν τόσο πολύ. Μπορεί αρχικά να ήταν συντετριμμένες και να έκλαιγαν για τον Γιώργο, αλλά το ξεπέρασαν μάλλον γρήγορα. Η καθημερινότητά τους δεν άλλαξε ιδιαίτερα, ούτε η διάθεσή τους για βόλτες, ψώνια, εκδρομές και διασκέδαση. Δεν λέω ότι έχουν ξεχάσει ή ότι δεν αναπολούν τον Γιώργο. Λέω ότι έχουν φανεί πολύ πιο δυνατές από τον Σάκη και εμένα. Αναπλήρωσαν το κενό της απουσίας του σχετικά γρήγορα και προχωρούν στη ζωή τους με βάση τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους. Η στάση τους αυτή αποδείχτηκε σωτήρια για τα παιδιά του Γιώργου. Οι γυναίκες τα στήριξαν και τα βοήθησαν να ξεπεράσουν το βαθύ τραύμα του χαμού του πατέρα τους. Αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά μας επωφελήθηκαν από την στάση των γυναικών, οποία αποτελεί απόδειξη ότι το γυναικείο φύλο είναι πολύ πιο δυνατό συναισθηματικά από το ανδρικό.

Σεξ

Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015 το σεξ συγκαταλεγόταν στις θετικές πλευρές της ζωής μου. Με εξαίρεση κάποιες σχετικά σύντομες περιόδους, το είχα άφθονο και ποιοτικό. Υπήρξε η αφορμή που η παρέα ήρθε κοντά και ήταν πάντοτε το ψυχολογικό μου στήριγμα. Η σεξουαλική υπερπληρότητα που βίωνα, μου έδινε αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, στηρίζοντάς με σε κάθε πτυχή των δραστηριοτήτων μου. Το σεξ ήταν το νερό που πότιζε το δέντρο της ευτυχίας και της επιτυχίας μου στην ζωή. Δυστυχώς, από τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι σήμερα, η ζωοδόχος αυτή πηγή έχει σχεδόν στερέψει, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ξέρω πως θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένος με όσα έχω ζήσει στον ερωτικό τομέα. Ωστόσο, το σεξ είναι η πιο μεγάλη απόλαυση της ζωής. Όποιος το στερείται δεν γίνεται να είναι ευτυχισμένος. Όλες οι υπόλοιπες απολαύσεις ωχριούν μπροστά στην ηδονή του σεξ. Όλοι μας έχουμε ζήσει περιόδους χωρίς να κάνουμε σεξ και όλοι μας γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πόσο επώδυνες ήταν. Όμως, ακόμα και σε αυτές τις περιόδους υπήρχε η ελπίδα ότι η κατάσταση θα αλλάξει. Δυστυχώς, για μένα δεν υπάρχει πια καμμιά ελπίδα να βιώσω την ένταση και την ποσότητα των ερωτικών εμπειριών του παρελθόντος. Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι η αδυναμία αυτή είναι το χειρότερο που μου έχει συμβεί μέχρι σήμερα.

Η απομείωση της σεξουαλικής μου δραστηριότητας συνέβη με αργό, αλλά σταθερό ρυθμό. Ήταν μια εκφυλιστική πορεία οφειλόμενη τόσο στις περιστάσεις, όσο και στο γήρας. Είμαι σίγουρος ότι οι μεσήλικες θα αντιληφθούν πλήρως τις καταστάσεις που θα περιγράψω. Στους νεότερους, που διαβάζοντας τις επόμενες παραγράφους μάλλον θα με θεωρήσουν ρηχό και αγνώμονα, έχω να πω το εξής:

Εκεί που είσαι ήμουν, εδώ που είμαι θα ’ρθεις, πολύ πιο σύντομα απ΄ότι νομίζεις…

Εκεί που είσαι ήμουν, εδώ που είμαι θα ’ρθεις, πολύ πιο σύντομα απ΄ότι νομίζεις…

Εκεί που είσαι ήμουν, εδώ που είμαι θα ’ρθεις, πολύ πιο σύντομα απ΄ότι νομίζεις…

Η τριπλή αναγραφή δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Το έκανα επίτηδες και μάλιστα χειροκίνητα, δηλαδή χωρίς Αντιγραφή-Επικόλληση. Τόσο σημαντικό θεωρώ ότι είναι να αναδείξω την αξία του ρητού. Δεν θα είστε για πάντα ακμαίοι, ζήστε όσες περισσότερες σεξουαλικές εμπειρίες τώρα, που μπορείτε. Εξερευνήστε, γνωρίστε, τολμήστε. Μην αφήνετε τις φαντασιώσεις σας να παραμένουν ανεκπλήρωτες, θα το μετανιώσετε. Η Ιστοσελίδα σας παρέχει την δυνατότητα, υπό κάποιους βέβαια όρους και περιορισμούς, να κάνετε το πρώτο βήμα. Ανατρέξτε στο Ενότητα ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΕΞ για λεπτομέρειες.

Η Αποχή των Γυναικών

Το πρώτο πλήγμα στην σεξουαλική δραστηριότητα της παρέας ήταν αποτέλεσμα της μήνης των γυναικών. Όπως έχω ήδη αναφέρει, είχαν στραβώσει πολύ με τα γεγονότα που περιέγραψα στην ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ GANGBANG της Υποενότητας 2010-2015. Ο θυμός τους ήταν τόσος, που δεν μας άφησαν να συμμετάσχουμε στις διακοπές που πήγαν τον Αύγουστο του 2015. Περιμέναμε ότι, όταν θα γύριζαν, θα είχαν ηρεμήσει. Ήμασταν βέβαιοι ότι, αναλογιζόμενες νηφάλια όσα συνέβησαν, θα καταλάβαιναν ότι είχαμε πέσει θύματα απατεωνισσών του κοινού Ποινικού Δικαίου. Οι πράξεις μας, οι οποίες ήταν εν τέλη αποτέλεσμα πονηρής χειραγώγησης, δεν είχαν προηγούμενο και δεν επρόκειτο να επαναληφθούν. Συνεπώς, δεν υπήρχε λόγος να μην μας συγχωρέσουν.

Για κακή μας τύχη, οι γυναίκες, γυρνώντας από τις διακοπές τους, δεν είχαν αλλάξει γνώμη. Εξακολουθούσαν να μας ψέγουν και να τηρούν απόμακρη στάση απέναντί μας. Στα σπίτια μας η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και οι συζητήσεις μας τυπικές. Στις εξόδους μας απομονώνονταν από εμάς, συζητώντας μόνες τους. Όταν συμμετείχαν σε κοινές συζητήσεις ήταν χλιαρές και συχνά έριχναν μπηχτές. Εννοείται ότι την ίδια θέση κρατούσαν και στο θέμα του σεξ. Μέχρι το Πάσχα του 2016, οι σεξουαλικές μας συναναστροφές ήταν πρακτικά ανύπαρκτες. Προφανώς, χρησιμοποιούσαν την ερωτική αποχή ως μέσο τιμωρίας για την παρασπονδία μας.

Ευτυχώς για εμάς, η Αντιγόνη ήταν διαθέσιμη και πρόθυμη να μας ικανοποιήσει. Ο Δημήτρης είχε τις δικές του ερωτικές “περιπέτειες”, προφανώς εν γνώση της Αντιγόνης. Έτσι, τόσο η Αντιγόνη, όσο και αυτός, βολεύονταν με την συνθήκη. Ομολογώ ότι η Αντιγόνη εκείνη την περίοδο έδωσε τα ρέστα της. Μας πρόσφερε εμπειρίες που ποτέ δεν περιμέναμε από εκείνη, ακόμα και παρτούζες με τους τρεις μας, ακόμα και πρωκτικό σεξ. Βέβαια, οι ερωτικές μας δραστηριότητες με την Αντιγόνη δεν ήταν, ούτε θα μπορούσαν πρακτικά να είναι, όσο συχνές θα θέλαμε. Είχαμε συνηθίσει να κάνουμε σεξ τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα. Έτσι, το σεξ με την Αντιγόνη δύο, άντε που και που τρεις φορές το πολύ το μήνα, δεν μας κάλυπτε. Το εμπάργκο των γυναικών, λοιπόν, μας επηρέαζε και μας ενοχλούσε.

Παρά τον εκνευρισμό μας, κάναμε υπομονή και δώσαμε χρόνο στις γυναίκες να αναθεωρήσουν την στάση τους. Δεν σταματήσαμε να ενδιαφερόμαστε για αυτές, τις υποστηρίζαμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα και δεν τις πιέζαμε. Εννοείται ότι δεν επιδιώξαμε να ικανοποιηθούμε με άλλες γυναίκες, παρότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δύσκολο. Περιμέναμε υπομονετικά την Νάντια, την Ελίνα, την Μαρία και την Τασία να ξεπεράσουν την δυσαρέσκειά τους. Η στάση μας αυτή απέδωσε καρπούς.

Από το Πάσχα του 2016 οι γυναίκες μας σιγά-σιγά άλλαξαν συμπεριφορά. Ξεκίνησαν να μας φέρονται όπως παλιότερα, προσφέροντάς μας απλόχερα στοργή, αγάπη περιποίηση και σεξ. Ακόμα και η Νάντια, που είναι η πιο αυστηρή τους, μαλάκωσε και μας άφησε να έρθουμε πάλι κοντά της. Βέβαια, το σεξ δεν ήταν το ίδιο σε ποσότητα και ποιότητα, όπως παλιότερα, αλλά σίγουρα κατέστη και πάλι υπεραρκετό. Δυστυχώς, όμως, η μεταστροφή των γυναικών δεν έμελλε να βελτιώσει την ερωτική μου ζωή για πολύ. Η αντίστροφη μέτρηση για την σεξουαλικότητά μου είχε ήδη αρχίσει...

Στυτική Δυσλειτουργία

Γύρω στα τέλη του 2016, οι ορμές και οι αντοχές μου στο σεξ άρχισαν να μειώνονται. Το φαινόμενο είχε ξεκινήσει νωρίτερα, αλλά κάπου τότε έγινε πιο έντονο. Τα πρώτα σημάδια ήταν σχετικά ήπια. Ερχόμουν σε στύση πιο δύσκολα από ότι παλιότερα και η στύση αυτή δεν ήταν πολύ ισχυρή. Αργούσα να έρθω σε οργασμό και η εκσπερμάτωσή μου ήταν πολύ μικρότερης ποσότητας από ότι παλιότερα. Ωστόσο, παρά την δυσφορία που μου προξενούσαν τα συμπτώματα, δεν ανησύχησα. Ήμουν πια 53 ετών, ήταν λογικό και αναμενόμενο η σεξουαλική μου λειτουργία να μην ήταν το ίδιο ακμαία. Δυστυχώς, τα συμπτώματα σταδιακά επιδεινώνονταν. Έτσι, περίπου από τα τέλη του καλοκαιριού του 2017, σταμάτησα να έρχομαι σε ικανοποιητική για σεξ στύση.

Διερεύνησα το θέμα, επισκεπτόμενος τρεις διαφορετικούς ανδρολόγους και κάνοντας μια πλειάδα ιατρικών εξετάσεων. Δεν εντοπίστηκε κάποιο οργανικό πρόβλημα ή παθολογική κατάσταση. Έτσι, για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα, δοκίμασα καταρχήν διάφορα φυτικά σκευάσματα και ροφήματα, που μου συνέστησαν. Μη βλέποντας ιδιαίτερο αποτέλεσμα, δοκίμασα στη συνέχεια διαδοχικά ότι εξειδικευμένο φαρμακευτικό χάπι κυκλοφορούσε στην αγορά (Viagra, Cialis, Levitra κλπ.). Σε κάθε δοκιμή, για έναν-δυο μήνες, τα χάπια λειτουργούσαν. Όχι βέβαια με εντυπωσιακά αποτελέσματα, αλλά πάντως μπορούσα να ολοκληρώσω την σεξουαλική πράξη. Μετά, όμως, δεν με έπιαναν, ακόμα και αν αύξανα την ισχύ τους. Έτσι, τα σταμάτησα, αποδεχόμενος ότι το πρόβλημα θα παρέμενε άλυτο.

Πρακτικά, λοιπόν, από τις αρχές του 2019, έπαψα να είμαι άνδρας, με την πλήρη έννοια του όρου. Ένα ανίκανο ή έστω μη πλήρως λειτουργικό σεξουαλικά αρσενικό, δεν θεωρείται άνδρας, τουλάχιστον με τα δικά μου κριτήρια. Μπορεί να είναι καλός σύζυγος και πατέρας, ικανός επαγγελματίας και χρήσιμος πολίτης, αλλά άνδρας δεν είναι. Δεν έχουν σημασία οι προηγούμενες ερωτικές εμπειρίες και επιδόσεις του. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να ανταποκριθεί σεξουαλικά, δεν είναι πια άνδρας, με την ουσιαστική σημασία της λέξεως.

Μετά από επιμονή της Ελίνας, της Μαρίας και της Τασίας, επισκέφτηκα έναν ψυχολόγο-σεξολόγο για συμβουλές. Έκανα πέντε-έξι συνεδρίες, οι οποίες δεν με βοήθησαν. Ο σεξολόγος αποσκοπούσε να με κάνει να νιώσω καλά με την κατάστασή μου, όχι να την θεραπεύσει. Προσπαθούσε να με κάνει να την αποδεχτώ και να μάθω να πορεύομαι με αυτήν, πάντα με την δική του υποστήριξη. Κατανοώ ότι δεν είναι αρμόδιος να θεραπεύει στυτικές δυσλειτουργίες και έτσι δεν τον κατηγορώ για επαγγελματική ανεπάρκεια. Τον κριτικάρω, ωστόσο, για το γεγονός ότι κατά τις συνεδρίες μας ουδέποτε παραδέχτηκε ότι δεν ήταν σε θέση να φανεί χρήσιμος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού, όπως παραδέχτηκε, δεν είχε κουράρει κανένα άλλο ασθενή με παρόμοιο του δικού μου προφίλ...

Στην ουσία, λοιπόν, επιζητούσε να συνεχίζω επ’ αόριστο τις αναποτελεσματικές για μένα συνεδρίες μαζί του, φυσικά με το αζημίωτο. Όταν συνειδητοποίησα τις προθέσεις του, σταμάτησα να τον συμβουλεύομαι. Με τάραξε στα τηλέφωνα, μήπως και μου αλλάξει γνώμη. Τελικά, τον μπλόκαρα και ξεμπέρδεψα μια και καλή μαζί του!

Με τούτα και με κείνα, τα τελευταία χρόνια, οι σεξουαλικές μου εμπειρίες είναι κυρίως παθητικές. Με τον όρο “παθητικές” δεν εννοώ ότι τον παίρνω, αλλά ότι η συμμετοχή μου σ’ αυτές δεν είναι δυναμική. Με απλά λόγια, δεν γαμάω, απλά παίρνω γλειφομούνια και ικανοποιώ την παρτενέρ μου με διαφόρων τύπων δονητές. Κατόπιν, εκείνη μου παίρνει πίπα ή μου τον παίζει, μέχρι να εκσπερματώσω. Ο οργασμός μου είναι συνήθως μέτριας έντασης και με αφήνει μάλλον ανικανοποίητο.

Για να καταλάβετε τι εννοώ, αναλογιστείτε έναν εργαζόμενο να γυρίζει σπίτι πεινασμένος και να τρώει μίση μόνο μερίδα. Όχι απλώς δεν θα έχει χορτάσει, αλλά η ανάγκη του για φαγητό θα είναι εντονότερη. Πρόκειται για μια παντελώς δυσάρεστη κατάσταση, με την οποία πρέπει να συμβιβαστώ για την υπόλοιπή μου ζωή. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες σπάνιες φορές που είμαι σε θέση να ολοκληρώσω την σεξουαλική πράξη. Όμως, ποσοτικά δεν επαρκούν, ούτε κατά διάνοια, για να νιώθω πλήρης.

Για λόγους αντικειμενικότητας, οφείλω να παραδεχτώ ότι οι γυναίκες έχουν κρατήσει μια αξιοπρεπέστατη στάση. Ποτέ δεν μου έχουν εκφράσει το παραμικρό παράπονο, ούτε αμφισβήτησαν το κύρος μου ως αρχηγό της παρέας. Προσφέρονται να με περιποιούνται ερωτικά, συχνά χωρίς να τους το ζητήσω. Δείχνουν την ίδια προθυμία για συνευρέσεις μαζί μου, που δείχνουν για τον Σάκη και τον Δημήτρη. Στις επαφές μας είναι υποδειγματικά υπομονετικές και συγκαταβατικές, δείχνοντας πλήρη κατανόηση. Όποτε μου έρχεται δυνατή στύση, παρατάνε τα πάντα για να με ικανοποιήσουν, ότι ώρα και να είναι. Δεν θα μπορούσα να απαιτήσω τίποτα περισσότερο από αυτές. Αλλά και ο Σάκης και ο Δημήτρης έχουν κρατήσει μια αξιέπαινη διακριτικότητα για το όλο θέμα. Κανένα, λοιπόν, παράπονο από την παρέα και τον Δημήτρη.

Υγεία

Σε όλη μου τη ζωή δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα στην υγεία μου. Πάντα οι αιματολογικές και ακτινολογικές εξετάσεις μου ήταν άψογες, ενώ η φυσική μου κατάσταση από πολύ καλή, μέχρι άριστη. Μπορεί την τελευταία δεκαετία να είχα πάρει κάποια κιλά και να μην γυμναζόμουν ιδιαίτερα. Όμως, η πολυετής ενασχόλησή μου με τον Αθλητισμό στο παρελθόν, μου επέτρεπε να διατηρώ μια ευπρεπέστατη για την ηλικία μου φόρμα. Στο ποτό ήμουν πάντα εγκρατής, κυρίως επειδή δεν το αντέχω. Σπάνια πίνω μόνος μου και στις εξόδους μου περιορίζομαι το πολύ στα τρία ποτά, το ίδιο και στις σπιτικές συναθροίσεις. Ορισμένες φορές μπορεί να βρεθώ στο κέφι και να αφεθώ, αλλά αυτό γίνεται πολύ σπάνια, ιδίως από όταν πέρασα τα 50. Το μόνο πάθος μου ήταν και παραμένει το κάπνισμα, το οποίο ωστόσο δεν αφήνω να γίνει ανεξέλεγκτο. Οι ετήσιες επισκέψεις μου σε Παθολόγο και Καρδιολόγο γίνονταν απλά προληπτικά. Ποτέ μου δεν είχα ανησυχήσει, λοιπόν, για θέματα υγείας, ούτε είχα νιώσει κάποιο ύποπτο σύμπτωμα.

Διαβήτης Τύπου ΙΙ

Τον Δεκέμβριο του 2020, στις τακτικές μου ιατρικές εξετάσεις, το ζάχαρο μου βρέθηκε εκτός ορίων. Έτσι, ο Παθολόγος μου με έστειλε για επιπλέον εξετάσεις, τις οποίες μου σύστησε να δείξω σε έναν Ενδοκρινολόγο. Από την αξιολόγηση των εξετάσεων, ο Ενδοκρινολόγος με διέγνωσε ως διαβητικό τύπου ΙΙ. Η έκπληξή μου ήταν το ίδιο μεγάλη με την ανησυχία που με κατέβαλε. Για πρώτη φορά στην ζωή μου, είχα διαγνωστεί με μια αρκετά σοβαρή ασθένεια.

Ο διαβήτης τύπου ΙΙ, μπορεί να είναι λιγότερο σοβαρός από τον διαβήτη τύπου Ι, αλλά είναι πολύ ύπουλος. Δεν προκαλεί εμφανή συμπτώματα, παρά μόνο όταν είναι αργά. Οι τακτικές εξετάσεις που έκανα από τα 40 μου έτη, επέτρεψαν την έγκαιρη διάγνωσή του, κάτι που είναι θετικό. Αλλά, στην υπόλοιπη ζωή μου πρέπει να προσέχω την διατροφή μου. Μπορώ να καταναλώνω με ασφάλεια συγκεκριμένες μόνο τροφές, σε συγκεκριμένες ποσότητες. Απαγορεύεται εντελώς η κατανάλωση κάποιων τροφών, ενώ κάποιων άλλων επιτρέπεται αραιά ή και πολύ αραιά. Επίσης, επιβάλλεται να αλλάξω τρόπο ζωής, να ξεκινήσω πάλι τον Αθλητισμό και να παρακολουθώ με προσοχή την εξέλιξη των τιμών του ζαχάρου μου. Τέλος, δεν αποκλείεται στο μέλλον ο διαβήτης μου να εξελιχθεί σε τύπου Ι, κάτι πολύ επικίνδυνο.

Παρότι δεν υπήρξα ποτέ κοιλιόδουλος ή φυγόπονος, η αλλαγή του τρόπου ζωής δεν μου είναι εύκολη. Η πολύωρη εργασία, η ηλικία και οι υποχρεώσεις, δεν μου επιτρέπουν να ακολουθώ κατά γράμμα το διαιτολόγιο, που μου έχει συσταθεί. Δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε και όρεξη να αρχίσω πάλι να αθλούμαι. Προσπαθώ να περπατάω όσο μπορώ περισσότερο και έχω χάσει αρκετά κιλά, αλλά μέχρι εκεί. Ευτυχώς με την φαρμακευτική αγωγή οι τιμές του ζαχάρου μου δεν ξεφεύγουν πολύ από τα όρια τους. Ελπίζω στο άμεσο μέλλον να βρω την διάθεση και την δύναμη να αντιμετωπίσω την ασθένεια πιο επισταμένα.

Μπορεί η κατάστασή μου της υγείας μου να μην είναι τόσο σοβαρή, όσο άλλων συνομηλίκων μου. Όμως, δεν παύει να με επηρεάζει αρνητικά. Η στέρηση κάποιων διατροφικών απολαύσεων δεν είναι τόσο βαρύνουσα. Εκείνο που με στεναχωρεί είναι ότι πλέον δεν συγκαταλέγομαι στους απολύτως υγιείς ανθρώπους. Για κάποιον που για σχεδόν 58 χρόνια ένιωθε και ήταν απόλυτα υγιής, η καθημερινή ανησυχία για μια ασθένεια είναι ψυχοφθόρα. Η πίεση αυτή, προστιθέμενη μάλιστα στις υπόλοιπες που υφίσταμαι, έχει υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο την ποιότητα της ζωή μου.

Η Κωλάθρα της Μαρίας - Περίοδος Τρίτη

Μετά από την περιγραφή των κυρίων συμβάντων της περιόδου, ήρθε η ώρα να αναφερθώ στην Κωλάθρα της Μαρίας. Η Ιστοσελίδα, από το 2005 που δημιουργήθηκε, αποσκοπούσε να αποτελέσει ένα μέσο αναζήτησης ερωτικών εμπειριών, για την Μαρία και εμένα. Ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες μας, χαρίζοντας μας πολλές αξέχαστες στιγμές. Για αυτό και θα επιθυμούσαμε (εγώ ομολογουμένως πολύ περισσότερο από την Μαρία,) να ήταν εφικτό ο σκοπός αυτός να διατηρηθεί. Δυστυχώς, η νέα της έκδοση, την οποία τιμάτε με την παρουσία σας, έχει διαφορετικό προσανατολισμό.

Ο αναπροσανατολισμός της Ιστοσελίδας υπαγορεύτηκε από τις περιστάσεις που περιέγραψα προηγουμένως και για την υλοποίησή του χρειάστηκαν σχεδόν δυόμιση έτη. Το περιεχόμενό της, σε σχέση με τις παλιότερες εκδόσεις, είναι πολύ εκτεταμένο. Ενδεικτικά επισημαίνω ότι, για να εκτυπωθεί στο σύνολό της, θα χρειάζονταν πάνω από τετρακόσιες σελίδες Α4. Από αυτό και μόνο μπορείτε να εκτιμήσετε το μέγεθος της προσπάθειας που καταβλήθηκε. Σίγουρα θα αναρωτιέστε γιατί αφιέρωσα στην Ιστοσελίδα το συντριπτικό ποσοστό του λιγοστού ελεύθερου χρόνο μου, επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Διαβάζοντας, εφόσον το επιθυμείτε, τις επόμενες παραγράφους, θα καταλάβετε τους λόγους.

Όπως οι περισσότερες ιδέες, η αναγέννηση της Κωλάθρας της Μαρίας ήταν αποτέλεσμα συμπτώσεων φαινομενικά άσχετων γεγονότων και συγκυριών. Αν έπρεπε να προσδιορίσω το πρώτο συμβάν που άνοιξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα, θα έλεγα ότι αυτό ήταν μια τυχαία συνάντηση.

Η Συμβουλή Ενός Γέρου Καθηγητή

Τον Μάρτιο του 2021 προέκυψε ένα πρόβλημα στα υδραυλικά του πατρικού μου σπιτιού, το οποίο νοικιάζω σε μια αλλοδαπή οικογένεια. Η γυναίκα του ζευγαριού με πήρε τηλέφωνο πανικοβλημένη. Το διαμέρισμα είχε πλημμυρήσει και ο σύζυγός της έλειπε για δουλειές στην επαρχία. Δεν ήξερε τι να κάνει και έτσι μου ζητούσε βοήθεια για να επιλύσει το θέμα. Ακούγοντάς την τόσο τσιτωμένη, της υποσχέθηκα ότι θα την επισκεφτώ άμεσα, μαζί με έναν υδραυλικό. Έτσι, έφυγα εκτάκτως από την δουλειά, αφήνοντας την Αντιγόνη στο πόδι μου και έσπευσα στο πατρικό μου.

Φτάνοντας στο πατρικό μου, έκλεισα τον γενικό του νερού και βοήθησα την νοικάρισσα να μαζέψει τα νερά που είχαν μπει στο σπίτι. Μετά την παρηγόρησα και της είπα να αφαιρέσει τον επόμενο λογαριασμό του νερού από το ενοίκιο. Αυτό, σε συνδυασμό με την διαβεβαίωσή μου ότι ο υδραυλικός θα κάνει ότι επισκευές χρειάζεται με δικά μου έξοδα, την ηρέμησε. Μόλις, λοιπόν, ήρθε ο υδραυλικός, την άφησα να αναλάβει να τον κατευθύνει και αποχώρησα για να επιστρέψω στην δουλειά.

Μια Γνωστή Φυσιογνωμία

Καθώς κατευθυνόμουν προς το αμάξι μου, παρατήρησα έναν ηλικιωμένο κύριο, υποβασταζόμενο από μια περίπου συνομήλική μου γυναίκα, με Σλαβικά χαρακτηριστικά. Ο ηλικιωμένος κύριος φαινόταν ήρεμος και ευδαίμων. Χαμογελούσε ικανοποιημένος, παρατηρώντας με ενδιαφέρον τον κόσμο που κυκλοφορούσε στον δρόμο. Το περιποιημένο παρουσιαστικό και η προσεγμένη του ένδυση παρέπεμπαν σε αρχοντικό άνθρωπο. Καθώς τον κοίταζα, συνειδητοποίησα ότι τον γνώριζα, χωρίς όμως να μπορώ να προσδιορίσω από πότε και από πού. Όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, κατάλαβα ότι και εκείνος είχε την ίδια αίσθηση. Τον πλησίασα, σκεπτόμενος ότι μάλλον ήταν κάποιος από τους παλιούς γείτονες και του έδωσα το χέρι μου. Πριν προλάβω να του συστηθώ, μου χαμογέλασε και μου είπε με ψεύτικα αυστηρό ύφος:

- “Καλημέρα, Ταδόπουλε. Άργησες να με θυμηθείς, έπρεπε να ήμουν πιο αυστηρός μαζί σου!”

Η φωνή και το ύφος του ηλικιωμένου, με έκαναν αμέσως να τον θυμηθώ. Επρόκειτο για έναν Θεολόγο που είχα Καθηγητή στο Λύκειο. Ήταν εξαιρετικός στην δουλειά του και διέθετε ανοικτό πνεύμα. Μας εμψύχωνε στην προσπάθειά μας να μπούμε Πανεπιστήμιο, χωρίς να καταφεύγει στις γνωστές χριστιανικές κορώνες των Θεολόγων. Όταν ήμουν μαθητής Λυκείου, ήταν περίπου τριάντα με τριανταπέντε ετών. Άρα, πρέπει να είχε περάσει τα ογδονταπέντε, την στιγμή που τον συνάντησα.

Καφές και Συζήτηση

Χαμογέλασα με θέρμη στον ηλικιωμένο πια Καθηγητή, εντυπωσιασμένος που θυμόταν το επώνυμό μου.

- “Πώς θα μπορούσα να σας ξεχάσω κύριε Καθηγητά, χαίρομαι πολύ που σας βλέπω!”

Ο Γέρο-Καθηγητής ευχαριστήθηκε με την εγκαρδιότητα μου.

- “Και εγώ Ταδόπουλε. Δεν βλέπω πια πολλούς γνωστούς. Οι εν ζωή φίλοι μου είναι πια γέροι σαν εμένα. Τα παιδιά μου έχουν φύγει και τα τρία στο εξωτερικό, εδώ και χρόνια. Η γυναίκα μου συγχωρέθηκε. Έχω μείνει μόνος, με την Σβετλάνα, που με φροντίζει….”

Το παράπονο στην χροιά της φωνής του με έκανε να καταλάβω ότι θα καλοδεχόταν την παρέα μου. Τον κοίταξα ευγενικά και τον ρώτησα:

- “Έχετε χρόνο να πιούμε ένα καφέ και να τα πούμε;”

Το πρόσωπο του Γέρο-Καθηγητή έλαμψε.

- “Από χρόνο, άλλο τίποτε!”

Ο Γέρο-Καθηγητής έγνεψε στην συνοδό του και της είπε ότι είναι ελεύθερη για καμιά ώρα. Κατόπιν, μου έδειξε μια κοντινή καφετέρια, ζητώντας μου να τον βοηθήσω να πάμε εκεί.

Φτάνοντας στην καφετέρια, καθίσαμε σε ένα τραπέζι και αρχίσαμε να συζητάμε για το σχολείο. Έμαθα πολλά για την εξέλιξη αρκετών συμμαθητών μου και την τύχη πολλών καθηγητών. Στεναχωρήθηκα που δύο από τους αγαπημένους καθηγητές είχαν αποβιώσει, αλλά τουλάχιστον έφυγαν πλήρεις ημερών. Η αναπόληση των συμβάντων και των καταστάσεων που είχα ζήσει στο σχολείο, μου προξένησε μια γλυκιά νοσταλγία. Ο Καθηγητής ευχαριστήθηκε μαθαίνοντας την πρόοδο μου στη ζωή. Πήραμε τηλέφωνο και τον Δημήτρη, ο οποίος ενθουσιάστηκε. Η περηφάνια του Καθηγητή για την έστω και έμμεση αναγνώριση της συμβολής του στην εξέλιξή μας, ήταν διάχυτη στον τρόπο συμπεριφοράς και ομιλίας του. Χάρηκα πολύ που έκανα την ημέρα του ξεχωριστή, το άξιζε με το παραπάνω. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των σύγχρονων, οι παλιοί Καθηγητές ήταν πραγματικοί παιδαγωγοί και ευσυνείδητοι επαγγελματίες εκπαιδευτικοί.

Η Προτροπή Του Καθηγητή

Πέρασε παραπάνω από μια ώρα, χωρίς να το καταλάβω. Ο Καθηγητής με γέμιζε αισιοδοξία και με έκανε να νιώθω ότι η ζωή δεν παύει ποτέ να είναι ωραία. Η απλότητα, η ψυχραιμία και η νηφαλιότητά του, ήταν από παλιά χαλαρωτικές και εμψυχωτικές. Την συζήτησή μας διέκοψε η συνοδός του, η οποία επέστρεψε από την βόλτα της.

- “Συγνώμη, Ταδόπουλε, ήρθε η ώρα να αποχωρήσω. Η Σβετλάνα πρέπει να μου βάλει φαγητό και να μου δώσει τα χάπια μου, πριν σχολάσει. Θα χαιρόμουν πολύ να τα ξαναλέγαμε.”

- “Και εγώ κύριε Καθηγητά. Την επόμενη φορά θα φέρω και τον Δημήτρη.”

Ο Καθηγητής χάρηκε πολύ από την προοπτική να ξαναβρεθούμε. Μου έδωσε το κινητό του και σηκώθηκε να φύγει με την Σβετλάνα. Λίγο πριν αποχωρήσει, με χτύπησε στον ώμο και μου ενθαρρυντικά:

- “Η μετάβαση στην τρίτη ηλικία είναι για όλους δύσκολη. Ένας τρόπος να γίνει πιο εύκολη είναι να μοιραστείς τις επιτυχίες σου και να βοηθήσεις άλλους να πετύχουν ανάλογες. Αντίο, Ταδόπουλε, ανυπομονώ να τα ξαναπούμε!”

Κατά την συζήτησή μας, δεν μιλήσαμε για τα προβλήματα που αντιμετώπιζα. Έμεινα, συνεπώς, άφωνος, μην μπορώντας να καταλάβω πώς ο Καθηγητής είχε διαβλέψει τι με απασχολούσε. Ίσως τελικά τα χρόνια να φέρνουν σοφία.

Από εκείνη την ημέρα είδα τον Καθηγητή άλλες τρεις φορές. Η πρώτη ήταν κανένα εξάμηνο αργότερα, όταν τον βγάλαμε έξω με τον Δημήτρη, για μεσημεριανό φαγητό. Η δεύτερη ήταν σε μια βραδινή έξοδο, που οργάνωσε ο Δημήτρης, με μερικούς παλιούς συμμαθητές μας, το καλοκαίρι του 2022. Η τρίτη και τελευταία ήταν τον Οκτώβριο του 2022, στο Γενικό Λαϊκό, λίγο πριν αποβιώσει. Η Σβετλάνα είχε την προνοητικότητα να με ειδοποιήσει έγκαιρα για την κατάστασή του. Στην κηδεία του, μερικές μέρες αργότερα, παρεστήκαμε πάνω από 150 πρώην μαθητές του. Τόσο μεγάλη ήταν η αξίας του, ως καθηγητής και ως άνθρωπος.

Η Κωλάθρα της Μαρίας στο Προσκήνιο

Τα λόγια του Καθηγητή, κατά την πρώτη μας τυχαία συνάντηση, μου είχαν εντυπωθεί. Δεν ήμουν βέβαια σε θέση να προσδιορίσω τι εφαρμογή θα μπορούσαν να έχουν σε εμένα. Μου δημιουργήθηκε, ωστόσο, η διαίσθηση ότι μέσα τους κρυβόταν κάποια διέξοδος από το τέλμα μου.

Την τότε εποχή η παλιά Ιστοσελίδα ήταν για μένα μια ξεχασμένη μακρινή ανάμνηση. Το πλήρες περιεχόμενό της είχε χαθεί ανεπιστρεπτί. Επιπλέον, το Ιστολόγιο Blogger H ΚΩΛΑΘΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ, που λειτουργούσε ως αποθετήριο των ερωτικών ιστοριών μας, είχε χαμηλή επισκεψιμότητα. Μετά την αρχική του κατασκευή, δεν είχα καν ασχοληθεί με αυτό, καθώς με απασχολούσαν άλλα, πολύ σοβαρότερα, ζητήματα. Δεν θα είχε εξάλλου και νόημα να ασχοληθώ, καθόσον δεν υπήρχε προοπτική να βιώσω παρόμοιες με του παρελθόντος εμπειρίες. Έτσι, στο μυαλό μου δεν υπήρχε η παραμικρή σκέψη για την Κωλάθρα της Μαρίας. Ένα συνηθισμένο Σαββατόβραδο ωστόσο, έμελλε να αλλάξει την κατάσταση.

Το Σάββατο εκείνο, λιγότερο από ένα μήνα μετά την τυχαία συνάντησή μου με τον Καθηγητή, γύρισα σπίτι, αργοπορημένος. Ήμουν ζαλισμένος από την δουλειά και έτσι ήθελα να χαλαρώσω. Έκανα, λοιπόν, ένα ντους και άνοιξα να χαζέψω λίγο τηλεόραση. Σκέφτηκα μήπως έβγαινα για κανένα ποτάκι. Δυστυχώς, ο Σάκης σίγουρα θα επέστρεφε πολύ κουρασμένος και δεν θα είχε όρεξη για έξοδο. Επιπλέον, η Μαρία είχε συνάντηση με κάποιον από τους γαμιάδες της και έλειπε. Οι άλλες τρεις γυναίκες και ο Δημήτρης με την Αντιγόνη είχαν ήδη κανονίσει τις εξόδους τους. Όσο για τα παιδιά, αυτά είχαν τις παρέες τους και δεν υπήρχε περίπτωση να βγουν Σαββατόβραδο μαζί μου. Έτσι, τελικά αποφάσισα να περάσω το βράδυ μόνος στο σπίτι, βλέποντας τηλεόραση.

Αυθόρμητη Στύση

Γύρω στις 11 το βράδυ, άκουσα την εξώπορτα του διαμερίσματος να ανοίγει. Ήταν η Μαρία, η οποία επέστρεφε νωρίτερα από ότι περίμενα. Μπήκε στο σπίτι με χαρωπή διάθεση, όπως πάντα μετά τα γαμήσια της. Με χαιρέτησε εύθυμα και κατευθύνθηκε προς το υπνοδωμάτιο για να αλλάξει. Καθώς πεινούσα, την ακολούθησα μετά από λίγο, με σκοπό να την ρωτήσω αν ήθελε να παραγγείλουμε κάτι να φάμε.

Όταν μπήκα στο υπνοδωμάτιο την βρήκα να σκύβει γυμνή, για να μαζέψει κάτι που της είχε πέσει στο πάτωμα. Η κωλάθρα της, που είχε μεγαλώσει αρκετά με τα χρόνια, ήταν τουρλωμένη, με το μουνί να χάσκει διάπλατα στο κάτω μέρος της. Όταν το μουνί της είναι τόσο ανοικτό, σίγουρα της το έχει πηδήξει πρόσφατα κάποιος προικισμένος, ίσως και περισσότεροι. Σαν θέαμα, το γαμημένο μουνί της Μαρίας, δεν είναι τόσο ερεθιστικό, ούτε και ασυνήθιστο. Εκείνη, όμως, την στιγμή εκείνη, σε συνδυασμό με την θέα του τεράστιου κώλου της, το βρήκα πολύ καυλωτικό.

Πλησίασα την Μαρία, που στο μεταξύ είχε σηκωθεί, της έριξα μια σφαλιάρα στον κώλο και την αγκάλιασα. Ανέδυε την ιδιότυπη εκείνη μυρωδιά που μένει στο σώμα μετά από το σεξ. Η Μαρία μου χαμογέλασε πονηρά:

- “Έλα να κάνουμε μαζί μπάνιο και μετά θα σε περιποιηθώ…”

Η λάγνα φωνή, σε συνδυασμό με την μυρωδιά της, με ερέθισαν. Ένιωσα την πούτσα μου να σκληραίνει. Σε μερικά δευτερόλεπτα μου έγινε κατάρτι. Μήνες είχα να την νιώσω τόσο σκληρή. Με έζωσε μια λαχτάρα για σεξ, που όμοιά της δεν θυμόμουν στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν χρειαζόμουν περιποίηση, χρειαζόμουν να γαμήσω και μάλιστα επιτόπου. Αν μου έπεφτε, ήταν σίγουρο ότι δεν θα μου ξανασηκωνόταν...

Η Κωλάθρα Αναστενάζει

Αντί για απάντηση, πέταξα την Μαρία στο κρεββάτι μας και έβγαλα τα ρούχα μου βιαστικά. Κατόπιν την γύρισα μπρούμυτα και άρχισα να την χτυπάω δυνατά στα κωλομάγουλα, με την ζώνη μου. Εκείνη πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά της είπα επιτακτικά να κάτσει ήσυχη. Σε κάθε μου βουρδουλιά καύλωνα όλο και περισσότερο. Συνέχισα να την δέρνω, μέχρι που κοκκίνισαν εντελώς τα κωλομέρια της. Μετά, της είπα να τα ανοίξει με τα χέρια της, ξάπλωσα από πάνω και τον έχωσα απότομα και δυνατά στην κωλότρυπά της.

- “Ουουουαααααααααααιιιιιι!”

Η στριγκλιά της, σε συνδυασμό με την εισχώρησή μου, με ανέβασε στα ουράνια. Μετά από χρόνια γευόμουν ξανά την στενότητα της κωλότρυπάς της. Θυμήθηκα τα παλιά μου ερωτικά μεγαλεία, τότε που μπορούσα να κάνω σεξ όποτε και όσο ήθελα. Ξεκίνησα να πηδάω την Μαρία σκληρά. Τα επιφωνήματα πόνου και οι κραυγές της πολλαπλασίαζαν την ηδονή μου.

- “Άαααιιιιουυυυ, πιο σιγάααα ρε Κώσταααα, πονάααααααωωωω. Ουουούιιιιιι!

Το στυτικό μου πρόβλημα έχει μια παρενέργεια, η οποία συνήθως αποδεικνύεται ολέθρια. Τις πολύ σπάνιες που μου σηκώνεται, αργώ να τελειώσω, με αποτέλεσμα να μου πέφτει πριν φτάσω σε οργασμό. Ωστόσο, κάποιες φορές, ομολογουμένως μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, με ευνοεί. Αν διατηρηθεί η στύση μου, αντέχω να γαμάω πάνω από δέκα λεπτά, ίσως και τέταρτο. Και αυτή ήταν μια από αυτές. Έτσι, πήδηξα την κωλότρυπα της Μαρίας πιο παρατεταμένα, από ότι μπορούσα να θυμηθώ. Κυριολεκτικά την έκανα να αναστενάξει. Και όταν έχυσα, η ηδονή ήταν κάτι το ασύλληπτο. Δεν ξέρω αν η αίσθηση αυτή ήταν αποτέλεσμα της ερωτικής μου πείνας. Αλλά σίγουρα θεωρώ ότι ήταν ο πιο έντονος οργασμός που έχω βιώσει την τελευταία τριετία, ίσως και πενταετία.

Η Ιδέα Γεννιέται

Όταν ολοκλήρωσα, ξάπλωσα εξουθενωμένος δίπλα στην Μαρία. Περίμενα να είναι πολύ θυμωμένη μαζί μου, όμως εκείνη για άλλη μια φορά απέδειξε τι καλή σύζυγος είναι. Αφού ηρέμησε, γύρισε προς το μέρος, με αγκάλιασε, με φίλησε στο μάγουλο και μου είπε αστειευόμενη:

- “Είμαι σαν την χήρα στο ανέκδοτο ‘Ο κώλος μου και νεκρούς ανασταίνει’…”

Πλαντάξαμε και οι δυο στα γέλια. Πράγματι, ο κώλος της Μαρίας είχε θαυματουργά αναστήσει τον πεθαμένο πούτσο μου, έστω και παροδικά.

Αφού ανταλλάξαμε μερικά αστεία και πειράγματα, σηκωθήκαμε, κάναμε ντους, αλλάξαμε, παραγγείλαμε φαγητό και βάλαμε να δούμε μια ταινία στο Netflix. Καθώς έβλεπα την ταινία, αναπολούσα το γαμήσι που είχα ρίξει, ευχόμενος να αξιωθώ να το ξανακάνω. Ήμουν πολύ χαρούμενος με την επίδοσή μου και ένιωθα πολύ ανεβασμένος ψυχολογικά. Η ευφορία μου με έκανε να αναπολήσω το παρελθόν και όσα είχα ζήσει με την Μαρία στον ερωτικό τομέα. Συνειρμικά, ήρθε στην σκέψη μου η Ιστοσελίδα και το άδοξο τέλος της. Μελαγχόλησα για λίγο, αλλά γρήγορα πήγε το μυαλό μου στα λόγια του παλιού μου Καθηγητή. Ξαφνικά μου ήρθε μια επιφοίτηση. Ήξερα τι θα μπορούσα να κάνω ως διέξοδο από το τέλμα μου: Η Κωλάθρα της Μαρίας θα αναγεννιόταν, με διαφορετικό όμως άξονα δράσης.

Πρώτες Σκέψεις για την Κωλάθρα της Μαρίας

Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος. Επιτέλους, υπήρχε μια χαραμάδα αισιοδοξίας, μια ρανίδα ελπίδας. Είχε βρεθεί, τουλάχιστον θεωρητικά, ένας τρόπος να αναπολήσω το παρελθόν και να πετύχω έναν έντιμο συμβιβασμό με το μέλλον μου. Η συμβουλή του παλιού μου Καθηγητή θα εφαρμοζόταν με την βοήθεια της Κωλάθρας της Μαρίας. Η Ιστοσελίδα θα μετατρεπόταν σε μέσο για να μοιραστώ τις ερωτικές επιτυχίες μου και να βοηθήσω άλλους να πετύχουν ανάλογες. Από την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησα, στον ελεύθερο μου χρόνο, να σχεδιάζω την αναγέννηση της Κωλάθρας της Μαρίας.

Αρχικό Πλάνο

Όπως όλοι οι ενθουσιώδεις, στην αρχή έβαλα προτεραιότητα την ταχύτητα. Συνεπώς, φανταζόμουν το περιεχόμενό της Ιστοσελίδας να είναι περιεκτικό και σύντομο, αποτελούμενο ουσιαστικά από δύο μόνο κύρια τμήματα.

Το πρώτο θα συνέδεε το παρελθόν με το παρόν, αντικατοπτρίζοντας τον βασικό κορμό της κατεστραμμένης παλιάς Ιστοσελίδας. Θα περιλάμβανε όλες τις ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ και τις ΓΥΜΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, καθώς επίσης και τις ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ της. Ο πρακτικός του σκοπός θα ήταν να μου επιτρέψει να ανασκοπήσω και να μοιραστώ τις ερωτικές μου επιτυχίες. Το περιεχόμενο του τμήματος ήταν κατά μεγάλο ποσοστό έτοιμο, στο Ιστολόγιο Blogger H ΚΩΛΑΘΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ και στο αρχείο μου. Δεν θα μου έπαιρνε πολύ χρόνο να το ενσωματώσω στην νέα έκδοση της Ιστοσελίδας.

Το δεύτερο τμήμα θα συνέδεε το παρόν με το μέλλον και θα αποτελούσε την αιχμή του δόρατος της αναγεννημένης Ιστοσελίδας. Το περιεχόμενό του θα αφορούσε σε αγγελίες επισκεπτών με ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΕΞ. Μέσω αυτών, οι επισκέπτες θα μπορούσαν να βρουν παρτενέρ για τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις. Έτσι, το τμήμα θα μου επέτρεπε να βοηθήσω άλλους να βιώσουν παρόμοιες με τις δικές μου εμπειρίες. Η δημιουργία του τμήματος δεν θα απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια. Αντίθετα, η συντήρηση και η ανανέωσή του θα ήταν απαιτητικές, εξαιτίας των κακόβουλων που σίγουρα θα προσπαθούσαν να το εκμεταλλευθούν. Μπορούσα, ωστόσο, να μεταθέσω την επίλυση του θέματος αυτού για αργότερα.

Με το παραπάνω σκεπτικό ρίχτηκα στην δουλειά με στόχο η αναγεννημένη Ιστοσελίδα να είναι έτοιμη εντός του επόμενου τετράμηνου. Ωστόσο, από την αρχή κιόλας, αντιμετώπισα προκλήσεις. Όπως λέει ο Λαός, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός χαμογελά. Στην περίπτωσή μου, μάλλον διαλύθηκε στο γέλιο! Ευτυχώς, κατά την γνώμη μου πάντα, οι επιπτώσεις ήταν μάλλον θετικές, τόσο για μένα όσο και για την Ιστοσελίδα.

Πρώτη Μπουκιά Και Κόκκαλο

Κάθε φορά που δημιουργούσα μια νέα εκδοχή της Ιστοσελίδας, ξεκινούσα προσδιορίζοντας σε χαρτί τον βασικό κορμό της. Κατόπιν, υλοποιούσα στο Διαδίκτυο τον κορμό αυτή, ρυθμίζοντας παράλληλα την εμφάνισή της Ιστοσελίδας. Όταν έμενα ικανοποιημένος με την δομή, την αισθητική και την φιλικότητα χρήσης της Ιστοσελίδας, την “γέμιζα” σταδιακά με το περιεχόμενο. Κατά την διαδικασία έκανα όσες μικρομετατροπές και συμπληρώσεις χρειαζόταν, μέχρι που το τελικό αποτέλεσμα να με ικανοποιήσει. Μόλις έκρινα ότι όλα τα συστατικά της στοιχεία μου άρεσαν, έβγαζα την Ιστοσελίδα στο αέρα, για να την επισκέπτεται το κοινό. Αυτή την τακτική ξεκίνησα να ακολουθώ και για την αναγεννημένη Ιστοσελίδα. Όμως, ξεκινώντας συνάντησα ένα σημαντικό εμπόδιο.

Όπως ανέφερα στο ΜΕΡΟΣ 2010-2015 της Υποενότητας ΓΑΜΟΣ, η παλιά ιστοσελίδα είχε δημιουργηθεί με το περιβάλλον Joomla. Όσο η ιστοσελίδα ήταν σε λειτουργία, ήμουν σε θέση να το χειρίζομαι αρκετά καλά. Αν συναντούσα κάποιο πρόβλημα, εύρισκα, αργά ή γρήγορα, λύση μέσω του Διαδικτύου. Με αυτό το δεδομένο, θεώρησα ότι θα ήταν σχετικά εύκολο να θυμηθώ την λειτουργία του Joomla. Δυστυχώς, όταν το προσπάθησα ήταν σαν να ξεκινούσα να μαθαίνω το περιβάλλον από την αρχή. Επιπλέον, μου φαινόταν πολύ πιο δύσκολο να το χειριστώ από ότι στο παρελθόν. Το εύρισκα πιο πολύπλοκο και δύσχρηστο. Έτσι, οι προσπάθειές μου να διαμορφώσω την ιστοσελίδα αποδείχθηκαν άκαρπες.

Το Diadiktio.com.gr

Για την φιλοξενία της Κωλάθρας της Μαρίας δεν μπορούσα προφανώς να χρησιμοποιήσω την εταιρεία που διαχειριζόταν την επαγγελματική μου ιστοσελίδα. Έπρεπε, λοιπόν, να συνεργαστώ με κάποια άλλη. Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, εντόπισα το Diadiktio.com.gr, το οποίο μου έκανε εξαρχής πολύ καλή εντύπωση. Έτσι, αγόρασα ένα πακέτο φιλοξενίας και ξεκίνησα να ανακατασκευάζω την Κωλάθρα της Μαρίας. Όταν βρέθηκα αντιμέτωπος με τις δυσκολίες που περιέγραψα, ζήτησα την βοήθεια του προγραμματιστή της εταιρείας για να τις υπερνικήσω.

Ο προγραμματιστής, για καλή μου τύχη, αποδείχθηκε εξαιρετικός συνεργάτης. Κατά την επικοινωνία μας, του εξήγησα πώς ακριβώς θα ήθελα να μορφοποιηθεί η Ιστοσελίδα. Εκείνος με άκουσε και κατόπιν μου ζήτησε να του στείλω συμπληρωμένο ένα λεπτομερές ερωτηματολόγιο. Όταν το έλαβε το μελέτησε και με συμβούλευσε να χρησιμοποιήσω το περιβάλλον WordPress, αντί του Joomla. Επειδή είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη μου, συμφώνησα και του ζήτησα να κατασκευάσουμε μαζί την γενική δομή της Ιστοσελίδας. Έτσι, θα μάθαινα αρκετά για να την λειτουργώ, χωρίς να χρειαστεί να αφιερώσω πολύ χρόνο στο διάβασμα.

Το Diadiktio.com.gr υπερέβη των προσδοκιών μου. Σε λιγότερο από δέκα ώρες συνεργασίας, ο σκελετός της Ιστοσελίδας ήταν έτοιμος και ήξερα όσα χρειαζόταν για να την ολοκληρώσω. Κατά την δημιουργία της χρειάστηκα αρκετές φορές βοήθεια, αλλά όταν τελικά η Ιστοσελίδα διαμορφώθηκε το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Ειλικρινά, από όλες τις εταιρείες διαδικτυακών υπηρεσιών που έχω συνεργαστεί, το Diadiktio.com.gr είναι με διαφορά η καλύτερη. Έμεινα τόσο ευχαριστημένος που τους ανέθεσα και την επαγγελματική μου ιστοσελίδα, την οποία λειτουργούν και διαχειρίζονται υποδειγματικά. Το ίδιο ευχαριστημένοι έμειναν και όσοι τους σύστησα το Diadiktio.com.gr για τις διαδικτυακές τους ανάγκες. Πραγματική τύχη που το εντόπισα, χωρίς την υποστήριξή του, η αναγεννημένη Ιστοσελίδα δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί.

Το Περιεχόμενο Μεγαλώνει

Όταν ετοίμασα την γενική δομή, αποκάλυψα στην Μαρία την πρόθεσή μου να αναβιώσω την Ιστοσελίδα. Η Μαρία μου ξεκαθάρισε από την αρχή ότι δεν ενδιαφέρεται για παρόμοιες του παρελθόντος εμπειρίες. Όμως, κατά τ’ άλλα, εύρισκε την ιδέα σε γενικές γραμμές καλή. Ωστόσο, διαφωνούσε με την δομή της αναγεννημένης Ιστοσελίδας, όπως την είχα διαμορφώσει μέχρι να της μιλήσω.

Είχε την άποψη ότι η ιστοσελίδα, τουλάχιστον όταν θα πρωτοδημοσιευόταν, έπρεπε να είναι πιο επικεντρωμένη σε εμάς. Έτσι, ήταν απαραίτητο να περιλαμβάνει πολύ περισσότερες πληροφορίες για την ζωή και τον χαρακτήρα μας. Οι ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ μας ήταν ένα μικρό μόνο μέρος των εμπειριών μας και έτσι δεν θα αντανακλούσαν το πλήρες εύρος της προσωπικότητάς μας. Αν σκοπός της Ιστοσελίδας ήταν να διαδοθούν οι ερωτικές μας επιτυχίες, οι επισκέπτες έπρεπε να γνωρίζουν πώς φτάσαμε να τις υλοποιήσουμε. Να είναι, δηλαδή, κοινωνοί της εξελικτικής πορείας της σχέσης μας και των συναισθημάτων μας.

Επιπλέον, η Μαρία έκρινε αναγκαίο οι επισκέπτες να είναι ενεργοί στην διαμόρφωση του περιεχομένου της Ιστοσελίδας. Αυτοί που θα ενδιαφέρονταν να δημοσιεύσουν κάποια ερωτική αγγελία, θα ήταν πολύ λίγοι. Οι υπόλοιποι, αν παρέμεναν παθητικοί αναγνώστες, γρήγορα θα έχαναν το ενδιαφέρον τους και η Ιστοσελίδα θα βάλτωνε. Για να μην γίνει αυτό, η Μαρία πρότεινε η Ιστοσελίδα να περιέχει και ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ. Έτσι, η Ιστοσελίδα θα ανανεωνόταν τακτικά ενώ παράλληλα θα γινόταν και βήμα διάδοσης ερωτικών εμπειριών και από άλλους.

Οι ιδέες της Μαρίας ήταν σίγουρα εύστοχες, αλλά η εφαρμογή τους είχε ένα σημαντικό μειονέκτημα. Η Ιστοσελίδα θα αργούσε αρκετά να βγει στον αέρα, κάτι που δεν το ήθελα. Όμως, καθώς σκεφτόμουν το ζήτημα, είδα ότι είχε δίκιο, για πολλούς λόγους.

Το Μοντέλο της Παρέας

Οι ερωτικές εμπειρίες που έζησα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην Μη-Μονογαμική σχέση της παρέας. Αν η Μαρία και εγώ δεν αποτελούσαμε μέρος της, είναι βέβαιο ότι η σεξουαλική μας ζωή θα ήταν εντελώς διαφορετική. Η παρέα μας οδήγησε να αποτινάξουμε τα ταμπού και να ανοιχθούμε ερωτικά. Μας έδωσε το έναυσμα να εκφράσουμε και να κυνηγήσουμε τις φαντασιώσεις μας, χωρίς να επηρεαστούν τα συναισθήματά μας. Οι επισκέπτες δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τις ερωτικές εμπειρίες μας, αν δεν εκτιμούσαν την συμβολή της παρέας σ’ αυτές. Έπρεπε, λοιπόν, στην Ιστοσελίδα να γίνει εκτενώς λόγος για την παρέα.

Πέρα από την αναγκαιότητα που περιέγραψα, έκρινα σκόπιμο να αναφερθώ στην παρέα για έναν ακόμα λόγο. Ο Γιώργος το 2004 σκεφτόταν να προάγει μέσω του Διαδικτύου το μοντέλο της παρέας, ως εναλλακτική μορφή συμβίωσης. Μας το είχε μάλιστα δηλώσει σε μια γενική συζήτηση, στην οποία αναφέρθηκα στο ΜΕΡΟΣ της Υποενότητας ΓΑΜΟΣ. Έκτοτε δεν το επεδίωξε, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου και της αρχικής αρνητικής στάσης της Ελίνας. Όμως, ήμουν σίγουρος ότι το σκεφτόταν σαν ιδέα. Η εφαρμογή της ιδέας του, λοιπόν, θα ήταν ένας έμμεσος φόρος τιμής προς τον Γιώργο, που είχε πρόσφατα αποβιώσει. Βέβαια, η περιγραφή του μοντέλου θα έπαιρνε χρόνο και κόπο. Αλλά, θα ήταν χρήσιμη από πολλές απόψεις.

Η Ιαματική Διάσταση

Όπως έχω επισημάνει πολλές φορές, η αναγέννηση της Ιστοσελίδας δεν γίνεται προκειμένου να καυχηθώ για τις σεξουαλικές μου επιδόσεις. Κάτι τέτοιο δεν θα είχε νόημα για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και κύριος είναι ότι δεν υπήρξα δα και ο πρώτος γαμιάς της Αθήνας. Μπορεί να είχα στην ζωή μου περισσότερες εμπειρίες, σε σχέση με τον μέσο όρο, αλλά υπάρχουν πολλοί που είχαν περισσότερες. Κλασσικό παράδειγμα, ο κολλητός μου φίλος ο Δημήτρης, που, από όσο θυμάμαι, δεν έχει υπάρξει γυναίκα, που μην του κάτσει. Ο δεύτερος και εξίσου σημαντικός, είναι ότι σήμερα δεν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορώ να καυχηθώ στον ερωτικό τομέα. Ανήκω πλέον στις “χρυσές εφεδρείες”, με απλά λόγια δηλαδή πηδάω λιγότερο και από τον πλέον αγάμητο άνδρα. Όχι, η Ιστοσελίδα δεν είναι ένεση στην περηφάνια μου, είναι μέρος μιας ιδιότυπης “ψυχοθεραπείας”.

Η ψυχική μου κατάσταση, όταν ξεκίνησα να αναγεννώ την Ιστοσελίδα, ήταν στο απόλυτο ναδίρ της. Χρειαζόμουν μια διέξοδο για να νιώσω καλύτερα. Η ενασχόλησή μου με την Ιστοσελίδα θα μου έδινε την ευκαιρία να βγάλω από το μυαλό μου τα στραβά και να επικεντρωθώ στα καλά της ζωής. Γράφοντας τις αναμνήσεις μου, θα ζούσα ξανά τα συναισθήματα του παρελθόντος μου. Θα αναπολούσα τις όμορφες αναμνήσεις και θα ξόρκιζα τις άσκημες. Τα “ερωτικά απομνημονεύματα” μου θα ήταν μια ευκαιρία να δώσω στον εαυτό μου τα εύσημα, για όσα θετικά έχω προσφέρει. Ταυτόχρονα, όμως, θα ήταν και ευκαιρία να συγχωρέσω τον εαυτό μου για όσα δεινά έχω προκαλέσει, ηθελημένα ή άθελά μου.

Για να επιτευχθεί η αποστολή αυτή τη Ιστοσελίδας, δεν γινόταν το περιεχόμενό της να είναι σύντομο, όπως αρχικά σκόπευα. Έπρεπε να είναι εκτενές και να καλύπτει χρονικά όλη μου τη ζωή. Αναγκαστικά θα έπρεπε να καταγράψω γεγονότα και καταστάσεις που δεν θα ενδιέφεραν τους πολλούς. Επίσης, μοιραία θα επαναλαμβανόμουν σε πολλές περιγραφές, θέσεις και σκέψεις μου. Όμως, μόνο έτσι θα ξετύλιγα τον μίτο που ίσως μου χάριζε ψυχική ηρεμία. Βέβαια, οι περισσότεροι επισκέπτες θα εύρισκαν την καταγραφή αυτή ανιαρή και αυτούσια. Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω.

Όλο Και Περισσότερα

Κάθε προσθήκη που έκανα ή σκεφτόμουν να ενσωματώσω στην Ιστοσελίδα οδηγούσε σε άλλες. Δεν είχε νόημα να μιλήσω λεπτομερώς για το παρελθόν μου, αν δεν έκανε το ίδιο και η Μαρία. Μπορεί να γνωριστήκαμε στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας της ζωής μας, αλλά η προηγούμενη ζωή μας καθόρισε την εξέλιξή μας. Ειδικά η Μαρία έχει ένα ιδιαίτερο παρελθόν, το οποίο επίδρασε καταλυτικά στην διαμόρφωση της μετέπειτα ζωής μας. Δεν θα μπορούσε να λείψει, λοιπόν, η λεπτομερής εξιστόρηση του από την Ιστοσελίδα.

Για να καταστεί το Τμήμα της Ιστοσελίδας που θα αφορούσε στην ζωή μας εύληπτο, έπρεπε να πλαισιωθεί με ερωτικές ιστορίες. Οι επισκέπτες για να το διαβάσουν πιο άνετα χρειάζονταν και λίγο πιο ανάλαφρο περιεχόμενο. Επειδή η φύση της Ιστοσελίδας θα ήταν ερωτική, το περιεχόμενο αυτό δεν μπορούσε να είναι κάτι άλλο από διηγήσεις σεξ. Βέβαια, οι ερωτικές αυτές ιστορίες θα ήταν αναγκαστικά πολύ αυτοβιογραφικές, αλλά θα πρόσθεταν έναν πικάντικο τόνο. Με δεδομένο ότι αυτές δεν ήταν διαθέσιμες, η συγγραφή τους απαιτούσε χρόνο, με συνέπεια επιπλέον καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της Ιστοσελίδας.

Ακόμα, για να μπορεί να εμπλουτίζεται ευκολότερα η Ιστοσελίδα, έκρινα ότι έπρεπε να δημιουργηθεί μια επιπλέον Υποενότητα με ΕΡΩΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ. Μέσω αυτής, θα ήταν εφικτό να γράφονται γνώμες, θέσεις και γεγονότα, χωρίς να χρειάζεται να επεμβαίνω στο ήδη υφιστάμενο περιεχόμενο. Επιπρόσθετα, η Υποενότητα θα παρείχε άλλον έναν τρόπο αλληλεπίδρασης με τους επισκέπτες. Κάθε επισκέπτης θα μπορούσε είτε να σχολιάζει τα υφιστάμενα, είτε να στέλνει δικά του ΕΡΩΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ προς δημοσίευση. Έτσι, η Ιστοσελίδα θα γινόταν αμεσότερη και πιο “ζωντανή”. Η Υποενότητα αυτή, όμως, δεν μπορούσε να είναι εντελώς κενή όταν η Ιστοσελίδα θα έβγαινε στον αέρα. Συνεπώς, έπρεπε να προικιστεί με έναν, έστω και μικρό, αριθμό αρχικών άρθρων. Η αναγκαιότητα αυτή επιβάρυνε επίσης τον χρόνο ολοκλήρωσης της Ιστοσελίδας.

Τέλος, έκρινα ότι στο περιεχόμενο της Ιστοσελίδας, ιδίως στο τμήμα ΕΜΕΙΣ, έπρεπε να ενσωματωθεί μια ακόμα διάσταση, πέραν της ερωτικής. Η επιτυχία μου στην ζωή δεν αφορά μόνο στις σεξουαλικές εμπειρίες, αλλά και στα επαγγελματικά/οικογενειακά μου επιτεύγματα. Για να βοηθήσω, λοιπόν, τους επισκέπτες να πετύχουν ανάλογα επιτεύγματα, ήταν απαραίτητο να γίνει λόγος και γι’ αυτά. Επιπρόσθετα, θεώρησα σκόπιμο να καταγράψω διάφορες συμβουλές, γνώσεις, καθώς και εμπειρίες που συνέβαλαν στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Μοιραία, η δημοσίευση της Ιστοσελίδας αναβλήθηκε επί μακρόν.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με διάφορα επαγγελματικά και προσωπικά απρόοπτα, καθυστέρησαν υπέρμετρα την επανενεργοποίηση της Κωλάθρας της Μαρίας. Σαν συνέπεια, ο αρχικός μου προγραμματισμός αποδείχθηκε εντελώς ανακριβής. Πάνω στον ενθουσιασμό μου, είχα ανακοινώσει στα κοινωνικά δίκτυα που συμμετέχω, ότι η αναγεννημένη Ιστοσελίδα θα δημοσιευόταν εντός του 2022. Επρόκειτο για μια ακούσια μεν, σημαντική δε, παραπληροφόρηση. Ζητώ, λοιπόν, συγνώμη από τους διαδικτυακούς μου φίλους του Facebook, του Twitter, του LinkedIn, του Instagram και του Pinterest. Πέρα από την οφειλόμενη συγνώμη προς όλους, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους επεδείκνυαν ενδιαφέρον για την εξέλιξη της προσπάθειάς μου. Τα μηνύματά τους μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω και να ολοκληρώσω την αναγέννηση της Ιστοσελίδας. Αναγνωρίζω την έμμεση αυτή συμβολή σας και εύχομαι η Κωλάθρα της Μαρίας να σας αποζημιώσει.

Η Αναγεννημένη Κωλάθρα στον Αέρα

Η κατασκευή της Ιστοσελίδας με ανέβαζε πολύ ψυχολογικά. Ένιωθα λες και όλοι οι άνθρωποι που συντέλεσαν στην εξέλιξή μου βρίσκονταν πάλι κοντά μου. Ξαναζούσα τις στιγμές που πέρασα μαζί τους, αναβίωνα τις συζητήσεις μας και ξαναθυμόμουν περιστατικά που είχα σχεδόν ξεχάσει. Είδα νοερά τον εαυτό μου να εξελίσσεται από παιδί, σε έφηβο, σε νέο, σε ώριμο και σε μεσήλικα. Πρόσωπα και καταστάσεις που θεωρούσα ήσσονος σημασίας απέκτησαν αξία και μαζί τους το ίδιο η ζωή μου.

Στην πορεία αντιμετώπισα όλα τα εμπόδια που προέκυψαν με επιμονή και υπομονή, με την Μαρία στο πλευρό μου. Στις δυσκολίες έπαιρνα δύναμη, τόσο από το τμηματικό αποτέλεσμα, όσο και από την θετική ψυχολογική επίδραση της ενασχόλησής μου. Η δραστηριοποίησή μου με την Ιστοσελίδα ήταν πραγματική ευεργετική.

Δεν μπορώ ακόμα να πω ότι είμαι ευτυχισμένος, ούτε ότι βλέπω φως στο τούνελ των προβλημάτων μου. Καταλαβαίνω ότι ως άνθρωπος συνεχίζω να φθείρομαι τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά. Η φυσική παρακμή εξακολουθεί να με στοιχειώνει, όπως κάθε άλλο μεσήλικα. Οι απώλειες κοντινών μου προσώπων και οι προσωπικές μου δυσλειτουργίες επιβαρύνουν την ζωή μου, χωρίς να διαφαίνεται ότι θα αμβλυνθούν. Ωστόσο, είμαι πολύ αισιόδοξος ότι η Ιστοσελίδα θα με βοηθήσει να νιώσω καλύτερα. Μπορεί να μην επιλυθούν στο ακέραιο τα θέματά μου, αλλά διαισθάνομαι ότι ο ρυθμός της φθοράς μου θα μειωθεί. Όπως ανέφερα στον πρόλογο, η κλίση της κατηφόρας μου έχει ήδη ξεκινήσει να μειώνεται. Αυτό είναι για μένα αρκετό, τουλάχιστον επί του παρόντος.

Όταν τελικά η Κωλάθρα της Μαρίας δημοσιεύτηκε ένιωσα ανάμεικτα συναισθήματα. Αναμφίβολα χάρηκα πολύ που η προσπάθειά μου ολοκληρώθηκε, με πολύ ικανοποιητικά τελικά αποτελέσματα. Κοιτάζοντας την Ιστοσελίδα είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από την αισθητική και το περιεχόμενό της. Ο κόπος μου σίγουρα έπιασε τόπο. Από την άλλη μεριά, αισθάνομαι το δέος και την αγωνία κάθε δημιουργού, του οποίου το προϊόν τίθεται στην αξιολόγηση του κοινού. Ελπίζω οι επισκέπτες της Ιστοσελίδας να με δικαιώσουν.